“God schiep de mens, ik maak ze mooier”
Misschien vraag jij je af waarom ik voor deze titel heb gekozen voor mijn boek.
Dat was eigenlijk best wel simpel. Ik weet van mijzelf heus wel dat ik niet moeders mooiste ben, nou ja… in mijn geval ben ik wél degelijk moeders mooiste. Mijn broer, broertje en zusje zijn dat namelijk zeer zeker niet! “Moeders Mooiste” is zo’n algemene gelikte uitspraak die je toch best wel vaak om je heen hoort. Ik wilde hier graag mijn eigen draai aan geven. Gelovig ben ik niet, daarvoor vloek en scheld ik denk ik net iets te veel in mijn dagelijkse leven, daar kom je tijdens het lezen van dit boek ook wel achter. Er zijn mensen die dus wel in God geloven, dat vind ik dan ook prima, daar kan ik goed mee leven. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.
Maar als er dan toch een God bestaat, waarom heeft hij dan het menselijke ras zo verdomd saai en simpel in elkaar geflanst? Op huidskleur, haarkleur, lengte, moedervlekken, puistjes, eeltknobbels, knotsknieën en meer van die ongein na, is het menselijk ras maar een eenvoudig schepsel. Als we dit nu tegenover het dierenrijk zetten, lopen wij als mens dus mijlen ver achter als het om ons uiterlijk gaat. We hebben het dan met name over de vrouwelijke dieren, sorry dames, het is nu eenmaal zo. Dat is dan ook de reden dat ik begonnen ben met tatoeëren, om die fucking saaie mensheid te voorzien van prachtige kunstwerken.
Daar ik dus niet gelovig ben, maar het hele fenomeen God wel interessant vindt, heb ik al jaren dezelfde zin die ik gebruik:

“God schiep de mens, ik maak ze mooier”
Amen!
Als iemand over dit boek wil zeiken over de omslag, de inhoud, sommige (spel)fouten, de verhaallijn of noem naar maar op, val mij hier Godverdomme niet mee lastig. Het is mijn verhaal, geschreven én samengesteld op mijn manier. Leuke reacties zijn natuurlijk wel altijd welkom.
Zoals mijn schoonzus Petra zegt, je hebt altijd een keuze. (Keuze om het wel, of niet te lezen)
Voorwoord.
Mijn verhaal als tatoeëerder.
Zo rond 1990 ben ik begonnen om mijn verhaal als tatoeëerder te gaan opschrijven op momenten dat ik daar in mijn drukke bestaan tijd voor had. Dan was ik weer uren achtereen aan het schrijven, dan weer vele weken en soms maanden weer niet. Door de geboortes van mijn dochters Jody in 1991 en Sally in 1994 was ik vaak nog drukker en het kwam er dan vaak niet van om te schrijven. Ik had al vele pagina’s vol met herinneringen, toen ineens het noodlot toesloeg! Ik was alles kwijt wat ik had opgeschreven! Dit door een verandering van een of ander computerprogramma! Vele jaren heb ik gedacht om weer te gaan beginnen, maar telkens kwam het er door de drukte in de shop niet van. In 2018 kwam ik tot de ontdekking dat het alweer 40 jaar geleden is dat ik met tatoeëren was begonnen, hét moment om weer opnieuw te beginnen met mijn verhaal. (Zolang ik het niet weer kwijtraak natuurlijk) Vele namen zijn fictief in verband met de privacy, (of simpel omdat ik hun naam vergeten ben) maar de feiten kloppen wel. Natuurlijk is het heerlijk om bepaalde personen wel bij hun naam te noemen, zeker die lulhannisen die mij en mijn werk soms tot een hel hebben gemaakt. De feitjes en de verhalen zullen dan misschien wel door elkaar lopen, omdat ik gewoonweg niet de rust kan vinden om tijden achter elkaar te schrijven. Natuurlijk komt het ook voor, dat er in de shop over iets gepraat wordt, waardoor er weer herinneringen boven komen drijven en ik dit dan weer opschrijf. Het zal dus een warboeltje zijn, maar volgens mij is het zeker wel de moeite waard alles te lezen, ook de artikelen die verschenen zijn in kranten en tijdschriften. Veel plezier met het lezen van mijn verhaal als man, vader, opa en tatoeëerder.
Strabanten.
In 2018 drong het pas echt tot mij door dat het op 13 mei van dat jaar alweer 40 jaar geleden is dat ik mijn eerste machinale tatoeage heb gezet. Als ik daadwerkelijk reken vanaf de tijd dat ik ben begonnen met het tatoeëren, dan bedoel ik prikken met garen aan elkaar gebonden naalden, dan is dat al veel langer. De eerste ervaring hiermee had ik toen ik dit bij mijzelf deed toen ik ongeveer tien jaar oud was… Net uit de melktandjes, laten we maar zeggen. Ik heb in die tijd, vanaf mijn tiende tot mijn zestiende heel veel mensen voorzien van een “echte tattoo”. Tegenwoordig is hier een naam voor verzonnen, “Handpoke Tattoo”. Later hebben wij met een paar vrienden de bromfietsclub (allemaal Zundapp en Kreidler bromfietsen) “de Strabanten” opgericht. Vandaag de dag is dit nu de naam in ons dorp van een kinderdagverblijf… Deze club van jongens en meisjes in de leeftijdsgroep van 14 tot 18 jaar was zeer gerespecteerd in de weide omgeving. Niemand die ons maar een strobreedte in de weg wilde leggen, in iedere uitgaansgelegenheid waar wij heen gingen maakten ze ruimte voor ons. Wij waren zeer herkenbaar aan onze lange leren jassen en natuurlijk de bromfietsen die gemiddeld rond de 90 km. per uur reden. Om nog beter herkenbaarder te zijn is er besloten om een tattoo te nemen. En ja hoor, daar heb ik mijn eerste “centen” verdient als “tatoeëerder”. En ja, centen…! Een paar leden hadden besloten dat ze het logo van de Strabanten wilden hebben. Het logo bestond uit twee letters de S en de B. (hoe wij daar opkwamen is mij nog steeds een raadsel) Dit logo was ongeveer 7 cm. hoog en 3 cm. breed. Ik was hier toen ongeveer een kleine 2 uur mee bezig en koste toen 5 gulden. Omgerekend is dit €2,27! Als ik daadwerkelijk reken vanaf wanneer ik de eerste naald met inkt bij iemand onder de huid heb gebracht, dan tatoeëer ik nu anno 2024 al 52 jaar! Deze tattoo heb ik gezet bij Martin de Graaf en staat er vandaag de dag nog goed op.

Hygiëne deel I.
Deze lettertjes werden toen zeer zeker niet zo hygiënisch en vakkundig getatoeëerd als vandaag de dag. Al moet ik toegeven dat er toen weinig tot geen gevallen bij mij bekend zijn die ook maar iets van een ontsteking hadden, of ze zijn nu allemaal doodgegaan door een ontsteking…. Wij werkten toen, in 1978, net zoals de andere, maximaal 15 tatoeëerders die Nederland toen rijk was (nu zitten er al een stuk of 40 tatoeëerders in een omtrek van 30 km. rondom mijn praktijk), zonder handschoenen (handschoenen kenden wij alleen dat het dingen waren die je in de winter zou gebruiken tegen de koude), de inkt, wel 6 kleuren werd dagelijks “vers bijgevuld” in grote inkt cups waar we de hele dag weer mee vooruit konden, de naalden werden in de machines gedaan en hiermee werd de hele dag gewerkt, met dezelfde naalden bij allemaal verschillende klanten, de hele dag door. Stromend water was eigenlijk overbodig en een luxe, een emmer met water en sop en een spons was genoeg om de hele dag de huid van de klanten schoon te maken en geloof me, die emmer stond aan het eind van de dag stijf van het vet, bloed en de weggepoetste overtollige inkt.
’s Avonds laat de boel schoonmaken, dit hield in, de emmer leeggooien, als ik dat al nodig vond, de asbakken legen…! En even de stofzuiger erdoor, soms dan, niet iedere dag hoor… Morgen is er weer een nieuwe dag…
Waar het begon.
Op deze manier hebben Magda en ik ons er in de beginperiode aardig weten door te slaan. Het “officiële tatoeëren” begon allemaal in de van Oldebarneveldstraat in Olst. Deze primitieve “tattoo shop” deed tevens dienst als mijn slaapkamer in het huis waar ik met mijn ouders en broertje en zusje woonde. Magda en ik hebben in dit huis bijna een jaar lang samen erg hard gewerkt aan onze naamsbekendheid.
’s Morgens vroeg ging ik om 05:00 uur mijn bed uit om naar mijn werk te gaan als bakker! Tja, ik wilde vanaf mijn zeer jonge jeugd, toen ik een jaar of 10 oud was al tatoeëerder worden, maar mijn vader vertelde mij altijd dat ik beter een vak kon kiezen waar ik mijn “brood” in kon verdienen, misschien heb ik het toch iets te letterlijk genomen? Na een lange dag in de bakkerij kwam ik tegen 16:30 uur thuis van mijn werk, ja ik werkte die 5 jaar als bakker 10 tot 12 uur per dag en dat 6 dagen per week voor 500 gulden per maand, omgerekend zou dit €227 zijn! Eerst eten en dan kwam meestal om 17:30 uur de eerste klanten, er werd toen nog zonder afspraak gewerkt en vaak ging de laatste klant rond een uurtje of 22:30 uur de deur uit. Met een beetje geluk had ik die dag 60 tot 80 gulden verdient. Dat waren dus werkweken van ruim 100 uur! Met een maandomzet, inclusief het loon van de bakkerij was dat ongeveer 800 gulden, omgerekend in euro’s zou dit nu nog geen €380 zijn geweest. En tegenwoordig, dat werkschuwe luie volk maar klagen dat ze een werkweek van 32 uur hebben en dan ook nog klagen dat ze maar 3x per jaar op vakantie kunnen. Natuurlijk is niet iedereen zo, maar ik kom ze zeker tegen en als iemand zich aangesproken voelt, dan is dat maar zo. Het moet gezegd worden, dat ik hierdoor wel mijn lichaam heb vernield en niet meer zoveel werken kan. Lees ook hoofdstuk, rugpijn. Maar in het begin wist ik gewoon niet beter. Gelukkig denken Sally en ik hier nu goed over na en werken we niet meer zoveel uren en dagen achter elkaar. Als de klanten weggingen moest ik nog schoonmaken…! (Zie hygiëne deel 1) biertje drinken met de klanten en dan naar bed, morgen is er weer een nieuwe dag.
Typisch volk, die kampers.
Mensen die van het woonwagenkamp kwamen waren in die periode onze grootste klantenkring. Bij dit type mensen moet je net iets anders handelen dat bij de gewone burger. Je moet zeker nooit op hun verzoek ingaan, maar je moet ze behandelen zoals zij jou ook behandelen. Zo is er een voorval geweest dat ik Magda vroeg om voor mij even een boterham te smeren, Magda loopt naar de keuken en plotseling schreeuwt mijn klant naar haar toe: “Hey wijfie, geef mij ook even wat te vreten” Hierop reageert Magda met: “Als je vreten wilt hebben, ga je naar je maar naar je eigen wijf” de klant schrok zich wezenloos, bleef rustig, zweeg als het graf en vertelde op kalme toon, sorry Magda, dit had ik niet moeten zeggen. Ik kon toen rustig de tattoo afmaken. Vaak willen deze “kampers” afdingen op de prijs, iets waar ik een bloedhekel aan heb, maar iets wat voor hun de normaalste zaak van de wereld blijkt te zijn. Gelukkig komt dit nu allemaal niet meer echt voor. In ieder geval heb ik geen kampers meer als klant. Misschien omdat ik niet wil afdingen op de prijs…
Maar wanneer dit toen gebeurde had ik altijd de keuze uit 4 dingen:
Keuze 1.
Ik vertelde hem dat de prijs normaal gesproken b.v. 120 gulden is, maar in werkelijkheid was dat 100 gulden, maar omdat hij echt een zo’n “fijne” klant is, dat hij nu 20 gulden korting van mij krijgt. (Op deze manier betaalde hij dus eigenlijk het normale bedrag, ik blij, hij blij…
Keuze 2.
Ik nam de klant letterlijk mee naar buiten, eerst keek hij je dan met die klootogen heel erg vreemd aan. Eenmaal buiten vroeg ik hem zich om te draaien met zijn gezicht naar ons pand en vroeg dan: zie jij hier ergens “IJserhandel” (ja ijser met een s, dat was namelijk het woord die zij hiervoor gebruiken) op de gevel staan? Nee, was zijn antwoord. Duidelijk? Dus hier kun je niet handelen, was mijn antwoord. Hij begon te lachen, het ijs was gebroken en hij betaalde de normale prijs.
Keuze 3.
Soms kwam het voor dat een kamper 2 tatoeages tegelijk wilden en dan ook korting probeerden af te dwingen. (Begrijp me goed, ik geef heus vaak wel eens korting, maar dan wel wanneer ik het zelf bepaal). Laten we als voorbeeld nemen dat hij een tatoeage van 60 gulden en nog een tatoeage van 70 gulden wil hebben. Dan zei hij: Doe mij deze 2 maar voor 100 gulden! Hierop vertelde ik hem dat 60 + 70 nog altijd 150 gulden is! Waarop hij direct hierop reageren met: Jij ken (“ken” is het woord dat een kamper gebruikt voor kunt of kan) niet rekenen man, 60 + 70 is 130 gulden hoor! Ik zei, dat klopt als een bus en dat is dan ook de prijs die jij voor die 2 tattoos betalen moet en niet anders.
Keuze 4.
Toegeven aan de korting waar om gezeurd wordt……Nee hoor, die keuze is er niet!
Maar natuurlijk zijn niet al mijn ervaringen met woonwagenbewoners zo slecht.
Zoals eerder gezegd tatoeëerde ik dus nog niet machinaal, maar ik prikte toen al wel met 3, door garen bij elkaar gebonden naaldjes uit mijn moeders naai box en Oost-Indische inkt ankertjes, hartjes, slangen (zie foto onder), letters (0,50 cent per letter) en het “Strabanten logo” bij vrienden en een paarankertjes bij klasgenoten van de middelbare school uit Deventer en omgeving.
Roken:
Rond mijn 14de levensjaar ging ik toen vaak alleen naar de bioscoop in Deventer om daarna een ijsje van Talamini te kopen. Vlak bij de bioscoop werd ik door een woonwagenbewoner van ongeveer 20 jaar aangesproken, of hij van mij een shagje mocht draaien, ja ook toen rookte ik al. Held als ik toen was vertelde ik hem, ‘hier heb je het hele pakje’ en liep toen snel de bioscoop binnen om erger te voorkomen. Hij riep mij nog na, maar ik was te schijterig dit te horen of er ook maar op te reageren.
Vele jaren later komt er een klant binnen om een tatoeage te bespreken. Op de dag van de afspraak, komt hij met een pakje shag binnengewandeld, je raad het al, het was die vent wie ik bij de bioscoop mijn hele pakje shag heb gegeven. Hij vertelde mij dat hij toen echt alleen maar 1 shagje wilde draaien en dit ook aan mij wilde uitleggen, maar ik was al de bioscoop binnen gevlucht. Het blijkt dat ik zijn broertje had getatoeëerd en hij herkende mij van de schoolfoto van zijn broertje. Dat noem ik nog eens respect hebben met je medemens.
Respect:
In die roerige tijd, eind jaren ‘70, begin jaren ‘80 was er veel meer wederzijds respect in de tattoo shop en de tatoeëerders onderling dan nu vaak het geval is. Ondanks verschillende, vaak best wel enge voorvallen luisterde de klant goed naar wat je ze vertelde en ze namen het ook bijna altijd zeer serieus. Als ik de klant toen in die jaren vertelde dat ze vóór de afspraak niet mochten drinken, was het gelijk duidelijk dat ze geen alcohol mochten drinken vóór het tatoeëren en deden het dan ook niet, wel achteraf natuurlijk en toen deed ik aan het eind van de dag gezellig mee! Toen nog wel, moet er nu niet meer aan denken. Nu, met die wetgeving, is het zo, dat de klanten alles op papier en in de mail krijgen en het staat verdomme ook nog eens op onze website, ook het bericht dat ze geen alcohol mogen drinken staat hierin. En toch hebben dan sommige klanten alcohol gedronken. Wanneer ik ze hiermee confronteer krijg je steevast antwoorden als: ‘het waren maar 3 glazen bier’ of: ‘oh…ik dacht dat wijn wel kon’ of: ‘mijn vriend zegt dat het onzin is’ en meer van dat geneuzel. Blijkt nu dat de tatoeage gaat bloeden door die alcohol, durven ze nog te vragen hoe dat nu kan…
Ook appelsap is zo’n verhaal. Door het drinken van 1 glas appelsap, 1 uur voor het tatoeëren, gaat de tatoeage minder bloeden. Dit is door Magda en mij jaren geleden uitgedokterd. We kwamen hierachter, doordat als een van onze kinderen ziek was en aan de dunne schijt was. Bij de dokter hoorden wij dat wij een geraspte appel moesten geven met kaneel. Dit maakt het vocht dikker zei de dokter. Oké, in bloed zit natuurlijk ook vocht, bedachten we. Na veel experimenteren met veel vrijwillige klanten, is het dus wat het nu is. 1 longdrink glas met appelsap, 1 uur voor je afspraak drinken en werkt 9 van de 10 keer uitstekend! Als je nu internet hierna afzoekt, zie je dat veel tatoeëerders dit ook aanbevelen, waar deze tatoeëerders ons in het begin voor gek voor verklaarden. Maar er blijven klanten komen die dit maar onzin vinden, wat erg jammer is. Het gaat tenslotte over je eigen portemonnee. Hoe meer je bloed, hoe langer ik bezig ben, des te duurder de tatoeage kan worden. Respect is er bijna ook niet meer bij de nieuwe generatie tatoeëerders, een uitzondering daar gelaten zoals mijn dochter en collega tatoeëerder Sally. In de jaren 1980 tot 2000, kon je een collega tatoeëerder rustig vragen om bijvoorbeeld een bepaald soort naald als je deze vergeten was mee te nemen naar een tattoo conventie. Nu snauwen ze je toe dat je voor je eigen shit moet zorgen! Het was toen, in de begin jaren dat tattoo conventies nog iets unieks en erg zeldzaam waren, ook heel normaal dat je “tattoo sheets” (voorbeelden met kant en klare tatoeages) kocht van collega’s die ook op de conventies waren. Deze tattoo sheets werden gebruikt om de klanten een tatoeage te laten kiezen. Ikzelf maakte ook tattoo sheets en heb op deze manier duizenden euro’s verdiend aan de verkoop van mijn eigen tattoo sheets. Honderden, zo niet duizenden personen liepen toen allemaal met dezelfde tattoo rond en NIEMAND zat te zeuren dat je dezelfde tattoo had! Nu zitten die nieuwe (en soms zelfs die oude) generatie tatoeëerders bijna allemaal te zeiken als iemand een tattoo van hen namaakt, een tattoo die zij, net zoals wij en duizenden andere tatoeëerders gewoon van Pinterest jatten! Op Pinterest staan miljoenen afbeeldingen die door een beetje te “fotoshoppen” mooi tot een nieuw geheel kan worden gemaakt.
Door even een paar minuten op deze site te zoeken heb ik dus de afbeeldingen gevonden die gebruikt zijn in het oh-zo “originele ontwerp” van ene “Nibbler Tattoo”. Ook hij moet even her en der wat aanpassingen doen en het oh-zo bijzondere ontwerp is klaar. Dit is een prima manier zoals het er vandaag de dag aan toegaat, maar laten we in Godsnaam ophouden met dat gezeik hierover en niet net doen alsof wij godverdomme rocksterren zijn en alle voorbeelden zelf uit ons blote kop ontwerpen. Zelfs de tekenaars van de Lion King van Disney gaan naar Afrika om daar de leeuwen en dergelijke in het wild te zien en hoe deze bewegen. Je kunt gewoonweg niet alles uit je blote harses tekenen. Wij doen gewoon ons werk en maken gebruik van de middelen die op dat moment voorhanden zijn. Zo is er op dit ogenblik ook “AI” “Artificiële Intelligentie” Hierbij type je een paar woorden in wat je zoekt en dat programma maakt het binnen 2 minuten voor jou in elkaar. Zo heb ik ook Jezus op dit boekomslag gemaakt, met de simpele woorden: “Praying Jesus with tattoos on his hands”. Laten we dus ophouden met dat fucking gezeur hierover en laten we gewoon ons werk doen. Niet meer en niet minder! Punt.
Door op internet te zoeken en dan met name bij Pinterest, zie je een wereld van nep “originele” tattoos.
Rocksterren.
Nu ik toch eenmaal die “zogenaamde rocksterren” aanhaal moet ik natuurlijk weer mijn ei kwijt. Wat is dat toch met die nieuwe/jonge generatie tatoeëerders? Wie denken ze nu in Godsnaam te zijn? Sinds de komst van alle sociale media’s denken die meeste gastjes dat ze godverdomme het tatoeëren zelf hebben uitgevonden, dat zij alleswetend zijn, dat zij jou wel even zullen zeggen hoe het allemaal werkt. Ja… want ze hebben al 3+ jaar ervaring. Natuurlijk zitten er onder die personen zeker zeer goede tatoeëerders bij die het vak hebben geleerd van een gerenommeerde tatoeëerder, waarvan mijn dochter Sally het ultieme voorbeeld is! Maar vele van deze tattoo “artiesten” (sorry, maar “artiesten” moet tussen aanhalingstekens, omdat zij die titel niet eens waardig zijn) zien enkel en alleen het grote geld, het leven als “rockster”, het aanzien dat zij denken te krijgen. En dan vooral niet te vergeten die, onzinnige uitspraken op social media. Ik kan gewoonweg erg moeilijk omgaan met deze personen. Als ik op social media kijk en weer zo’n gastje bepaalde onzin zie uitkramen, gaan mij de (arm) haren recht omhoog staan. Ja, ik ben al vele jaren kaal. In mijn beginperiode in 1978, hadden wij als tatoeëerders een bepaalde code en respect voor elkaar. Wij hielpen elkaar waar nodig, steunde elkaar bij conflicten en ga zo maar door. Nu is dit allemaal ver te zoeken en denken die gastjes dat ze álles zijn en alles kunnen maken en breken. Het respect is helemaal verloren gegaan. Ook het respect dat de oudere garde alles in het werk heeft gesteld om het tatoeëren in een goed daglicht te stellen. En dat het geaccepteerd zou gaan worden als een gemeengoed. Maar nee hoor, nu tatoeëren die gastjes het liefst fucking zwarte nietszeggende vlekken, strepen en meer van die klotezooi op iemands gezicht. Ze gieten dan een potje inkt op die harses en kijken hoe die vlek dan loopt, dat gaan ze dan tatoeëren. Of ze maken grote zwarte vlakken, soms zelfs de complete arm en hebben hier de naam Black-Out aan gegeven. Ik weet het, over smaak valt niet te twisten, maar op deze manier maak je het mooie vak van tatoeëerder wel naar de kloten. Natuurlijk is die klant hier zelf verantwoordelijk voor, maar als tatoeëerder heb jij toch de verantwoordelijkheid om je klant voor zichzelf te waarschuwen? Ik ben dan ook serieus bang, dat het op een gegeven moment met mijn mooie vak is afgelopen door dat stelletje mongolen. Volgens mij ben ik in de juiste periode begonnen met tatoeëren. Ik heb de opkomst hiervan meegemaakt, de afschuw die er in eerste instantie voor stond, de acceptatie van deze kunst die het later is geworden en gewaardeerd werd, maar ik hoop echt niet dat ik het meemaak en zeker niet voor mijn dochter Sally, dat er straks een einde aan komt aan ons mooie vak! Sally wil nog lang met dit werk doorgaan als het kan.
Nederlandse Bond van tatoeëerders.
In 1978 was het tatoeëren, zeker wat betreft de hygiëne, nog niet goed geregeld, zoals ik eerder al heb beschreven. Hier moest iets aan gedaan worden. Er werd toen in 1988 besloten om een bond op te zetten, De naam van deze bond werd:
De Nederlandse Bond van Tatoeëerders.
De bond was vooral bedoelt om het negatieve imago wat tatoeëren had, in een beter daglicht te zetten, de hygiëne te waarborgen en waar het kon, de kwaliteit beter te krijgen. Tijdens de oprichting van die bond, 10 jaar later dat dat ik ben begonnen met tatoeëren, waren er toen denk ik ongeveer een kleine 180 tatoeëerders in Nederland. Het aantal tatoeëerders in Nederland en ook daarbuiten steeg gestaag. Natuurlijk zaten er hier ook wel een stel tussen die het niet zo nauw namen met het vak, maar die werden dan ook snel geroyeerd. Alleen jammer dat de bond het niet in zijn macht had deze figuren het uitoefen van het vak te verbieden. Iets wat ik eigenlijk nog steeds mis. Tegenwoordig, op het moment van dit schrijven anno 2024, zou het heel mooi zijn om bepaalde “artiesten” de vergunning af te nemen. Zoals ik al schreef, de “oude” garde heeft alles eraan gedaan om tatoeëren in een goed daglicht te krijgen, dat tatoeëren geaccepteerd zou worden, dat mensen niet meer vreemd tegen je aankijken enz. Maar nee hoor! Nu zijn er van die kut “artiesten” die het geweldig vinden om nu godverdomme vlekken op je bek te tatoeëren. Zie stuk hiervoor. Het was in die tijd ook zo, dat als je internationaal de 1ste prijs won met jou tattoo werk, je dan de titel “Master Tattoo Artist” kreeg van de E.T.A “European Tattoo Association” uit Engeland. Iets waar ik super trots op was in die tijd. En met name “was”. Ik droeg die naam met veren in mijn reet! Mijn mailadres was toen ook: master@tattooherco.com. Later droegen veel fucking tattoo “artiesten” de naam ‘master’ terwijl ze nooit aan een wedstrijd hadden meegedaan. Zelfs nog nooit in het buitenland waren geweest. De titel ‘Master’ was dan ook niet beschermd en voor mij niet interessant meer. Nu is er ook niemand meer die de titel ‘Master’ voor zijn naam heeft staan.
Natuurlijk liepen er vroeger ook rare mensen rond die de hele kop onder hadden getatoeëerd en nooit door de detectiepoortjes kwamen met de hele kop en lul vol met piercings, daar ben ik mij zeker van bewust. Maar daar is nu net waar het om hier gaat, de bond was er voor de acceptatie dat het ook anders kan, dat het om Kunst ging met de hoofdletter K. Dat is dan gelukkig ook in vele opzichten gebeurd, op een paar uitzonderingen na dan. Helaas is deze bond, door onder andere de komst van de vergunning van de GGD opgeheven. Dit is erg jammer. De bond had vele voordelen. We konden o.a. spullen met elkaar ruilen, praten over afstellen van tattoo machines, samen de inkoop van tattoo spullen regelen, wat als voordeel had dat je goedkoper je inkopen kon doen. En natuurlijk de gezelligheid na ieder maandelijkse vergadering in de Flame in Amersfoort. Voor de gezamenlijke inkoop hadden we Tattoo René voorgesteld. (Bij deze noem ik zijn echte naam, omdat het een lul de behanger was) Deze “fantast” was in eerste instantie een aardige gast, maar zijn fantasie sloeg vaak op hol. Het voordeel dat wij hem hadden voorgedragen was het feit dat hij onder zijn tattoo shop een geweldig mooie en grote kelder had waar de voorraad een prima plek had. Even bellen met René en hij stuurde je de spullen op, geweldig! Soms ging je ook wel eens naar hem toe om voorraad op te halen. Dat heb ik ook eens gedaan en nam dan voor de gezelligheid een klant van mij mee, omdat het nogal een eindje rijden was. In dit geval nam ik René Leysenaar mee, ja, toevallig hè? dezelfde naam. Eenmaal daar aangekomen was er geen klant in zijn shop aanwezig. Voordat ik iets zeggen kon, had “Fantast” René zijn praatje al klaar. “Ik heb net een buslading vol met klanten weggestuurd, dat werd mij te veel”
Natuurlijk jonge, ik geloof je direct! Dat had ik ook gedaan als ik jou was…
Terwijl René mijn bestelling bij elkaar zocht in zijn kelder, zijn mijn klant en ik de shop eens aan het bekijken. Godverdomme hoor ik ineens mijn klant roepen! Moet je nou toch eens kijken wat hier aan de muur hangt Herco! Zien wij daar toch een prachtige tattoo… maar het was een tattoo van MIJ! Een tattoo die mijn klant, die ik mee had, op zijn been had staan. Wel godver de godver, het moet niet gekker worden zei ik tegen mijn klant. Wel even belangrijk om te vermelden, er waren in die tijd veel tattoo tijdschriften waar regelmatig werk van mij instond op A4 formaat. Nu had deze “Fantast” Tattoo René gewoon mijn werk aan de muur hangen! Wacht maar even zei ik tegen mijn klant, komt goed. Na een kwartiertje komt die “Fantast” weer boven met al mijn spullen en vraagt, “wat vinden jullie nu van mijn shop en van mijn werk natuurlijk”? Geweldig zei ik. Maar even een klein vraagje, hoe lang heb je over deze tattoo gedaan? terwijl ik naar die bewuste tattoo wees. Nou zei hij, dat kan maar zo een kleine 5 a 6 uur zijn geweest. Is het lang geleden dat je dit hebt gezet, vroeg ik weer. Ik denk een paar maand geleden, hoezo vraag je dat? Ik zie namelijk dat de achtergrond, de muur dus, bestaat uit witte plastic schrootjes en hier in jouw shop zie ik dit niet terug. Oohh, dan zal ik de foto wel bij de klant thuis hebben gemaakt, stammelde hij. Of, godverdomme René, je hebt hem gewoon uit een tattoo tijdschrift gejat, het is verdomme mijn werk en de klant die deze tattoo heeft, staat gewoon naast je! Hoeveel van dit werk is nu daadwerkelijk van jou en hoeveel zijn er gejat uit tijdschriften? Hij werd bleker en bleker en haalde de foto van de muur. Alles werd door mij doorgegeven aan de Tattoo Bond en hij werd uit de bond gelazerd. Later bleek dat ruim 40% niet zijn werk was wat aan de muur hing.
Opgeruimd staat netjes.
Floormanagers:
Nu ik hier mijn gal over heb gespuwd weer even verder over de kant en klare tattoo sheets die wij op de tattoo conventies verkochten en zelf kochten. Toen deze conventies er waren, moest je als tatoeëerder en floormanager zoals ik die in die tijd had, heel snel de conventie hal rondlopen om deze sheets te kopen, ze waren zo uitverkocht. Ik gaf dan, voordat de deuren opengingen, mijn floormanager genoeg geld mee om de tattoo sheets te kopen. Zij wisten precies welke tattoo sheets bij mij in de shop het beste liepen. Door de jaren heen hebben Magda en ik verschillende floormanagers gehad.
1998. Met Rudie Spijkerman op de tattoo conventie in Dunstable Engeland.
Rudie Spijkerman was mijn eerste floormanager en deed tevens op de zaterdag de piercings bij ons zetten. Het piercen was in die periode zo’n hot item, dat Magda dit niet allemaal alleen kon. Onze dochters, Jody en Sally waren toen nog erg jong en Magda heeft toen besloten dat zij de zaterdag vrij wilde hebben om meer aandacht aan de kinderen te besteden. Met het piercen was het zo verschrikkelijk druk in die jaren, dat Rudie er iedere zaterdag alleen al zo’n 25 per dag zette en tussendoor ook mij nog voorzag van cafeïne en nicotine en de tattoos besprak. Magda zette er van maandag t/m vrijdag ook nog eens gemiddeld een stuk of 5 per dag. Dat waren gouden tijden voor ons. Met Rudie kon ik toen lezen en schrijven, hij begreep exact wat er in mijn drukke kop rondging, wanneer ik koffie wilde, wanneer ik wilde roken, hoeveel tijd ik nodig had voor een bepaalde tattoo en dit dan op de minuut af kon inplannen. Rudie was zelfs van plan het vak als tatoeëerder te willen leren. En waar kon dat beter dan bij mij! Na vele dagen, avonden en weekends oefenen is het toch uiteindelijk niet gelukt. Rudie kon zeker een redelijk stukje tatoeëren, maar kon er niet tegen dat je hem op zijn vingers kijkt… Tja, dat is wel wat er gebeurd als je aan het tatoeëren bent. Hij had er vrede mee dat het tatoeëren niet ging lukken en bleef fijn piercen met zijn uit de klauwen gewassen dikke vingers. Helaas is Rudie op een veel te jonge leeftijd overleden! Ik mis hem eigenlijk nog steeds! Na Rudie kwam Otto Donk. Ik kende hem al vele jaren voordat hij als floormanager bij mij kwam werken. Otto was in zijn begin jaren ook voor mij een rots in de branding. Helaas heeft alcohol in die tijd veel roet in zijn leven gegooid. Hij kwam op het laats meer beschonken op zijn werk dan nuchter en ik heb toen moeten besluiten om afscheid van hem te nemen. Gelukkig is het tij na een aantal jaren gekeerd en heb ik Otto een tweede kans gegeven die hij gelukkig goed heeft gebruikt! Die 2de kans kreeg hij ook toen wij naar een conventie in Berlijn zijn geweest.
Hier had het niets met zuipen te maken, maar hij kroop voor op het toilet. Ik heb de deur open gemaakt, en trok hem met de broek nog op zijn enkels uit het toilet, het was mijn beurt om te schijten. Wij hebben samen een heel fijne en mooie tijd gehad, zeker toen mijn dochter Sally bij ons kwam werken. Een leuk voorval wat mij heel goed is bijgebleven is de boottocht naar Engeland. Er was een aardige storm op zee en Otto vroeg zich af waar dat randje om de tafel voor was, nou, daar kwam hij snel achter hahaha. Ik kwam toen op het leuke idee, op een schommelende boot in een redelijk flinke storm, om in zijn haar aan de achterkant, het woord TATTOO in te scheren! Het kapsel dat hij net diezelfde dag door de kapper mooi had laten knippen. Omdat de boot nogal schommelde en ik door de alcohol ook al niet meer stevig op mijn poten stond, begon het goed met het éérste gedeelte van het woord TATTOO. Toen we klaar waren stond er dus TATTo. Ja, de eerste 4 letters waren in hoofdletters en voor de laatste 2 O’s was er nog maar plek voor 1 heel klein o’tje. Hij liep dus voor lul, wat hij eerst zelf niet wist! Hij vroeg: En? Is het mooi? Zeker kerel! Het staat er perfect op! De volgende dag op de conventie werd er vreselijk om gelachen! Eenmaal thuis, kon zijn vriendin er zeker niet om lachen, kom op joh, het is maar haar, dat groeit zo weer aan. Door persoonlijke omstandigheden heeft Otto later zelf besloten dat hij helaas met dit werk moest stoppen. Gelukkig is hij hier nog steeds klant en een erg goede vriend gebleven. Later kwam Angelique Ooiman in ons leven. Liek, zoals ik haar liefkozend noemde, was een schat van een meid. Maar niet helemaal in de wieg gelegd voor het tattoo-wereldje. Wel hebben wij verschrikkelijk veel meegemaakt en zeker gelachen. Een leuk voorbeeld hiervan is dat Liek het eng vond om alleen te slapen in een aparte hotelkamer als wij in het buitenland waren op een conventie. Zij klopte dan aan onze hotelkamer om te vragen of zij bij ons op de kamer mocht slapen. Geen probleem, echter er is alleen nog plek in mijn tweepersoonsbed… Ik heb de gewoonte om, als ik bij mijn vrouw in bed lig, haar kont vast te pakken… je raad het al… ik pakte ’s nachts ook de kont van Liek vast, zonder dat ik het door had. Zij heeft dit gelijk bij thuiskomst verteld aan haar toenmalige man Marijn en ik natuurlijk aan mijn vrouw. Wat zegt Magda: Tja, dat doet hij dus… er is hiermee verder nooit iets gebeurd. Ander leuk klein voorvalletje was dat Liek, Rudie wilde plagen door zijn gezicht, net toen Rudie een slok bier wilde nemen uit die grote Duitse bierpullen, in het bierschuim wilde drukken. Dit echter te hard! Rudie brak een stuk van zijn tand af. Zelden heb ik Rudie zo kwaad gezien, bijna eng. Nee, Rudie kreeg je niet kwaad. Deze vriendelijke reus heeft mij vaak genoeg bijgestaan in allerlei verschillende situatie. Na enige tijd bleek Liek zwanger te zijn van, wat later bleek, mijn nieuwe toekomstige klant Cyll. Dit was een moment om op een nette en leuke manier afscheid van elkaar te nemen. Ik heb toen besloten maar eerst geen floormanagers meer aan te nemen. Ik vond het wel goed zo, lekker met Magda aan het werk. Kinderen op school, wij redden ons prima! Totdat het zó druk werd dat wij het niet meer alleen konden redden. Ik had toen een wachttijd van ruim 2 jaar!
Mijn vaste klant en goede vriend Wilfred Schutte gevraagd of hij mij wilde helpen als floormanager. Gelukkig geen probleem! Alleen zijn naam was voor mij een issue… dus omgedoopt in Jos, een naam die hij nu nog steeds zelf gebruikt, maar met iets meer aanvulling, namelijk Jos de Bok.
Jos functioneerde geweldig, gelijk als Rudie. Ook Jos ging al vaak mee op conventies in binnen en buitenland en was een kei in het organiseren rondom het hele tattoo gebeuren bij ons in de shop.
Kutwijf:
Helaas is er voor ons een (tijdelijk) einde gekomen aan de fijne samenwerking met Jos toen ikzelf het zo nodig vond om een leerlinge aan te nemen… Een leerlinge waar ik tot op de dag van vandaag spijt van heb en die mij en mijn gezin heel veel verdriet heeft gedaan door op allerlei mogelijkerwijze leugens te verspreiden, slecht over ons te praten en alles wat maar mogelijk was om onze zaak in een slecht daglicht te plaatsen zodat wij geen klanten meer zouden krijgen. Dit slecht praten e.d. deed ze niet alleen over mij, maar over al haar oude werkgevers toen ze nog bij mij liep. Héél vreemd, het lag nóóit aan haar!... Borderline?... Verhalen waarover ik hier niet wil uitweiden. Op de dag van dit schrijven, 18-04-2024, ruim 7 jaar later dat zij kwaad weg is gegaan, heb ik nu samen met Sally een wachttijd van een jaar. Maar nu genoeg over dit kutwijf! Een trut die dit kleine stukje inkt wat ik hier type niet eens waard is, dus wijd ik hier niet verder over uit, al kan ik hier wel deel 2 én deel 3 van mijn boek over schrijven! Zij was ook de reden dat Jos hier toen is weggebleven helaas. Jos is een vent uit duizenden, altijd in voor een geintje. Zo heb ik zijn gehele rug getatoeëerd met een afbeelding van Jack the Ripper en Jos heeft dit door middel van sponsering laten betalen. De namen van de sponsoren heb ik op zijn reet gezet, waarvan op de volgende pagina het bewijs. .
Ineens alleen, helemaal op mijzelf.
Weer even een stukje terug in de tijd.
Na de scheiding van mijn ouders, mijn vader ging bij zijn nieuwe vriendin tijdelijk in een stacaravan wonen, hij leek wel een woonwagenbewoner…. Was mijn moeder een paar maand na hun scheiding ook opeens vertrokken naar haar nieuwe vriend in Raalte. Toen ik thuiskwam van mijn werk, vond ik een briefje op de tafel waarin stond: “Ik heb een nieuwe vriend gevonden en ga nu met hem samenwonen in Raalte, heel veel succes jongen” Daar sta je dan als 16-jarig jochie alleen in dat veel te grote huis. Mijn oudere broer woonde toen al samen met zijn vriendin in Deventer, mijn broertje en zusje woonden dan weer bij mijn vader, dan weer mij mijn moeder. Voor dit huis kon ik de huur met het loon dat ik als bakker verdiende echt niet opbrengen. Een huur van 350 gulden per maand met een loon van 500 gulden is net iets te veel van het goede. De inkomsten die ik met tatoeëren verdiende werden het eerste jaar niet aan de belasting opgegeven, dus die kon ik niet meerekenen. Na een gesprek met de gemeente en de woningbouw heb ik een ander huurhuis gekregen. We gingen, althans ik, Magda woonde nog bij haar ouders, naar de Thorbeckestraat. Dit kleine gezellige huisje, waar de wc en douche, enkel door een dun wandje gescheiden, eigenlijk buiten waren, was ons eerste “eigen” huisje. Het was er in de winter zo verschrikkelijk koud, dat we eerst de gaskachels, nee, géén centrale verwarming, volop aan moesten doen met de binnen deuren tegen elkaar open, om te kunnen douchen. We hebben zelfs winters meegemaakt dat we ’s morgens wakker werden met een laagje sneeuw op onze dekens! Maar ja, voor een huur van 96 gulden! per maand, dit is omgerekend €43,50 accepteer je die kleine ‘tekortkomingen’ wel. We moesten helemaal opnieuw beginnen, ik had geen rooie cent gespaard, wat onmogelijk was met dat kutloontje! Al mijn geld had ik al uitgegeven aan mijn tatoeage spullen. Natuurlijk moesten er “nieuwe” spullen komen zoals een bank, kast, tafel, bed, pannen en meer. Vindingrijk als wij waren, zijn wij langs verschillende rommelmarkten gegaan om de spullen te kopen. Zelfs bij het grofvuil, die langs de weg stond, hebben wij nog spullen gevonden die wij in ons huisje konden gebruiken. Meerdere jaren hebben wij geleefd met tweedehands goederen, wij hadden het in die jaren echt niet breed en leefden op de rand van armoede, maar hadden het uitstekend na onze zin. Zeker met het werk als tatoeëerder. De meeste prioritijd was toch wel om van een van de twee slaapkamers die dit kleine huisje rijk was, nou ja slaapkamer, het was meer een hokje met een erg schuine wand, een tatoeage shop te maken.
Er moest toch geld worden verdiend. Aanvankelijk hebben we gewerkt op gewone houten stoelen van de rommelmarkt die met stof waren bekleed, het toppunt van hygiëne! Maar dat werkte gewoonweg kut. Het was uiterst lastig als de klant een tatoeage wilde op bijvoorbeeld de onderrug of kont. We hebben de meest vreemde capriolen moeten uithalen om er fatsoenlijk bij te kunnen komen. Dit werkte niet echt en er moest verandering in komen. Een van de eerste “luxe” dingen die wij hebben gekocht was een behandelstoel voor in de “tatoeage” ruimte. Deze stoel hebben wij gekocht van een antiekhandelaar uit Deventer. Hij is in het verleden in theater Carré in Amsterdam gebruikt als schminkstoel.
Wij hebben deze stoel ruim 25 jaar intensief gebruikt en hij staat nu nog steeds als decoratie met een skelet in onze huidige shop aan de Prins Bernhardstraat in Olst. Op deze stoel hadden de klanten en ikzelf een veel betere houding en zit bij het tatoeëren. Maar naast de normale klant, zaten hier ook erg vreemde snuiters met erg vreemde wensen, sommige wensen hadden zelfs niets met tatoeëren te maken….
Een erg vreemd voorval in die tijd is toch wel van die klant, laten we hem Gerrit noemen, die naar de WC moest om te plassen. Nu is aan plassen op zich niets vreemds zou je zeggen, maar Gerrit wist het wél vreemd te maken. Je moet je voorstellen dat wij dus onze tattoo shop op de boven verdieping hadden. Om naar de WC te gaan, moest je naar beneden, door de woonkamer, dan door de keuken, dan een halletje en dan was je bij de WC. Je stond dus als het ware ‘buiten’. Er moest dus altijd iemand met de klant mee lopen, je laat echt geen vreemden zomaar door je huis banjeren. Eenmaal in de keuken aangekomen vroeg hij aan Magda, die dus was meegelopen, of hij even onze azijn mocht lenen… Voor Magda natuurlijk een héél erg vreemde vraag, maar ja, de klant is koning laten we maar zeggen…. Eenmaal terug in de keuken, weer met de fles azijn, vroeg Magda toch maar aan Gerrit waarvoor hij dit eigenlijk nodig had. Gerrit vertelde aan Magda dat het mijn zijn geloof normaal was op zijn lul met azijn schoon te maken!! Geloof me, die fles azijn is geen seconde langer in ons huis geweest! Gadverdamme!! In diezelfde periode, nog steeds de tijd van de woonwagenbewoners, was daar ene “Tony” (weer zo’n verzonnen woonwagen naam natuurlijk), die wilde laten zien dat hij wel ‘stoer’ was. Hij begon, ruim een half uur nadat ik met tatoeëren bezig was, ineens te zeggen: ‘en als ik nu eens niet ga betalen? ‘Onverschrokken greep ik naar de bullenpees (gedroogde stieren lul van ruim 50cm) die ik altijd achter mij had staan en zei tegen hem: ‘dat kun je proberen te doen, maar dan krijg je klappen met dit ding ter waarde van je tatoeage!’ Hierop begon hij te lachen en liet mij zijn revolver zien die hij in zijn kontzak had! Godverdomme, hier had ik zeker geen rekening mee gehouden! Ach, maak je geen zorgen Herco, natuurlijk betaal ik wel, zei hij op kalme toon. Nog steeds denk ik, waarom neem je godverdomme een revolver bij je naar een tattoo shop? Dit was een gebeurtenis waar je de haren recht van overeind gaan staan! Een paar weken later had ik “Angelique” als klant, die het nog gekker durfde te maken…. Magda zat lekker beneden televisie te kijken omdat ik met de laatste klant van die avond bezig was en die tattoo was toch bijna klaar. Na een half uurtje doorwerken was de tattoo dan helemaal klaar, ik heb de plek gewassen met het water uit de wel bekende emmer, droog gemaakt, uierzalf erop gedaan, wat in die tijd normaal was, en de wond afgedekt met servetten en dan met plakband vastplakken…. Ja, dat was toen in die jaren ook heel normaal, ook al bleek het, dat die verdomde servetten altijd aan de wond bleef plakken, gek he? Later hier meer over. Hierna draai ik mij altijd, nu nog steeds eigenlijk, met de rug naar de klant toe om mijn werkplek op te ruimen. Na dit gedaan te hebben, draai ik mij dan weer naar de klant toe om de financiën af te handelen. Staat mijn klant ineens helemaal naakt voor me en zei met fluweelzachte stem ‘ik wil graag in natura afrekenen’ (gelukkig betrof het hier een vrouwelijke klant…hahahaha). ‘Waar denk je dat je hier godverdomme bent kutwijf, in een hoerenkeet’ beet ik haar toe. ‘Kleed je godverdomme aan en geef mij mijn geld, mijn vrouw zit verdomme beneden hoor’! Ik heb nog nooit iemand zich zo snel zien aankleden, betalen en van de trap zien afrennen met een knalrode kop. Eenmaal beneden vroeg Magda wat er toch allemaal gebeurd is omdat ik zo aan het schreeuwen was. Natuurlijk heb ik haar het hele verhaal verteld, wij hebben echt geen geheimen voor elkaar. Ook niet wat betreft wat er gebeurde in de tijd dat ik ook nog even uitbener ben geweest voor halve dagen. Daar vertelde ik mijn collega’s en met name Sjakie vaak gekscherend dat ik getrouwd was met een dikke negerin van 150kg. Totdat wij een keer werden uitgenodigd voor een bruiloft van een collega en ik natuurlijk Magda hiermee naartoe nam. Zie je wel, zeiden de collega’s, je vrouw is helemaal geen dikke negerin! Waarop Magda meteen reageerde met: zeker wel, alleen schaamt hij zich rot voor haar, dat ik dan meestal met hem meega. Die Sjakie is later klant bij mij geworden en hieruit kwam later een “soort” van vriendschap, al vind ik tegenwoordig “vriendschap” best wel een beladen woord. Sommige van die “vrienden” willen je nog wel eens laten vallen als een baksteen, later meer hierover. Terug naar Sjakie. We waren een klein jaartje vrienden en Sjakie kreeg een relatie met een roodharig meisje. Zij woonden samen op een klein appartementje in de Zwolse binnenstad. Daar waren Magda en ik uitgenodigd om samen te gaan stappen en wij konden wel bij hun blijven slapen. Het was een 1 kamer appartement, waar de slaapkamer met een doorzichtig gordijn afgescheiden was van de woonkamer. Wij sliepen in de woonkamer op de grond en konden door de gordijnen heen kijken naar hun slaapplek. Daar zag ik dat die vriendin zich uitkleedde en natuurlijk kijk ik, ik was een jonge vent vol met hormonen. Een paar dagen later in de uitbenerij zei ik tegen hem dat zijn vriendin geen echte rooie was, ze had namelijk zwart haar op haar kut. (Jahaa, toen zat er nog haar op) Echt niet zei Sjakie! Ik wil met je wedden om een tattoo dat ze niet echt rood is. Dat staat zei Sjakie. Weken later komt Sjakie met zijn vriendin om het tegendeel te bewijzen. Natuurlijk had ik allang met Magda overlegd wat ik zou doen. Wij met z’n allen naar boven naar mijn tattoo shopje aan de Thorbeckestraat. Mijn slaapkamer was aangrenzend aan het kleine shopje en hier nodigde ik de vriendin uit om het te bewijzen of ze daadwerkelijk roodharig was. Sjakie moest met Magda in de shop blijven. Eenmaal aangekomen in mijn slaapkamer vertelde ik de vriendin zachtjes dat het natuurlijk niet nodig was om zich uit te kleden. Ik wil alleen je vriend even stangen. Zij begon zich helemaal te ontspannen en lachte zachtjes zodat Sjakie het niet kon horen. Wij bleven zeker wel 20 minuten weg en Sjonnie werd helemaal wild en stormde de slaapkamer binnen. Daar zaten wij rustig op het bed te kletsen. Nee, Sjakie kon dit in eerste instantie niet waarderen, maar begon langzaam te lachen. Natuurlijk heb ik hem getatoeëerd, ik had deze weddenschap dus verloren, ik zag in eerste instantie al wel dat het een echte rooie was. Later heeft hij verschillende vriendinnen gehad en met 1 van die vriendinnen is hij nog mee geweest naar een tattoo conventie.
Verbeteringen/nieuwe innovaties.
Terug te komen op de servetten die wij en bijna alle andere tatoeëerders toen gebruikten. We wisten gewoonweg niet beter en er was, in tegenstelling tot nu, geen dermatoloog of andere arts of welke instantie dan ook die je wegwijs wilde maken hoe je het beste een tatoeage kunt nabehandelen of wat wel en niet goed was. Wereldwijd waren er in die jaren misschien een stuk of 4 groothandelaren waar je tatoeage spullen kon kopen, in Nederland was er tot begin jaren 80 geen tattoo groothandel. Later in 1988 hebben wij als bond dit zelf geregeld, zie pagina 12. Tatoeëren behoorde echt tot iets asociaals, niet iets waar een arts of andere instantie zijn vingers aan durfde branden, je moest veel dingen zelf uitzoeken. Doordat die servetten dus aan de wond bleef kleven en dit niet echt bevorderend voor de tattoo was, gingen Magda en ik op zoek naar iets anders. Huishoudfolie! Dit wondermiddel moest het worden! Maar zoals ik net vertelde, wisten we niets van wondgenezing af en dachten altijd dat een wond moest ademen, dus wat nu? Folie ademt niet, papieren servetten plakken aan de wond…. Weet je wat, vertelde ik tegen Magda, laten we gaatjes maken in de folie, dit over de tatoeage leggen, hier overheen de servetten, om het eventuele lekken te voorkomen en vastmaken met plakband en het wondermiddel was geboren! Natuurlijk was dit erg omslachtig, er moest iets nieuws komen. Na een bezoekje aan de tandarts zag ik wat die gebruikte om onder je kin te leggen. Het was eigenlijk hetgeen Magda en ik hadden gemaakt, maar dan in kant en klare doekjes. Vele jaren hebben wij dit gebruikt om de tatoeage af te dekken, geweldig spul. Nu gebruiken wij het nog dagelijks, maar dan niet meer om de tatoeage af te dekken, maar nu als onderlegger op ons werkblad om de spullen hygiënisch op te leggen. Op dit ogenblik weten wij als tatoeëerders natuurlijk veel meer. We zijn hiermee nu, onder andere door artsen en dermatologen geholpen en kunnen en mogen nu de wond afdekken met folie. Dat was tevens het begin voor mij geweest om verder te denken aan de hygiëne in de tattooshop. Vroeger hadden we ook een zalfje van een tattoo groothandel uit Amerika. Dit spul smeerden wij na afloop op de tattoo en de klant kreeg hiervan ook een zakje mee. GE-WEL-DIG spul. Dit moeten we in Nederland laten namaken, alle ingrediënten stonden op het zakje. Dus op naar onze plaatselijke apotheek. Het duurde niet lang of we werden gebeld door de eigenaresse van de apotheek, of wij even wilden komen. Het wondermiddel genaamd Bacitracine, zat boordevol met antibiotica. Iets wat zij als apotheker niet aan ons mocht leveren, zonder recept van de dokter. Geloof me, ook de dokter wilde hieraan niet meewerken. Logisch ook, als er zoveel antibiotica inzit. Maar alle tattoos heelden binnen een paar dagen… Het ging nog niet met alles goed, maar de emmer met het vieze water werd wel ingeruild voor een spuitfles met in water opgeloste Dettol. Dit had een heerlijke, voor iedere shop, herkenbare geur. Net als de geur van uierzalf, die in die dagen door ook bijna ieder shop werd gebruikt. Om de fles met Dettol zat nog geen plastic zakje, de naalden en de naald tube werden al wel met alcohol tussen de klanten door afgespoeld, we gingen de huid eerst scheren, let wel, nog niet met wegwerp mesjes, maar met een zeepkwast en normaal scheermes die we wel de hele week gebruikten, of totdat deze stomp was. Er kwamen kleine inkt cups (i.p.v. de grote, 1 keer per week gevulde potten) en deze werden na iedere klant weggegooid. Maar met handschoenen werken kon echt niet, je moest toch “voelen” wat je deed? Onzin natuurlijk blijkt later. Dit is trouwens iets waar ik mij nu echt gigantisch aan erger bij de bloedbank. Waarom moet dat kutjes-volk godverdomme geen handschoenen aan en wij wel bij alles wat we doen?
Magda en ik probeerden verder te denken. De naalden die wij uit Amerika kochten waren verdomd duur en het duurde een eeuwigheid voordat wij de spullen binnen hadden. Er was geen internet, alles ging per brief. Dit moet toch anders kunnen? Na lang nadenken en speuren in de bibliotheek, misschien nogmaals overbodige informatie, maar er was geen internet in die tijd!!… Zagen we insecten pinnen. (Dit zijn extreem dunnen naalden waar ze vlinders mee vastpinnen op borden.) Deze naaldjes hebben we als groepjes, nadat we eerst de plastic kop eraf hebben geknipt, aan elkaar gesoldeerd en dit weer op een langere stang gesoldeerd, de home made tattoonaald was geboren en hiermee konden we dus geld uitsparen. Oké, ze waren niet echt steriel door ze enkel en alleen schoon te maken met water en zeep en ze daarna in alcohol te dompelen. Maar het begin was gemaakt. Niet veel later kochten wij onze eerste sterilisator, een zogenaamde ‘droge lucht’ sterilisator. De naalden waren dan wel steriel, maar we konden ze nog niet lang bewaren, dus werd er iedere dag, ’s morgens heel vroeg, de naalden voor die dag gemaakt en gesteriliseerd voor de verwachte klanten van die dag. Vele jaren later hebben wij een zogenaamde ‘autoclaaf’ gekocht. Deze veel modernere sterilisator steriliseert d.m.v. stoom. Later was ik altijd op de maandag bezig met het maken van de naalden. De zelfgemaakte naalden werden eerst goed schoongepoetst met een tandenborstel om de overtollige ‘flux’ (een hechtmiddel om het zilversoldeer aan het chirurgisch staal van de naaldjes te hechten) te verwijderen. Hierna gingen deze naalden in de hiervoor speciaal aangeschafte ‘ultrasoon cleaner’. Deze machine maakte d.m.v. ultrasone trillingen de naalden helemaal schoon. Daarna werden de naalden gedroogd, per stuk verpakt en geseald in speciale sterilisatie zakjes. Deze zakjes gingen in de autoclaaf, samen met de ultrasoon schoongemaakte tubes. Tubes zijn de buisjes waar de naalden doorgaan. Na een sterilisatieproces van ruim 2 uur had ik weer genoeg naalden en tubes voor een week. Wat een uitkomst toen! Sinds ongeveer 2017 gebruiken wij cartridge naalden, dit zijn naalden én tubes in 1 en worden na iedere klant, na gebruik weggegooid. De komst van de handschoenen kon natuurlijk niet op zich laten wachten, al weet ik niet meer precies in welk jaar het was dat de handschoen zijn intrede in de tattoo shops deed, maar ik schat dat het ergens rond 1985 moet zijn geweest.
Magda en ik hebben vele jaren samen getatoeëerd, ik zette eerst de lijnen en de schaduwen, Magda kleurde deze dan weer in. Op deze manier waren wij een geoliede machine en de wachttijd, ja die begon zo langzamerhand echt te komen, konden we nu (nog) het hoofd bieden. Op onze vrije zondag probeerden we dan de films te kijken die we hadden opgenomen. Nou ja, opgenomen?? We hadden een van de eerste videorecorders die er waren en met dit apparaat kon je wél 45 minuten! per band opnemen…. Dus wij moesten continu de tijd in de gaten houden om de banden te wisselen als je een film wilde opnemen! Hahahaha…. Deze videorecorder heb ik later weer met veel winst verkocht aan mijn vader, deze was gek op gadgets en wilde er toen graag bij horen met het nieuwste van het nieuwste. Ik heb hem nooit verteld dat het een kloten ding was met steeds meer kuren, waar ik graag van af wilde. De relatie tussen mijn vader en mij was op dat ogenblik niet erg goed, dus kwam het slechte in mij naar boven. Later is dit wel weer redelijk goed gekomen, maar het is nooit een echte vader/zoon relatie geweest. Pas op zijn sterfbed heeft hij mij verteld dat hij trots op mij was als tatoeëerder. Hij heeft mij nooit zien werken als ik aan het tatoeëren was. In zijn ogen was het een asociaal beroep. Wat betreft het opnemen van films wat wij ‘probeerden’… we waren vaak zo moe, dat er van het kijken weinig terecht kwam, zelfs het uitgaan naar de kroeg werd steeds minder, wij waren en met name ik, helemaal geobsedeerd van het tatoeëren. Ik moest en zou een grote naam worden in deze business. Koste wat het kost. Van vele dingen die ik toen heb gedaan én gelaten heb ik soms nog wel eens spijt. Toen mijn jongste dochter Sally werd geboren, stond er een tattoo conventie in Dunstable, Engeland op mijn programma. Sally is op vrijdag 16 september 1994 geboren, maar wel ongeveer 10 dagen later dan Magda uitgerekend was. Natuurlijk is dit geen excuus, maar wel een feitje. De tattoo conventie was al maanden hiervoor geboekt. Dit omdat de organisatie mij heel erg graag wilde hebben op die tattoo beurs omdat ik al jaren achtereen vele prijzen had gewonnen in Nederland, Duitsland, Luxemburg en België in de categorie ‘black & white tattoo’. Na de bevalling van Sally, zo rond 09:30 uur heb ik onze oudste dochter Jody van de peuterspeelzaal opgehaald, nog even rustig genieten van ons jonge gezinnetje en toen aan Magda gevraagd of alles verder in orde was. Magda had aan een half woord genoeg en stemde ermee in dat ik nog diezelfde dag naar de conventie in Dunstable kon gaan, wat een schat is ze toch! Iets waar ik nu, nu ik opa ben van het heerlijk ventje Dave van mijn oudste dochter Jody en haar vriend Erwin, niet meer aan moet denken. Maar de situatie was toen anders, het is niet goed te praten, maar het was nu eenmaal zo, ik was toen een BNT-er (Bekende Nederlandse Tatoeëerder). Kleine kanttekening moet ik nog wel vermelden…Ik ben gewoonweg helemaal vergeten om Sally bij de burgerlijke stand aan te geven! Eenmaal in Engeland aangekomen realiseer ik mij dit pas echt! Godverdomme wat nu? Gaat er door mijn hoofd. Ik moet iets regelen! Ik moet nu bellen! Oké, maar bellen naar wie? Ik heb toen mijn schoonvader Nico maar gebeld en na veel getier en gescheld heeft hij toen Sally bij de burgerlijke stand aangegeven. Is toch nog alles goed gekomen. Ik ben in 1981 gestopt als bakker en ben een half jaar later verdergegaan als uitbener bij vleeswarenfabriek Meester in Wijhe. Ik kon toen nog niet leven van de opbrengsten wat ik als tatoeëerder verdiende, dus moest ik er een baan naast hebben. Feit was wel, dat ik niet meer ’s nachts hoefde te werken, ik maakte toen als uitbener werkweken van 40 uur i.p.v. die ruim 60 uur wat ik als bakker werkte en ik verdiende gigantisch veel meer bij die fabriek. Voor de goede orde: in de bakkerij werkte ik 240 tot 260 uur per maand voor €227 Ik heb nooit overuren betaald gekregen, wat mijn eigen fout was, durfde er toen nooit om te vragen, lul dat ik was. En toen als uitbener werkte ik 160 uur per maand voor €628,50! Mijn vader heeft mij nog wel geholpen om het achterstallig loon bij die bakker terug te krijgen. Van dat geld heb ik wel een mooie sportauto gekocht, een Triumph GT6 MK3. Al mijn geld was erdoor, maar genoten van die auto heb ik zeker.
Dat genieten duurde maar een half jaar. Tijdelijk geen werk en dan natuurlijk ook geen geld voor onderhoud van de auto, dus deze moest weer weg helaas.
Maar nu weer verder waar ik was. Er ging een wereld voor mij open, ik kon beginnen aan mijn avonden en zaterdagen als tatoeëerder! Niet lang erna ben ik halve dagen gaan werken in die uitbenerij van 7.30 uur tot 12.00 uur. En van 13.00 uur tot een uurtje of 22.00 uur fijn tatoeëren. Ja ik weet het, het waren weer erg lange dagen… Maar met mijn drukke kop, volgens mij is dit een vorm van ADHD, kon ik nooit een moment stil zitten. Tegenwoordig krijg je, als je ook maar iets te druk bent, een stempel van ADHD. In mijn tijd als kind was ik de hele dag in de weer. Kon geen moment stil zitten en mijn ouders noemden mij dan ook meestal een verschrikkelijk druk kind. ADHD bestond helemaal niet. Judo, jiujitsu, boksen, turnen, taekwondo en tafeltennis hielpen er ook niets aan om mij rustiger te krijgen. Ik zat tot mijn 14de of 15de levensjaar tegelijkertijd op al deze sporten en beoefende dit iedere week. Ik heb het zelfs geschopt tot het jeugd olympische team met turnen. Nu zullen er weer genoeg lezers zijn die hier om lachen en mij niet geloven. Fuck it. Maar het mocht niets uithalen, ik bleef druk, zelfs nu heb ik moeite om rust te vinden. Dus moest ik iets verzinnen, als er voor die dag geen klanten op het programma stonden. Special painting moest het worden. Ik ben toch creatief genoeg, dus zal het geen probleem zijn om ook hier klanten uit te halen. Natuurlijk begint zoiets door eerst een voorbeeld te maken wat de klanten kunnen zien wat ik hiermee in mijn mars heb. Bij een kunstwinkel in Deventer een special paint spuitje en de nodige verf gekocht. De luchtdruk van mijn reserveband uit de auto gebruikt om te kunnen spuiten. Gelukkig woonde ik toen op een steenworp afstand van een benzinepomp. Bij een bouwmarkt een setje wandtegels gekocht en hierop heb ik een sexy zeemeermin gespoten die enkele jaren in de shop heeft gehangen. (Zie krant blz. 89, links boven) Lang heb ik het special painten niet gedaan, ik denk zo’n 5 motorkappen en een paar helmen. Toen was ik er helemaal klaar mee. Wat een smeerbende en stank gaf die troep.
Steeds bekender.
Op een dag toen ik in de fabriek aan het werk was, kreeg ik een telefoontje van Magda. Of ik eerder thuis kon komen? Vol trots vertelde Magda dat ik was uitgenodigd om een boek van de Amerikaanse tatoeëerder Spider Webb ter presentatie aan te bieden bij “Rubberen Rob” in Amsterdam. Spider Webb is zelf ook aanwezig en wil je die dag ook tatoeëren zei Magda. Geen probleem dacht ik gelijk en het vrij vragen was snel geregeld bij mijn chef Harry. Harry gaf mij trouwens altijd vrij als ik erom vroeg…altijd! Ik had zijn vrouw namelijk op haar borsten getatoeëerd en was in het bezit van die foto’s. Ik heb 1 keer gedreigd de foto’s op het prikbord te hangen als ik geen vrij kreeg… je raad het al, ik had heel vaak vrij bij die vleeswaren fabriek! Maar goed, wij gingen in onze sportauto, een Fiat X 1/9, ja weer een andere sportauto, naar de grote stad Amsterdam! Eenmaal aangekomen bij Rubberen Rob begreep ik die naam “Rubberen Rob” pas goed en liep constant met mijn rug en dikke reet naar de muur. We waren in een homotent beland! Geloof me, dat was voor die tijd niet zo vanzelfsprekend als tegenwoordig het geval is. Complete volksstammen vallen nu onder die fucking LBTQ-gemeenschap. Zelf noem ik ze dan ook vaak alfabet figuren. Mensen die niet eens meer weten of ze vandaag een meisje zijn, of morgen een fluitketel. Die alfabet figuren ‘eisen’ bijna dat ik ze moet accepteren zoals ze zijn, maar kunnen van mij niet accepteren dat ik er anders over denk! Terug naar “Rubberen Rob”. Magda vond het echt geweldig om daar te zijn! Na wat met een paar bekenden te hebben gesproken die ook waren uitgenodigd zoals Henk Schiffmacher, toen beter bekend als Hanky Panky, maar nog geen tv-bekendheid, Molly van Oss en Theo Hartkramp. Kon de presentatie van het boek beginnen. Eerlijk gezegd had ik mij van alles voor de geest gehaald hoe een boek presentatie er uit kon zien maar wat er toen gebeurde bij de presentatie van het boek: “Rose Tattoo by Spider Webb” ging mijn fantasie te boven. Een zwart doek werd weggehaald, hierachter stond Spider Webb samen met een slanke jonge dame met wit/zwart haar naast een met een doodskop versierde altaar.
Niet om aan te horende, opzwepende muziek, gemaakt door Spider Webb hemzelf, deed het gebouw trillen op de grondvesten en de jonge dame deed haar blouse los. Haar borsten waren bloot, ze deed haar hoofd achterover, waarna Spider Webb haar met een doorn van een roos in haar lippen ging prikken, dit bloede vrij hevig en het bloed stroomde over haar naakte borsten. Ik moest het boek overdragen aan Spider Webb. Hij nam het boek, geheel onder invloed van allerlei verdovende middelen, in ontvangst. Klaar… Dit was dus alles, het hele gebeuren was in nog geen 5 minuten voorbij. Vanwaar dan al die ophef? Heb ik hier verdomme 2 uur voor gereden? Na afloop gevraagd of Spider Webb mij nog wilde tatoeëren, maar helaas. Deze man was zo onder invloed van drugs, dat het niet doorging. Henk zag de teleurstelling in mijn ogen en stelde voor dat hij mij wel wilde tatoeëren. Gelukkig, toch nog een tattoo! (Ik had mij namelijk voorgenomen om minimaal 3 tatoeages per jaar te nemen. Dit lukte in de begin jaren erg goed, maar later door de drukte die mij te wachten stond is het er niet van gekomen.) Wij achter Henk aanrijden door de smalle straatjes, over de bruggetjes naar zijn tattoo shop, die toen gelegen was onder het café van de Hells Angels op de Amsterdamse wallen. Eenmaal aangekomen op de wallen, wil onze sportwagen, die Fiat X1/9, niet meer op slot. Wat nu? Zomaar onze auto onbewaakt laten staan hier op de wallen? Henk had wel een oplossing. Hij liep bij de Hells Angels naar binnen en een paar minuten later komt Henk samen met Big Willem, die toen de president van de Hells Angels was en een prospect van de Angels naar buiten. Willem sommeerde de prospect om mijn auto in de gaten te houden. Wat een aardige mensen dacht ik nog… Henk loopt opnieuw de trap op naar het café van de Angels en Magda en ik lopen hem als trouwe hondjes achterna. Daar worden we door een ander Hells Angel tegen gehouden. ‘What the fuck’ dacht ik, wat nu weer? Maar na een aantal minuten gaat er een deur open, onder het café van de Angels en Henk roept ons binnen. Pas nu valt mij op dat de tattoo shop van Henk onder het café zat, het was donker hoor, hahaha. De deur van die shop zat aan de binnenkant op slot met grote knippen, via een trap achterin de shop kwam je dan boven bij de Hells Angels. Na de shop te hebben bewonderd en veel kletsen met Henk en Willem, die tijdens het gesprek zijn nagels aan het schoonmaken was met een gigantisch groot knipmes, was het dan tijd voor mijn tattoo. Het zou een vogeltje worden op mijn linker onderarm. Henk vroeg mij mijn horloge af te doen i.v.m. de plek en mijn horloge heb ik op zijn werkplek gelegd. Na een kleine 2 uur was mijn tattoo klaar, deze werd afgedekt met een ‘pamper’ ?! hebben afscheid genomen van Henk en Willem en wij gingen toen naar huis. Gelukkig!!, mijn auto stond er nog met de prospect ernaast. Doodvermoeid en slingerend door de Amsterdamse binnenstad waren we eindelijk Amsterdam uit. Nee, er was geen navigatie, we moesten alles met een landkaart doen. Halverwege de rit vroeg Magda hoe laat het was, ik deed mijn mouw ophoog en keek verdomme op een lege pols. Godverdomme, heb ik mijn horloge bij Henk in de shop laten liggen! Het was een vrij duur goudkleurig klokje die zich automatisch opwond als je de pols bewoog. Maak je geen zorgen zei Magda, we bellen morgenvroeg wel naar Henk, we hadden echt geen puf en zin meer om terug te rijden.
Direct de andere dag naar Henk gebeld, maar het horloge lag er niet (meer) en hij kon het zich niet herinneren dat ik mijn horloge ooit heb afgedaan. Kun je ook even aan Willem vragen of hij hem gezien heeft? Hij zou mij de andere dag terugbellen. Nooit geen telefoontje gekregen en het was voor mij niet te bewijzen dat ik mijn horloge daar heb achtergelaten. Dit is allemaal zwaar kut, het was een fijn klokje en ik denk dat iemand anders dat ook vond of niet Henk?
Terwijl ik bezig ben met dit boek, gebeurde er iets wat ik eerst even kwijt moet, voordat ik verder ga met het verleden. Zoals ik in het begin van dit boek aangaf was de hygiëne in de tattoo wereld en ook bij ons natuurlijk, ver te zoeken in de zeventiger- en tachtiger jaren van de vorige eeuw. Maar sinds de jaren negentig zijn wij super serieus bezig met alles wat maar met hygiëne heeft te maken, zeker met de komst van de GGD-controles. De GGD keurt ons altijd, zonder ook maar een kleine fout te vinden, meteen goed. Dit zonder uitzondering! Maar op een dag om 10:15 uur staat plotseling inspecteur Dhr. Ing. X. Zeeuwenhuijs van de NVWA (Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit) in de shop. Hij komt voor een onaangekondigde keuring meldt hij en dat dit niet langer gaat duren dan hooguit een half uurtje! Natuurlijk niets mis mee, ik ben hier zelfs voorstander van. Sally is op dat ogenblik rustig aan het tatoeëren, ik ben bezig met een sjabloon uit te knippen voor de tatoeage die ik wil gaan zetten. Na het uitknippen geef ik de heer X. Zeeuwenhuijs een hand en stel mij netjes voor. Hij loopt de shop rond, kijkt naar onze naalden, inkten en noem maar op, alles is oké…dacht ik… Plotseling vraagt hij naar de ‘toestemmingsverklaringen’. Trots als een pauw met velgekleurde veren in mijn reet, laat ik hem mijn uiterst geavanceerde en nieuwe digitale agenda zien. Deze is door mij persoonlijk bedacht en door een webdevelopers bedrijf ontwikkeld.
Dit programma gebruiken wij sinds 2016 en hierin staan alle gegevens die wij nodig hebben en er wordt een kopie naar de klant verzonden. Alles maar dan ook alles is digitaal. Sinds 2022 hebben we een ander, nagenoeg zelfde digitaal programma. Ik dacht hiermee de klanten van dienst te zijn, alsook het milieu. Maar… Natuurlijk zit er weer een kink in de kabel. Mijnheer X. Zeeuwenhuijs van de NVWA vertelde mij dat ik de klanten de formulieren op papier mee moest geven en niet digitaal…. Ik schat de leeftijd van deze man op ongeveer 30 jaar, maar hij doet of hij godverdomme 70 jaar is en niet met zijn tijd meegaat. Wat een oetlul. Naar lang praten en uitleggen en dat zelfs een klant van ons zijn telefoon laat zien waar de toestemmingsverklaring duidelijk in zijn mail komt en zegt hierbij dat het ook beter voor het milieu is, stemt hij er alsnog met tegenzin mee in. Maar dan denk je dat je er bent…. Dat je door kunt gaan met je klant. Niets van dit alles! Nee hoor, mijnheer Zeeuwenhuijs gaat net zolang op zoek totdat hij iets vindt om over te kunnen zeiken. Ja zeiken dat is wat ik ervan vind. Mijzelf goed kennende moet ik mij erg inhouden en niet gaan schelden en vloeken (iets wat ik nooit doe…) En wat heeft hij gevonden? De alcohol waar wij ons werkblad mee inspuiten voor- en na het behandelen van de klanten, heeft een alcoholpromillage 76%. Dit is mij door de GGD verteld dat het goed genoeg is voor het doel waarvoor ik het gebruik. Dit was 4 weken voordat deze lul op bezoek kwam! Nu ineens moet dit 80% zijn… Hiervan is ons nooit iets verteld, zei ik hem. Dat moet jezelf uitzoeken was zijn antwoord. Maar jullie zijn toch allemaal van de overheid en hebben toch dezelfde doelstelling voor ogen was mijn vraag. Hierop werd negatief gereageerd, wij staan boven de GGD was zijn antwoord. Wat een fucking klotezooi dit allemaal… Sally en Magda hadden mij nog zo gewaarschuwd, lul nou niet zo veel.
Maar ik had het over het steeds bekender worden. Nadat ik die boek opening bij die homo’s had overwonnen en weer verder ging met mijn werk als tatoeëerder, kregen wij op een dinsdag een telefoontje van de productiemaatschappij van RTL 4. Magda nam de telefoon op haar kantoor op. 20 minuutjes later kwam ze naar mij toe met een glimlach van oor tot oor. Zij vertelde dat ik nog diezelfde avond in Hilversum moest zijn. Wat moet ik nu in vredesnaam daar doen? Je bent gevraagd bij een live uitzending op TV bij Peter-Jan Rens zei Magda. Dat is toch die kerel van de “Grote Mijnheer Kaktus Show”? Klopt, maar hij heeft nu een live tv-programma genaamd: Peter Jan Rens Late Night Show en daar moet jij dus optreden. Wat moet nu ik nu in Godsnaam daar doen dan? Ik ga echt niet op TV een tattoo zetten, ik moet dan verdomd snel spullen bij elkaar zoeken, ik kan toch nooit klanten vinden die dat willen doen, wie moet ik meenemen, hoe ga ik dit allemaal regelen, waarom heb je dit gedaan? En zo bleef ik eigenlijk een hele poos tegen Magda tekeergaan.
Ik vond dit wel leuk zei Magda, kom je nóg meer in de belangstelling. Het gaat alleen om een interview omdat jij afgelopen zondag in Nijmegen voor de zoveelste keer in de prijzen bent gevallen bij de tattoo conventie en dat is die mensen van RTL wel opgevallen. Godverdomme, oké dan, ik doe het wel. Snel een paar klanten gebeld die mee wilden gaan. Dit waren Rudie Spijkerman en Otto Donk. Volgens RTL moesten we met de trein komen en we werden met taxi’s teruggebracht. Dit omdat het dus een Late Night Show was en er dus geen treinen meer teruggingen ’s nachts. Prima toch? Alles werd voor ons vergoed. Otto, Rudie met zijn vrouw Renate, Magda en ik stapten rond een uurtje of 20.30 uur op de trein. Mijn God wat was die kleine Otto zenuwachtig! Hij had het niet meer. Luister Otto, als er 1 zenuwachtig moet zijn, dan ben ik het wel. Ik moet hier live mijn woordje doen en dat terwijl ik nog wel stotter ook! Eenmaal aangekomen bij de studio stond alles voor ons klaar. We konden eten en drinken wat we maar wilden. Geen wonder dat TV zo duur is! Goed, dan moet je in de schmink. Mijn hele kale kop, tot aan ver onder mijn shirt wel gepoederd, je mag namelijk niet glimmen op TV. Mijn hangsnor werd in model gekneed, niet helemaal goed, want later op tv toen wij het terug keken, zag ik 1 fucking lange haar ver uit mijn bek steken. Ik zat samen met de radio DJ Frits Spits, voor de ouderen onder ons beter bekend als de DJ van de “Avondspits” in dezelfde schmink ruimte.
Frits, ja ik mag Frits zeggen, vertelde mij onder het schminken door dat hij het boek “Skin” had gelezen van de schrijver Roald Dahl en hij was dan ook erg geïnteresseerd in het tatoeëren, maar zou het zelf nooit doen zei hij. Ja, dat ken ik zei ik hem, dit hoor ik vaker. Ik kreeg een kaartje in mijn handen gedrukt met de vragen die Peter-Jan mij zou stellen en daaronder de antwoorden… kant en klare antwoorden? Dacht het niet, het is een live programma, wat willen ze eraan doen?
Het echte moment van optreden was aangebroken. Magda, Rudie en zijn vrouw en Otto zaten vooraan in het publiek in de zaal te wachten. Ik stond achter de coulissen opgesteld en kon daar op een tv-scherm zien wat er ging gebeuren. Een filmpje van mensen die volop in het gezicht waren getatoeëerd werd gestart, nog 30 seconden kreeg ik van de crew te horen. Waarom verdomme een filmpje met gezichtstattoo’ s? Waarom kan het nu weer eens niet “normaal”? Er ging in die paar seconden veel door mij heen. Op deze manier ga ik mij dus echt niet aan dat script houden wat ik voorgeschoteld kreeg. Ze bekijken het maar! De crewmember stak zijn hand voor mijn gezicht op en met zijn vingers liet hij de laatste 5 seconden voor mijn optreden zien. 5 – 4 …. En dan nu dames en heren: Herco Roelofs, beter bekend als Tattoo Herco riep Peter-Jan Rens! Ik kreeg een drukkertje in de rug en daar ging ik dan…bijna op mijn bek! Struikel ik dus bijna over de Duitse herder van Peter-Jan Rens heen, die daar dus blijkbaar altijd ligt. Kut, maar het is goed gekomen, ik ging aan de tafel zitten. Nog voordat Peter-Jan maar 1 vraag kon stellen, heb ik snel van de gelegenheid gebruik gemaakt, om op, een voor mij hele nette en fatsoenlijke toon… duidelijk te maken dat dit dus absoluut niet is zoals het in de tattoo wereld is. Wat je nu hier allemaal laat zien aan de Nederlandse kijker is volkomen bullshit! Niet iedere getatoeëerde mens loopt er zo bij natuurlijk. Mijn klanten hebben in ieder geval geen tattoos op hun gezicht, mijn klanten hebben niet de hele kop vol met piercings, mijn klanten zijn mensen die een normale, goedbetaalde baan hebben, zijn zelfstandig ondernemers, mijn klanten zijn… enz. En dit allemaal zonder maar 1x te stotteren. Dit, zou ik bijna zeggen, in tegenstelling tot Peter-Jan. Hij stond even met zijn bek vol tanden en begon bijna te stotteren, dit was hij dus niet gewend om een weerwoord te krijgen of dat iemand zich niet aan zijn script hield. Hij verontschuldigde zich. Dit intro filmpje is niet op voorhand door mij gezien. Ik heb mij na mijn uitspatting, redelijk goed proberen te houden aan zijn script. Op een gegeven ogenblik werd ik gevraagd om werk van mij te tonen en wees toen in het publiek naar Rudie en Otto. Rudie kreeg de microfoon onder zijn neus gedrukt en begon in zijn dialect over zijn tattoos te vertellen. Rudie is geboren en getogen in Luttenberg, een echte boer met een zéér zwaar dialect. Buiten ons om, kon dus niemand hem verstaan en heb ik dus alles vertaald. Ik weet het, ik heb ook een accent, maar ik kwam iets duidelijker over. Al met al is het een zeer mooie ervaring geweest. Na nog wat te hebben gedronken en gekletst met Frits Spits, stonden er 2 taxi’s klaar om ons weer naar huis te brengen. Wat een overkill, wat een nonsens dat TV gebeuren, het moet ook allemaal geld kosten op deze manier. Het bleef niet bij deze TV opname. Magda had mij ook gestrikt voor een interview bij de regionale omroep RTV Oost die haar hadden gebeld. Gelukkig is dit bij ons in de shop opgenomen en konden we het soms nog eens dunnetjes over doen. Net zolang tot we allemaal tevreden waren. Hierna kwam het tv-programma van Veronica genaamd: Tattoos en Piercings. Bij dit programma werden mijn klanten geïnterviewd die een verhaal bij hun tattoos hadden. Nou dan moet je dus net mijn klanten hebben. Het was in die tijd helemaal juist niet belangrijk om een verhaal te hebben. Je nam gewoon een tattoo omdat je het mooi vond! Wat dus eigenlijk het belangrijkste van allemaal is. Ik heb van die TV opnames helaas geen beelden meer bewaard, ze stonden allemaal op videobanden die ik had opgenomen en die ben ik kwijtgeraakt. Ik heb nog contact opgenomen met Beeld en Geluid in Hilversum, maar hun bewaren alleen beeldmateriaal van de publieke omroepen. Bij de presentator en zelfs bij RTL 4 geprobeerd maar zonder resultaat. En dat is helaas met zoveel dingen, ik had vanaf het begin meer foto’s, filmpjes en tv opnames moeten bewaren uit mijn beginperiode. Alleen als je nu zou zoeken op YouTube naar: Tattoo Herco, dan heb je misschien kans dat je iets van die filmpjes van Veronica kunt vinden. Als je zin hebt, succes hiermee.
Nu ik het toch over filmpjes en beroemd zijn heb. In 1977, net voor mijn mooie carrière als tatoeëerder begon, was ik bijna een Hollywood acteur geworden. Mijn vrouw en kinderen beginnen nu alweer te lachen, als ze dit lezen, dat weet ik zeker. De oorlogsfilm A Bridge too Far (een brug te ver) werd in Deventer opgenomen en men zocht hiervoor nog figuranten. Beetje vreemd, want het ging over de brug bij Arnhem. De opnames van die film vielen precies in mijn vakantie en de verdiensten hiervoor waren op zijn zachts gezegd, niet kinderachtig! Ik verdiende als 16-jarig jochie toen ruim 150 gulden per week en moest 2 weken meedoen. Mijn vrienden waren bijvoorbeeld aan het kranten lopen, of aardappels rooien of welke ander shit dan ook, voor een fucking hongerloontje van misschien 25 gulden in die 2 weken! Mijn kop met lang haar moest er wel aan geloven om enkel en alleen maar met een Nederland vlaggetje te zwaaien. Al heb ik wel mijn harses verbrand door de zon, had toen bijna een zonnesteek opgelopen omdat ik nooit kort haar heb gehad. Het waren de opnames voor de bevrijding van Arnhem. Ik heb die film nu een paar keer gezien, maar heb mijzelf nooit terug kunnen vinden in die film. Sterker nog, die hele scene van die bevrijding is nooit vertoont. Dit verhaal wil er bij Magda en mijn dochters Jody en Sally ook niet in, dus steken ze mij dan ook vaak de gek aan als ik het hierover heb. ‘Daar heb je hem ook weer met zijn sterke verhaal over die film’ hoor ik hun dan zeggen. Jaren later word ik gebeld door Edje. Hij wilde een afspraak maken voor een tattoo. Ineens bedenk ik mij dat ik samen met Edje als figurant heb gespeeld. Zo, eindelijk iemand die mijn verhaal kan bevestigen dacht ik. Op de dag van zijn afspraak heb ik ervoor gezorgd dat Magda in de shop aanwezig was. Het eerste wat ik aan Edje vroeg, voordat ik hem koffie aanbood, aan welke film hebben wij samen meegedaan? Aan een brug te ver zei hij zonder een seconde na te hoeven denken. Zie je nou wel Magda, het is allemaal waar! Je raad nooit wat Magda hierop antwoorde: Dit hebben jullie samen bekokstoofd bij het maken van de afspraak… Nu heb ik zo langzamerhand de moed opgegeven en heb mijzelf op de bovenstaande poster toegevoegd!
Tattoo Conventies.
Zoals ik al vertelde in het begin, zal dit boek een beetje veel door elkaar lopen van verhalen. Misschien maakt het dit juist wel leuk om te lezen? Er schieten je soms weer dingen in de gedachten. Tja, ik ben geen schrijver maar tatoeëerder, toch?
Het hele tattoo gebeuren was in de jaren 80 nog lang niet zo ingeburgerd en normaal als nu het geval is. Al moet ik wel zeggen dat het in die periode wel “gezelliger” was dan nu vaak het geval is op die conventies. Gezellig is misschien niet het juist gekozen woord, laten we het “anders” noemen. De collega’s onderling hadden veel meer voor elkaar over. We hielpen elkaar waar nodig was en leenden soms zelfs elkaars spullen. Vandaag de dag is er bijna alleen maar afgunst, haat en nijd en elkaar slecht praten, op een paar uitzonderingen na natuurlijk. Omdat het tatoeëren in een slecht daglicht stond werden er Tattoo Conventies georganiseerd. De eerste tattoo conventie waar ik naar toe ging was in maart 1984. Het was de “First Rock ’n Roll Tattoo Convention” in Paradiso Amsterdam. Magda en ik gingen hier samen heen met Sjonnie en Henriëtte. Sjonnie was een collega van mij toen ik parttime uitbener was. Op deze conventie ben ik toen in aanraking gekomen met o.a. Henk Schiffmacher die de conventie organiseerde, Henk van Putten, een of ander Engelse vrouw die zelfs de binnenkant van haar kut getatoeëerd had en dit zeer graag aan iedereen wilde laten zien, door aan de kettingen te trekken die aan haar schaamlippen vastzaten. En natuurlijk de Duitse legende “Rocky”. Rocky was de eerste die ik tegenkwam waarvan toen in die tijd mijn mond van verbazing openviel, een best wel “apart” type, mag ik wel zeggen, maar met een hart van goud. De hele opzet van deze tattoo conventie was om het imago wat tatoeëren toen had, in een beter daglicht te krijgen. Tja… en dan moet je Rocky voor zoiets uitnodigen…
Naast de Paradiso conventie in Amsterdam, de jaarlijkse conventie van de N B T, in Nijmegen, was ik in Nederland ook regelmatig aan het werk bij de volgende tattoo conventies: Middelburg, georganiseerd door Rinus. Haarlem, de kerst tattoo conventie georganiseerd door de Hells Angels. Gouda in een grote kerk. Utrecht bij een motorbeurs, Amersfoort, georganiseerd door Tattoo Bart van de OK Coral.
Warder, een heel piep klein plaatsje in Noord-Holland. Zaandam bij een jongeren sociëteit. Breda bij Jan en Brian, in Emmen werd het door Hommie georganiseerd (dit was echt een mooie en handige locatie, het hotel zat vast aan de conventie hal, geweldig, op je sloffen naar je werkplek) Assen, georganiseerd door Rene en nog een paar plaatsen waar ik de naam van vergeten ben helaas. Ook was ik zeer regelmatig te vinden op tattoo conventies in het buitenland. Zoals in Castrop Rauxel, Dortmund, Düsseldorf, Essen, Frankfurt en Berlijn in Duitsland. Vianden in Luxemburg. Vaduz in Liechtenstein. Dunstable en Londen in Engeland. Las Palmas op Gran Canaria. São Paulo, Brazilië. Brugge en Antwerpen in België. Ik denk dat ik er heus wel een paar vergeten ben, maar alles heeft weer zijn eigen verhaal. Zoals in ieder geval de prijzen die ik overal in de wacht heb gesleept, waarvan de bekers in de shop een hele kleine collectie is. Waarom het een kleine collectie is? De prijzen zijn eigenlijk in het leven geroepen, begin 1980, om getatoeëerde mensen uit de kleren te krijgen en hun tattoos te showen. Op deze manier hoopten wij dat het tatoeëren in een beter daglicht zou komen, dat is dus zeker gebeurd.
Maar… Het is een “onbeschreven wet” dat de klant, die de prijs won, deze aan de artiest zou geven. Het zijn eigenlijk maar foei lelijke dingen, die ik zeker niet in een huiskamer wil hebben staan, maar hun plek behoren te hebben in de tattoo shop! Veel van mijn klanten wisten dit niet, of ze waren zo verdomd eigenwijs, dat ze de beker of plaquette gewoon mee maar mee naar huis namen, jammer. Zelfs mijn eigen schoonzuster heeft de gewonnen prijs, “Best European Artist” nog thuis staan.
Een kleine schatting die ik kan geven is, dat ik door die jaren heen dat ik mee heb gedaan aan die tattoo wedstrijden, ik zeker tussen de 90 en 100 prijzen in de wacht heb gesleept. Hiervan was 90% voor het Black & Gray werk. Als ik in het buitenland aan het tatoeëren was en een klant de beker of plaquette zelf meenam naar huis, zorgden wij er soms ook voor (en met name Otto, hahaha) dat er dan maar een ‘souvenirtje’ mee moest worden genomen. Dat souvenirtje kon bestaan uit: Een bijzonder bierglas, aparte kromme sigaren, een straatnaam bordje, (waarvoor ik Otto eerst op de schouders moest nemen omdat hij er anders niet bij kon komen) een embleem van de Duitse trein en noem maar op. Daar ik door die jaren heen zoveel prijzen heb gewonnen, heeft mij dat zeker geen windeieren opgeleverd, (op een gegeven ogenblik had ik een wachttijd van maar liefst ruim 2 jaar) maar wel veel afgunst helaas. Dit was het geval bij een tattoo conventie in Nijmegen. Vele “Tattoo Sundays” op rij, won ik daar met “Best Black & Gray” tattoo. Tot op een zeker moment de microfoon per ongeluk open stond, terwijl de jury achter de schermen aan het overleggen was, werd er door “Marco Blauwestraat” verteld (wat iedereen in de zaal kon horen) dat Herco eigenlijk weer gewonnen had, maar dat nu maar eens een ander moest winnen…
Wat? Niet gewonnen? Als het eerlijk is, geen enkel probleem! Maar op deze wijze? In wat voor een kloten wereld leven we? Dit was dan ook gelijk de laatste tattoo conventie in Nederland waar ikzelf aan mee heb gedaan. Leuk detail: Met diezelfde tattoo, waar ik dus in Nederland niet won, hebben wij 3 weken later meegedaan in Vianden in Luxemburg en daar wonnen wij met die tattoo: ‘Best Black & Gray’ en ‘Best of Show’ Ook in Brugge in België hetzelfde verhaal, ook hier met dezelfde tattoo in de prijzen gevallen. Jaren later, toen Sally moest tatoeëren op de ‘Ladies Tattoo Conventie’ stond die Marco Blauwestraat mij in de nek te hijgen, smekend voor aandacht. Sally wilde heel graag dat ik hem aandacht zou geven, sorry nee, daar is in mijn ogen te veel voor gebeurd. Laat hem helemaal verrekken.
Eenmaal een lul, altijd een lul!
Meestal waren de conventies een mooie manier van netwerken met collega’s, nieuwe tattoo stijlen bespreken, nieuwe machines bekijken, voorraden inslaan bij de groothandelaren en oh ja, ook natuurlijk tatoeëren en veel meer van dat soort dingen. Aan het einde van deze conventies waren er vaak de afterparty ’s. Even lekker samen met je collega’s eten en de nodige alcohol naar binnen werken. Het is trouwens echt zo, zoals de wijze tekst van de uit Twente afkomstige Jan Riesewijk, dat die westerlingen absoluut niet tegen alcohol kunnen. Zijn tekst hierover gaat als volgt: ‘Als je in het Westen van het land in anderhalf uur 6 halve liters bier drinkt, ben je al een alcohollist, bij ons in het Oosten ben je gewoon de chauffeur’ Dit heb ikzelf meerdere malen meegemaakt, (nu drink ik eigenlijk niet meer) een voorval wat ik mij nog goed herinneren kan, was de tattoo conventie in Brugge in België. In België staan ze bekend om de vele soorten bier, in verschillende smaken en alcoholpercentages. Ik zat lekker met Rudie Spijkerman in een Belgisch café, die vlakbij ons hotel was, een paar biertjes te drinken. Na ruim een uur kwamen er een paar Westerse collega’s in het café en gingen bij ons aan de tafel zitten. Ik zal hier maar geen namen noemen, om het voor hun niet te ongemakkelijk te maken hahahaha. Wij gingen lekker door met zuipen samen met die collega’s. Een uurtje verder lagen hun al met de kop op de tafel, stomdronken! Rudie opperde tegen mij om er nog maar een paar te nemen, we hebben zelden zo’n goedkope avond gehad in een café.
Ik, als een simpele tatoeëerder uit het Oosten, heb eigenlijk nooit een grote bek… op de conventies dan hè. Nee serieus, als ik al een grote bek heb, wat sommigen zeggen, heeft het altijd wel een reden! Vervelende klanten, die niet luisteren en die zelf een grote bek hebben, hebben dan wel een fucking verkeerde aan mij. Een van die redenen dat ik een grote bek opzette was op de tattoo conventie in Emmen tijdens de afterparty. Met mijn groepje, die ik toen mee had naar de conventie, liepen wij naar een tafel waar nog net 4 stoelen vrij waren. Dat is mooi, een plek vlakbij het buffet en de bar. Wij wilden net plaats nemen aan de tafel waar allemaal van die Westerlingen zaten, toen er ineens vanaf die tafel werd geroepen met zo’n fucking irritant Westers accent:
Hé mongool, opzouten van die plek! Waarop ik direct reageerde met de woorden: Je moet godverdomme van goede huizen komen als jij ons daar weg krijgt idioot! Hij schrok eigenlijk zo van mijn directe reactie dat hij zijn excuses meteen aanbood en nu, vandaag de dag, zijn wij zeer goede collega’s zonder enig gezeur.
Zoals wel vaker wordt gedacht door mijn klanten en ook door mijn collega’s, zijn tatoeerders ruw volk die veel zuipen, Hayleys rijden en coke snuiven. Geloof me, dat dacht ikzelf ook toen ik net met dit vak begon. Ik had voor duizenden euro’s aan goud om mijn klauwen, in mijn oren en om mijn nek. Zoop een biertje onder het
tatoeëren en rookte gewoon in het bijzijn van de klant. Mijn Harleys kocht ik pas vele jaren later en coke heb ik nooit gesnoven! Al dachten ze daar in Gran Canaria anders over. Door Hans werd ik uitgenodigd om daar te komen werken. Hij vertelde mij dat ik mij geen zorgen hoefde te maken over de afterparty. Er zou genoeg drank en cocaïne zijn! Ik vertelde hem als er zware shag is, ik al blij ben. Geloof me, er stond in de afterparty ruimte een schaal van 20 cm. in doorsnede vol met cocaïne, waar vele collega’s hun neus mee volpropten. Tja, soms ben ik dus maar een erg saaie vent.
Nou ja saai? Tijdens de conventie in São Paulo in Brazilië, heb ik de eer gehad om één van de leden van Sepultura te tatoeëren. Nu zullen velen denken, Who the Fuck is Sepultura? Nou dat had ik dus ook. Laat ik bij het begin beginnen. Eenmaal aangekomen in São Paulo bij de conventie hal, zie ik mijn naam op een groot spandoek staan. Vreemd, maar wel leuk natuurlijk! Zelfs aan de andere kant van de wereld kennen ze mij! Ik heb daar op vele shirts, flyers en meer van die shit mijn naam en mijn “leus” van die tijd moeten zetten. Deze leus was: “See Yall in Hell, Tattoo Herco” dit, omdat ik in die jaren bekend stond om mijn Darkside Tattoos. Tattoos met een zeer duister tintje… Ik schreef die tekst aan de lopende band, zonder op te kijken voor wie hij was. Totdat ik van beneden mijn tafel plotseling hoorde: “I’ve been there ”! Geschrokken kijk ik over de tafelrand heen en zie ik daar een mannetje met zijn romp op een soort van skateboard. Geen benen, 1 arm en 1 stompje tot aan zijn pols, zijn gezicht tevens verminkt door brandwonden! Snel bied ik mijn excuses aan. Nee! Zei de man, dat kon jij ook niet weten. Bleek later dat hij bij een auto-ongeluk vast heeft gezeten in zijn brandende auto, Fucking Hell!
Om toch zijn boterham te kunnen verdienen is hij begonnen met tatoeëren. Tatoeëren met 1 hand en 1 stompje. Zo superknap. De tattoos die deze man zette, daar kunnen vele tatoeëerders in Nederland niet aan tippen! Deze waren zeer zeker goed gezet. Aan het einde van de conventie heeft iedere tatoeëerder de vele overgebleven spullen, (ja, we nemen altijd uit zekerheid te veel mee) zoals handschoenen, naalden, alcohol enz. enz. aan deze man gedoneerd. Dat vonden wij onze plicht, want wat blijkt, wij als Europeanen en Amerikanen konden niet de prijs voor de tattoo vragen wat in de westerse wereld normaal is. Het maandloon in Brazilië is een kwart, of soms zelfs minder, dan wat wij verdienen. Dat bleek trouwens al vrij snel toen de conventie begon. De eerste 2 uur had niemand van de Westerse tatoeëerders iets te doen. Ik had, net als alle andere artiesten, bij de tattoo voorbeelden de prijzen staan in US Dollars. Als voorbeeld was het voor de Braziliaan alsof ze voor een tattoo, die in Nederland €100 zou kosten, dit voor hun €400 tot €500 euro zou zijn. Na snel overleg met de Westerse artiesten, hebben we de prijzen naar de Braziliaanse maatstaven omgezet. Nu is het al zo dat tattoo conventies ons altijd geld kosten, zoals o.a. hotelkosten, vliegreis, geen inkomsten in je eigen shop, materiaalkosten enz. Maar nu was het eigenlijk, financieel gezien, helemaal drama. Er moest heel veel geld bij, bij dit avontuur. Om terug te komen op Sepultura.
Tijdens de conventie zag ik een groep mannen richting mijn stand lopen, die compleet omringt waren door bijna alle conventie bezoekers, in ieder geval de Braziliaanse mensen. Van een tattoostand op een tattoo conventie moet je je niet veel van voorstellen. Het is gewoon een achterwand met tafels ervoor. Maar een van die mannen wilde bij mij achter de stand komen, voor mensen die mij een beetje kennen, heb ik hier een bloedhekel aan. De persoon in kwestie rustig verteld dat ik dit niet op prijs stel en dat hij even wachten moest aan de andere kant van de tafel. Dit deed hij, maar van alle kanten werd ik er door anderen op gewezen dat het om een bandlid van de metal band Sepultura ging. Ik moest hem nu direct helpen werd mij weer door de anderen verteld. Nee dus, hij moet, net als ieder ander, gewoon op zijn beurt wachten. Wat hij dan ook netjes deed. Wel ging hij ondertussen met verschillende conventie bezoekers op de foto, zal hij dan toch bekend zijn? Nadat ik na een kleine 20 minuten met mijn klant klaar was, heb ik hem te woord gestaan. Hij vertelde mij dat hij graag een tattoo van mij wilde hebben in dezelfde stijl als Paul Booth. Deze Paul Booth is een grootheid in het maken van Darkside tattoos en ik heb dan ook veel van hem geleerd. Geen probleem natuurlijk, morgen heb ik tijd voor je vertelde ik hem, maar hij moest wel een aanbetaling doen. De ogen schoten bij al die Brazilianen en ook zeker bij mijn collega’s uit de kop. Hoe kon ik nu een aanbetaling vragen aan zo’n bekend persoon. Maar hij vond het helemaal geen enkel probleem. We hebben ’s avonds nog even een klein uurtje samen besproken wat het worden moest en heb dit tot in de late uurtjes op de hotelkamer uitgewerkt en hier een schets van gemaakt. De volgende dag stond hij keurig op tijd weer bij mij aan de stand. Nu wilde ik dan toch eindelijk weten wie hij was en waarom iedereen zo panisch deed zodra hij binnenkwam. Hij begon te lachen. Sepultura was in die jaren, een net zo groot exportproduct als Braziliaanse koffie. Iedereen die van dit soort muziek houdt, kent hun. Ik vertelde hem dat ik nog nooit van hun had gehoord, weer begon hij te lachen en zei, nou, ik heb wel veel van jou gehoord! Later met Otto, die ook van deze shit houdt, heb ik nog lang nagedacht welke tattoo ik heb gezet bij die gast van Sepultura. Helaas weet ik het niet precies, maar het moet een darkside tattoo zijn geweest. De derde dag op deze conventie liep er continue een prachtig Braziliaanse schoonheid om mij heen, steeds maar vragen of ik tijd had om bij haar een tattoo te zetten. Nu is het zo, dat als het erg druk is op de conventie en de sluiting nadert, wij nog wel eens klanten meenamen naar de hotelkamer om daar verder te gaan met tatoeëren. Tja, het zit nu eenmaal in je bloed hè? Een collega vroeg op een gegeven ogenblik of ik ook iemand had voor op de hotelkamer. Ja, dat mooie Braziliaanse meisje die hier steeds rondliep. Wie? Wat? Dat meen je niet! Snauwde hij. Wat is er? Vroeg ik hem. Hij was erg zenuwachtig en kwaad. Pak snel al je tattoo spullen in, we gaan direct naar ons hotel om daar uit te checken. In de taxi naar ons hotel vertelde hij wat er aan de hand was. Het was in Brazilië, toen in die tijd tenminste, ten strengste verboden om personen onder de 18 te tatoeëren.
Hierop kon een gevangenisstraf van minimaal 2 jaar staan. Aangekomen in ons hotel ging de een van ons de kamer leeghalen en de ander checkte vast uit. Snel via de achterdeur het hotel verlaten en via een omweggetje het hotel aan de overkant geboekt. Van hieruit zagen we dat er binnen het uur nadat wij hadden uitgecheckt er allemaal politie stond, inclusief dat meisje…
Mijn collega kon nog wel contact leggen met de klanten om aan te geven dat we in een ander hotel zaten, dus er kon gewoon gewerkt worden die avond. Gelukkig had mijn collega’s klant, een vriend mee, dus ik kon ook aan het werk, heerlijk! Het leuke aan deze klant was het feit dat hij een B acteur was in Hollywood. Dus eigenlijk weer een “bekend” persoon. Maar zoals hij zelf zegt, nee, ik ben niet bekend, ik ga altijd de eerste paar minuten van de film dood, niemand weet wie ik ben, maar het verdiend goed. Het was zeer normaal dat je tijdens zo’n hotel-tattoo een boel alcohol zuipt. De hele minibar was leeg en geloof me of niet, mijn klant viel onder het tatoeëren in slaap. Gelukkig is alles wat betreft dat voorval met dat meisje goed afgelopen.
Even een stukje tussendoor, voordat ik het vergeet en ik het nu toch over bekende mensen heb. Regelmatig word ik gevraagd of ik ook bekende mensen in mijn stoel heb gehad. Hierop heb ik meestal hetzelfde antwoord: Jij zit toch in mijn stoel? Jij bent toch voor mij een bekend persoon? Misschien ben jij in jouw beroep wel bekend, maar niet voor mij. Dit vind ik dus eigenlijk helemaal niet interessant, of iemand nu wel, of niet bekend is! Iedereen doet zijn ding in zijn leven en de ene geniet nu eenmaal meer bekendheid dan de ander. Bekendheid is zeer vergankelijk. Kijk nu naar mijzelf. Vroeger was ik best wel een bekend persoon in de tattoo wereld, nu is dat al een stuk minder en hier heb ik toch wel enigszins vrede mee. Maar wat is bekendheid? Ben je alleen een bekend persoon als je op TV bent geweest, of kun je ook bekend zijn als je een leuke komiek bent? Thijs Kempering is hiervan een leuk voorbeeld. Toen hij bij mij in de tattoo stoel zat, vond ik hem eigenlijk niet zo grappig als cabaretier. Maar na een aantal sessies, bleek het toch anders te zijn en had hij rake opmerkingen.
In een van zijn optredens heeft hij, op komische wijze dat dan wel, mij er nog aardig doorgehaald. Hij blijkt toch een bekende cabaretier te zijn. Maar niet voor iedereen.
Door met waar ik gebleven was. Het verhaal met dat meisje is dus goed afgelopen, waardoor we besloten hebben om maar een paar dagen naar het prachtige eiland Ilhabella te gaan. Dit eiland, op een anderhalf uur rijden van São Paulo, was meer dan prachtig. Mooie stranden, watervallen in de jungle, fantastische bungalows, veel zuipen en ook daar was er genoeg cocaïne voor de liefhebber en noem maar op. Mij is nog gevraagd, door de GGD, voordat ik vertrok naar Brazilië of ik daar nog de jungle in zou gaan. Nee Joh, natuurlijk niet! Ik moet daar werken en heb geen tijd voor dat soort ongein. Ze drong er toch op aan om maar de juiste vaccinaties te nemen, je weet maar nooit. Die vaccinaties deden verdomme een potje pijn, net of ze yoghurt in je aderen willen spuiten, tering! Hiervan heb ik, bij het inspuiten van die bende, niets van laten blijken bij die muts van de GGD. Maar eenmaal buiten heb ik even een potje gevloekt! Gelukkig heb ik de juiste vaccinaties gehad. Wij zijn in Ilhabella, een eiland net buiten de kust van Brazilië, daadwerkelijk de jungle in gegaan, van watervallen afgegleden, gezwommen in steenkoud water en veel meer leuke dingen. Voordat we de jungle ingingen, werd ons aangeraden om ons helemaal, let wel, hélemaal in te smeren met een of ander citroenachtige smurrie. Dus ook je zak, je bilnaad, je oren en neusgaten. Dit om insectenbeten en ander ongein te voorkomen. Tevens werden wij erop gewezen dat wij niet met een zwembroek de waterval af te gaan. Je reet zou dan helemaal openliggen van het schuren. Dus ja, dan maar de pijpen van je spijkerbroek afknippen. Maar oeps, het is hier in Ilhabella dan wel 35 graden, maar thuis in Nederland is het November, dus winter. En ik heb geen andere kleren bij mij. Ach, dat is voor latere zorg, eerst volop genieten. Na een paar dagen werd het tijd om de koffers in te pakken om weer terug naar Nederland te gaan. Toch nog even Magda bellen of zij een nieuwe spijkerbroek wilde meenemen. Ja…. De broek meenemen was geen punt, wel een klein puntje was het feit dat Magda de broek in de auto heeft laten liggen… Dus met een korte broek, midden in de sneeuw, bij mij min 8 graden, lopend naar de auto, op weg naar Brugge, België naar de volgende tattoo conventie, zonder eerst naar huis te zijn geweest. Ook die conventie heb ik weer overleeft en nam weer 2 prijzen mee naar huis. Maar toen… precies 10 dagen na het avontuur in de jungle van Ilhabella, begon mijn volgende ervaring. Ik lig in bed, begin ik daar ineens een potje jeuk te krijgen aan mijn onderbenen waar ik wakker van werd. Krabben, krabben en krabben. Ik voelde onder mijn nagels wel vochtige dingen, maar was te slaperig om dat in eerste instantie tot mij te laten doordringen. Toen de jeuk ineens over was, werd ik pas echt wakker en deed de lakens aan de kant. Mijn bed lag vol met een stuk of 20 maden die uit mijn been gekropen waren. Direct onder de douche, de harde straal er vol opgezet en alle gaatjes goed schoongespoeld. Mijn been zag er gelukkig weer goed uit. ’s Morgens meteen de GGD gebeld en daar kreeg ik te horen wat ik dus al gedaan had. Het is gelukkig allemaal afgelopen met een sisser. Vergeet ik bijna nog een paar kleine voorvalletjes te vermelden wat er na deze conventie op de terugreis gebeurde. Op de terugvlucht van Sao Paulo naar Nederland, hadden we eerst ook nog een tussenstop in Londen Heathrow. Van daaruit zou een ander toestel ons naar Schiphol vliegen. Na een kleine vertraging vlogen we dan eindelijk richting Nederland. Het moet gezegd worden dat ik nooit een held ben geweest wat vliegen betreft, maar voor mij sloeg het noodlot toe! Plotseling, geheel uit het niets, maakte ons toestel een abrupte, kantelende beweging naar rechts. Het toestel hing bijna compleet op zijn kant. What the fuck! Wat is dit nu weer?? Het stomme was, dat sommige passagiers vrij rustig bleven, anderen sliepen als het ware gewoon door en weer anderen, waaronder ik zegt de gek, raakte bijna in shock! Wat er was gebeurd werd later door de crew medegedeeld, ons vliegtuig had een “bijna-botsing” met een ander vliegtuig. De beide vliegtuigen vlogen recht op elkaar af. Let wel, er zaten nog 10-tallen kilometers tussen de beide vliegtuigen, maar met een snelheid van gemiddeld zo’n 800 km. per uur, ben je fucking snel bij elkaar! Eenmaal aan de grond, strontnat van het zweet, verlieten wij het toestel. Dat was eens, maar dat gebeurt mij nooit weer. Ik vlieg nooit meer!! Nou ja, ik ben later nog 1 keer naar Gran Canaria geweest voor een tattoo conventie. Hiervoor had ik van de dokter wel tabletten gekregen. Je werd daar mooi suf van en ik kende ook weinig angst. Voelde mij net B.A. Baracus van het A-Team. Maar ja, je moet weer terug hè? Dus die week dat we op Gran Canaria waren, leefde ik constant in een soort van angst, ik moet weer vliegen… Terug te komen op die ervaring waar ik strontnat en stinkend uit het vliegtuig stapte. Ik heb mij eerst een douche van deodorant gegeven en spoot mijzelf helemaal onder, die geur van het zweten moest gemarkeerd worden, ik moest nog door de douane en daar zal ik opvallen dacht ik nog. En dat klopt! Ik werd dan ook uit de rij geplukt. Het had helemaal niets met mijn zwetende en strontnatte kale kop met pornosnor te maken. Nee, mijn tattoo-koffer had hun attentie gewekt. De tattoo machines leken in hun ogen wel heel erg veel op pistolen, toen de koffer door de scan ging. Na het openen van de koffer en de controle, kon ik weer doorlopen. Dit was ook weer goed afgelopen.
Verhuizen naar nieuwe locatie, Westervoorde 12 te Olst.
Snel werd de shop alweer te klein, de klanten die steeds door de woonkamer en de keuken moesten lopen om naar de WC te gaan werd steeds irritanter. We moesten iets anders hebben, iets waar privé en zakelijk kon worden gescheiden. We zagen een huis waar wij dit redelijk konden realiseren. (Kleine kanttekening: er was maar 1 WC, zowel voor privé als zakelijk. Maar nu hoefde de klant alleen maar de gang door te lopen, zonder dat deze de rest van onze woning zag.) Het was een bovenwoning, maar eentje met 3 slaapkamers waarvan de “shop” zelfs een balkon(netje) had. Dit balkon deed vaak dienst als een klant niet helemaal lekker werd van de spanning. Ze konden dan hier een frisse neus halen. Vandaag de dag komt dat eigenlijk niet meer voor dat klanten flauwvallen, ziek worden of wat dan ook. Uitzonderingen daargelaten. Maar waarom dan toen wel, zul jij je afvragen? Simpel. Veel klanten kwamen toen in die tijd niet goed voorbereid naar hun afspraak. Ook wij wisten toen niet hoe een en ander in zijn werk ging. Je ging gewoon naar de shop ook al had je de avond ervoor veel gezopen, slecht geslapen of je bang laten maken door je fijne zogenaamde vrienden. Airconditioning was er ook niet. Er hing meestal een warme, zweterige lucht van alle klanten. Tja, dat is wel iets waarvan je wel eens misselijk kon worden. Soms viel er een klant flauw enkel en alleen als ik aan het tekenen was. In dit specifieke geval, moest de klant rechtop staan en voor zich uit kijken. Ik moest een freehand tattoo zetten. Freehand is niet meer én niet minder dan het voorbeeld op de huid tekenen, aanpassend aan de plek waar deze komen moest, dus zonder een sjabloon. Ik was amper 10 minuten aan het tekenen, de klant begon te waggelen en viel als een boom te pletter. (Filmpje hiervan is te vinden op mijn website en verder in dit boek staan een paar foto’s van deze gebeurtenis.) Des al niet te min was deze shop een hele verbetering! We hadden nu plek voor de klant zelf en voor 3 wachtende klanten, geweldig. Zoals je misschien wel is opgevallen, zie je op de volgende pagina, ook de behandelstoel die nu nog steeds in de huidige shop staat. De papierrollen automaat, net rechts van het hoofd van mijn klant, hangt ook nog steeds in de huidige shop. Nu wel aangepast met een andere kleur en passend in het geheel. Ook in deze shop maakten we nog steeds gebruik van een emmer met een spons om de tattoo schoon te maken en nog zonder handschoenen. Het desinfectiemiddel wat ik gebruikte was Dettol, zie foto en ja, er zat nog een snoertje aan de telefoon. In deze shop hebben wij José en Lucas Pesie als klanten gekregen. De familie Pesie waren een geval apart en zo hebben wij ze dan ook maar behandeld. Zij waren zeer vermogend en hielden wel van een drankje. Drankje? Zeg maar gerust dat zij zopen als ketters! Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik er niet van houdt dat je voor en tijdens het tatoeëren alcohol drinkt. Maar ja… bij de familie Pesie heb ik dan maar een uitzondering op deze regel gemaakt. Dat moest ook wel, hoe wil je anders tijdens een tattoo sessie van 3 a 4 uur tijd een fles whiskey opzuipen? Ja echt, iedere keer dat zij kwamen voor een tattoo werd er een complete fles van 750ml opgezopen en zij gingen met de auto weer terug naar Amersfoort.
Wij hadden een soort van vriendschap aan hun overgehouden. Zij hebben er, samen met ons, voor gezorgd dat er de verdovende zalf, Emla op de markt kwam. Deze Emla zalf wordt tegenwoordig ook gebruikt in de ziekenhuizen. De zalf moesten wij dus gaan testen voor gebruik in de tattoo scene. Daar José al veel tattoos van mij heeft, o.a. de rug, armen en benen, werd het nu tijd voor de lies. Hier was zij erg nerveus voor en wij zijn toen samen, met Lucas als hoofdpersoon, begonnen deze zalf in laboratoria te laten ontwikkelen. Na veel testen kwamen wij erachter dat de zalf minder zijn werk doet bij: gekleurde mensen en bij vrouwen die ongesteld zijn, net ongesteld zijn geweest, of die bijna ongesteld moeten worden…. Dit had te maken met de zuurtegraad in het bloed. Dus José kon maar 1 week in de maand getatoeëerd worden.
Ik ben nu helemaal compleet tegen die fucking verdovingen op het gebied van tatoeëren! (al staat er in bepaalde artikelen, later in dit boek, iets anders. Maar dat was toen...) Laat er ook geen klant komen in de shop die deze klotenzooi gebruikt heeft, ze gaan er op de kop uit. Na verschillende studies uit o.a. België blijkt dat die TKTX bende die nu wordt gebruikt, illegaal op de markt is en de huid dusdanig beïnvloed dat de tattoos hier in 70% van de gevallen niet mooi en goed genezen. En wie krijgt dan weer de schuld? Juist, de tatoeëerder. In die troep zit onder andere lidocaïne, prilocaïne, epinefrine of een combinatie ervan in. Maar toen waren wij nog jong en onervarener. Lucas en José hadden een prachtige woning net buiten Amersoort. Hier zijn wij vaak op bezoek geweest, sliepen dan hun bed met satijnen lakens. Maar Magda had toen een satijnen pyjama aan, nou ze gleed door het bed als een paling in een emmer snot. We zijn ook een keertje samen met onze hond Lobbes bij hun geweest. Op een gegeven ogenblik zouden wij uit eten en gaan en aan het buurmeisje werd gevraagd of zij op onze hond wilde passen, totdat het noodlot toesloeg. Zij had Lobbes uitgelaten zonder riem en Lobbes is toen weggelopen. Het heeft 4 dagen geduurd voordat wij hem terug hadden. Wij hebben toen posters gemaakt van onze hond in de hoop dat een eerlijke vinder zich zou melden. Dit werd gedaan, maar wij moesten wel eerst met 25 gulden op de proppen komen om onze eigen hond terug te kopen. Wij waren allang blij dat we Lobbes terug hadden, dus die 25 gulden is betaald. De hond was helemaal gestrestst. Gelukkig is dit weer goed gekomen. De familie Pesie kwam jaren later op het idee om zaken te gaan doen in Nigeria en is toen geëmigreerd. Wij hebben als afscheid een schaakbord gekregen van Jade. Jaren niets meer van hun vernomen, totdat wij ineens een telefoontje kregen dat ze in de shit zaten. De Nigeriaanse maffia had al hun geld afhandig gemaakt. Lucas en José kwamen, midden in de winter op Schiphol aan in alleen hun zomerkleren, verder hadden ze niets meer. Ze waren al hun geld, kleren en goederen kwijt. Van ons hebben ze toen 2000 gulden geleend, Lucas ging aan het werk als meter opnemer van het gas en José heeft een baan aangenomen wat je normaal gesproken niet snel zou doen, laat ik het daar ophouden. We hebben nog enkele maanden contact gehouden maar dit is verwaterd. Oh ja, het geld hebben we nooit meer gezien…. Geld uitlenen is sowieso stom om te doen aan bepaalde personen, waar mijn broertje John er een van is, nooit doen dus. Krijg je alleen maar ellende mee.
“Vreemde- lastige- vervelende ” en soms zelfs kutklanten deel I.
Over hoer gesproken. Je maakt wat mee in deze wereld. Ik ben al voor alles uitgemaakt in mijn leven, van hypocriet, klootzak, hufter, geldwolf, mongool en noem maar op. Maar nog nooit voor hoer, althans zeker niet door een meiske van 13 jaar. Magda had een klant voor een piercing, een meisje van 16 of 17 jaar. De moeder kwam mee, samen met het meisje van 13 en een meisje van ik denk 7 jaar. Iedereen onder de 13 jaar heeft geen toegang tot de shop, dus dat geeft Magda dan ook netjes aan. Zij stelt voor dat het meisje van 13, samen met het meisje van 7 even buiten gaat wachten. Dan kan de klant samen met de moeder een mooie piercing uitzoeken en kan Magda aan het werk. Ik ben op dat ogenblik ook rustig aan het tatoeëren en laat alles maar (even) op zijn beloop. Totdat het plots uit de hand begon te lopen. Het meiske van 13 kreeg een steeds grotere bek tegen haar moeder en weigerde naar buiten te gaan met haar zusje. Er werd steeds harder geschreeuwd en getierd. Magda wilde ook graag door met haar werk, er stonden nog meer klanten voor haar op de planning. Ik kon mij ook niet meer op mijn werk concentreren dus kwam in de benen, liep naar de gang waar het gebeurde en ik schreeuwde dat meiske toe dat het nu godverdomme afgelopen moet zijn en dat zij nu direct naar buiten moest om op haar zusje te passen. Zij schreeuwde ineens naar mij: “En jij bent een hoer!!” What da Fuck!! Ik een hoer? Ik probeerde dat kind bij de arm te grijpen om haar eens flink door elkaar te schudden en te vertellen dat ik hier niet van gediend ben! Tering wat zijn die kinderen snel. In een oogwenk stond ze buiten op de parkeerplaats, ik er als een malle achter aan. Maar denk je dat ik haar te pakken kreeg? No way! Dan maar van een afstandje haar nogmaals de wacht aangezegd. Ze bleef, stoer met de armen over elkaar, staan op de plek met haar zusje en stemde zwijgend toe. Ik, nog steeds kwaad, loop op de moeder af en vertel haar dat dit godverdomme geen manier van opvoeden is! Fuck, in wat voor wereld leven we?
Waarom moet toch altijd alles anders? Waarom denken bepaalde personen dat ze alles kunnen maken en breken. Breken? Nou ja bijna dan. Weer een stukje over klanten bij het piercen en waar dus Magda nu eens lekker de hoofdrol in speelt.
Zoals misschien sommigen (nog) wel zullen weten, hadden wij de piercing sieraden in de vitrine, waar nu mijn oude tattoo machines in liggen. Deze vitrine is nu de afscheiding bij Sally haar werkplek. Goed. Magda moest dus een piercing zetten bij een klant in haar wenkbrauw. Deze klant had een vriendin mee en deze was verschrikkelijk irritant, geen moment rust in haar dikke reet, continue aan Magda stomme vragen stellen, terwijl Magda aan het werk was. Magda vertelde haar keer op keer dat ze zo werd geholpen maar dat ze nu even rustig moest zijn. De toon was ondertussen wel gezet, zullen we maar zeggen. Eenmaal klaar met de piercing, stond Magda die muts te woord. Magda MOEST een bepaald sieraad uit de vitrine per direct steriliseren. Magda vertelde haar op rustige toon dat alle sieraden in de vitrine al gesteriliseerd zijn en dat deze geschikt waren voor plekken waar al een piercing in zit. Alle piercing sieraden die gebruikt worden bij een nieuw te maken gaatje, zitten in speciaal gesteriliseerde zakjes. Het is niet nodig deze opnieuw te steriliseren als jij al een gaatje hebt, vertelde zij haar. Daar heb ik niets mee te maken! Beet ze Magda toe! Daar stáát een sterilisator, dus steriliseer dat sieraad NU en ze sloeg, om haar woorden kracht bij te zetten, met haar vuist op de glazen vitrinekast. Magda bedacht zich geen moment, greep de spiegel die daar altijd ligt, en sloeg haar met die spiegel recht voor haar kop. Ik gelijk in de benen, greep die kut bij haar paardenstaart, beurde haar als het ware aan de haren op en heb haar naar buiten gedonderd. Tot Ziens! Ja, nu ik het nu over een paardenstaart heb, komt mij weer iets in mijn gedachten. Ook weer met piercen natuurlijk. Ik had zelf op dat ogenblik geen klant staan, maar was op mijn kantoor aan het tekenen. Bij ons in de shop hangen allemaal bewakingscamera’s die ik op kantoor allemaal kan uitlezen/zien. Magda had een vrouw als klant en zij had haar vriend meegenomen. Als Magda aan het piercen was had ze een gordijn voor haar werkplek hangen om geen pottenkijkers te hebben. Dit gordijn was er tevens voor dat sommige mensen flauwvielen van het kijken naar het zetten van een piercing, dus een win/ win situatie zullen we maar zeggen. Magda verteld die vriend dat deze netjes achter het gordijn moet blijven als zij aan het werk was. Vanuit mijn kantoor zie ik al dat hij telkens probeert om langs het gordijn heen te kijken. Nogmaals wijst Magda hem er op dit niet te doen, anders stop ik met piercen zegt ze. Opeens zie ik die gast richting mijn werkplek lopen, nu was de maat vol! Volgens mij had hij niet door dat Magda niet alleen was en dat ik op kantoor alles kon zien. Ik zwaai de deur open, greep ook deze randdebiel bij zijn lange paardenstaart, sleepte hem naar buiten en deed meteen de deur op slot. Hij was helemaal wild geworden.
Nee, fatsoen is ver te zoeken. Misschien is het daarom dat ik af en toe een beetje een kort lontje heb? Zo ook bij het volgende voorval.
Ik werkte op dat ogenblik samen met Rudie in de shop, hij deed toen ook de piercings, maakte de boel schoon en fungeerde tevens als uitsmijter waar nodig. Ik had op die dag een jonge vrouw en mijn volgende klant was door ziekte uitgevallen. (Ja, toen hadden we meerdere tattoo klanten op een dag) De dame vroeg mij of haar tattoo niet iets groter kon dan dat zij in eerste instantie had afgesproken met mij. Ik zei, geen probleem, jij bent vandaag de enige klant. Let wel, vertelde ik haar, 25% groter is 25% duurder. Is prima hoor lachte ze. De tattoo was klaar en ze vroeg aan Rudie of zij die gouden tepelringen kon kopen die in de vitrine lagen. Heb je al een tepelpiercing vroeg Rudie? Ja hoor, was haar antwoord. Nou, zal ik ze er dan ook gelijk voor je inzetten, dit kost niets meer. Heel fijn zei ze en zo geschiede. Rudie ging hierna bezig met het schoonmaken van de tubes, dit zijn de losse buisjes waar de naald door gaat bij het tatoeëren, dit deed hij bij de piercing plek, de gordijnen waren nog dicht. Ik vertelde haar wat de kosten waren. De tattoo was in eerste instantie 250 gulden, maar zij moest de tattoo 25% groter hebben, dus werd het 310 gulden (afgerond). De gouden tepel piercings kosten bij elkaar 300 gulden. In die dagen was de aanbetaling voor het tatoeëren 75 gulden, dit heb ik er toen vanaf gehaald. Dus ik vertelde haar dat het totaal nu komt op een bedrag van 535 gulden. Prima zei ze, mijn vriend komt er zo aan met het geld, ik zal hem even bellen. Ze liep naar buiten, ik liep met haar mee, ik vertrouwde het zaakje toch niet helemaal meer. Helaas kon ik van het gesprek niets meekrijgen. Het duurde nog vrij lang voordat die knakker eindelijk kwam. Eenmaal binnen zei hij: Ik heb het alvast voor je uitgeteld, hier heb je 175 gulden. Nou nee, zei ik, je vriendin wilde de tattoo 25% groter en ze heeft 2 gouden tepel piercings gekocht. Dus het bedrag wat nog bij die 175 gulden moet komen is 360 gulden. Dat krijg je niet! De afspraak was dat de tattoo 250 gulden zou worden, min de aanbetaling is dus 175 gulden! Toen ineens kwam Rudie vanachter het gordijn. En nu godverdomme dat resterende bedrag op tafel leggen schreeuwde hij, of ik ruk hoogstpersoonlijk die ringen weer uit haar tieten! De gozer schrok zich kapot en, geloof het of niet, hij haalde een bundel geld uit zijn zak, ik schat wel zeker een kleine 5000 gulden in briefjes van 100 en betaalde uiteindelijk toch het gewenste bedrag. Tijdens de periode dat Rudie hier de piercings zette, is er ook iets zeer absurds voorgevallen, geloof het of niet. Een moeder kwam samen met haar dochter van naar schatting 16 jaar. Zij wilde graag een navelpiercing. De navelpiercings werden bij ons eerst staand afgetekend en dan liggend werd het gaatje gemaakt. Deze jonge dame droeg een wel heel erg kort rokje. Eenmaal liggend schoof haar rokje natuurlijk op, wat op zich wel logisch is. Ineens hoor ik Rudie schreeuwen, sta op en donder godverdomme op! Wat is er aan de hand vroegen de moeder en ik bijna in koor. Die dochter van je heeft geen slipje aan en spreid voor mijn ogen haar benen en zegt tegen mij, zo dan kun je het fijn allemaal zien. Ik weiger gewoon haar te helpen! Je rekent nu dat sieraad af wat ik speciaal voor haar uit de verpakking heb gehaald en rot hier op. Er werd zwijgend afgerekend en we hebben nooit meer iets van hun vernomen. Voor zover ik weet natuurlijk, want ik kan geen gezichten onthouden. Dan denk je soms ook, deze klant is al zo vaak geweest, dat komt wel goed, nee dus! Ik zat met mijn shop in Den Nul. Dit is een buurtgemeenschap van Olst. In die buurtgemeenschap was en is nog steeds een woonwagenkampje. Hiervan had ik natuurlijk ook mijn klanten, zo ook iemand genaamd Janneman. Janneman kwam zeer regelmatig voor een tattoo, betaalde altijd netjes, nadat ik hem er in eerste instantie duidelijk heb gemaakt dat er niet wordt gehandeld over het geld. Een stuk of 6 tattoos verder, vertelde hij dat hij zijn portemonnee nog in de auto had liggen. Geen punt, pak maar even je geld. Je raad het al, hij ging er vandoor. Dan heeft hij godverdomme 5 tattoos netjes betaald en voor die laatste tattoo, een kleintje van nog geen 50 gulden, gaat hij er vandoor.
Dat eeuwige gezeik over dat klote geld:
Waarom mensen altijd maar zitten te zeuren en te zeiken over dat klote geld zal mij een raadsel zijn. “Heb je de aanbetaling er wel vanaf gehaald” “Heb je het wel goed uitgerekend” “Kan het voor mij niet minder” En zo zijn er nog tal van die stomme kreten die klanten uitkramen. Als ik echt zoveel geld zou verdienen wat mensen denken, dan zou ik nu toch, na ruim 46 jaar in dit vak te zitten, al miljonair moeten zijn? Nou verre van dat. Ik heb het zeker niet slecht, maar moet, net als ieder ander, gewoon keihard voor mijn centen werken. Er wordt vergeten, dat in ons uurtarief alles zit. En met alles bedoel ik ook alles. Van bespreken, uitwerken en tekenen, tatoeëren, naalden, inkt, rest materiaal, machines, nazorg, schoonmaak, huur, computers, belasting, koffie enz. enz. Dit is in tegenstelling van bijvoorbeeld een timmerman wel anders. Stel dat hij €45 per uur vraagt, dan komt daar bovenop zijn materiaal, de belastingen e.d. Als je serieus alles door elkaar rekent, verdienen wij aan het eind van de rit net zoveel als die fucking timmerman, sterker nog, dat volk verdiend zelfs meer dan mij. Ik kan geen 40 uur enkel en alleen tatoeëren, de tattoo moet besproken worden, de tattoo moet getekend worden, dus ik verdien niet 40 uur x het uurtarief per week! Dan wil ik hier dus ook nooit meer iets over horen. Vind je mij te duur, rot dan gewoon een eind op en zoek een ander tattoo shop! Basta!
(Vierde) én Vijfde Tattoo shop in Den Nul.
Ik had het net al over de shop in Den Nul. Hier zat ik eerst ook op een slaapkamertje te prikken. Al werd deze wel steeds groter dan de shopjes voorheen. Nu had ik een stuk of 5 stoelen voor wachtende klanten, de WC nog wel steeds in de privé afdeling, maar dat mocht de pret niet drukken. Totdat Magda zwanger werd van onze oudste dochter Jody. Haar slaapkamer zat naast de ‘shop’. De klanten moesten fluisteren en rustig de trap op en af lopen. De tattoo machines maakten ook veel meer herrie als vandaag de dag. Deze machines werden ook wel ‘Klappermachines’ genoemd. Sally weet nog als de dag van gisteren, dat als ze zaterdags wilde uitslapen, in ons huidige pand, ze altijd wakker werd van deze machines. Maar dit kon zo niet langer, er moest een nieuwe shop komen. We hadden daar op Den Nul genoeg grond om een shop aan huis te bouwen. Dit zou niet zo makkelijk zijn, als ik het zou aanvragen als praktijkruimte aan huis. Ik heb zelf de bouwtekening gemaakt, ingediend bij de gemeente als ‘natte ruimte’ De vergunning kwam erdoor en er mocht gebouwd worden. Dit werd gedaan door de Harry en Jan Schutte. Natuurlijk kwam er nu onverwachts iemand langs van de gemeente om te kijken hoe het ervoor staat en of wij ons wel hielden aan de bouwtekening. Wat dus niet het geval was. Ik was het namelijk zo zat, dat er telkens op mijn privé WC werd gescheten, dat ik een aparte WC heb laten aanleggen, pal naast de huidige WC, wel met een eigen aparte ingang natuurlijk. De controleur van de gemeente had het al vanaf het begin door toen ik de vergunning ging aanvragen, dat het niet om een “natte ruimte” ging, maar om een praktijk aan huis. Ik kon er ook bijna niet omheen, ik heb de krant toen al zo vaak gehaald met artikelen over mijn werk, dat het hem wel opviel. Maar gelukkig, hij kneep een oogje dicht en mijn eerste echte shop was geboren. Nu moest ik ook een andere naam verzinnen vond ik, maar iedereen sprak dit compleet verkeerd uit, dus die naam heeft niet lang bestaan. De naam was: ‘Tattoo Parlour’ Spreek uit als: tattoe parler. Parlour is de Engelse benaming voor Salon. Ik vond dit een erg chique naam…. Maar de praktijk wijst toch anders uit! Er werd dan gebeld met de vraag: Hallo, spreek ik met de taatoo parloer? Nee! Godverdomme, spreek het goed uit gek! Dus ja, dat duurde maar even en het werd weer gewoon ‘Tattoo Herco’ en nu dus ‘Team Tattoo Herco’.
Natuurlijk zat er aan deze locatie ook wel een paar dingen waar wij ons steeds meer aan gingen ergeren. Vrouwen die het lef hadden maandverband in de plee te flikkeren, waardoor er natuurlijk verstoppingen ontstonden. De stront liep letterlijk de shop binnen. Gelukkig hadden we plavuizen i.p.v. vloerbedekking wat wij in ieder andere shop hadden. (Over hygiëne gesproken…) Dus de stront was snel en makkelijk opgeruimd en de vloer en wanden werd keurig gedesinfecteerd. Dat infectie middel, Hibicet genaamd, heb ik vaker moeten gebruiken. Ooit was er een klant die tijdens het tatoeëren bijna flauwviel. Ik stop dan meteen om zijn hoofd tussen de knieën te doen, zodat het bloed weer naar zijn hoofd stijgt en dan kun je meestal voorkomen dat de klant helemaal flauwvalt. In dit geval is me dat niet helemaal gelukt. De klant zakte als een natte dweil ineen. Plotseling viel mijn oog op een plas onder zijn stoel. Had die randdebiel zichzelf in de broek gezeken! Wat godverdomme is dit nu weer? Eenmaal bijgekomen pakte Magda een emmer water, zeepsop en natuurlijk weer die Hibicet. Je maakt zelf die teringzooi maar schoon beet ik hem toe! Ga ik doen hoor, verontschuldigde hij zich, maar mag ik eerst even een schone broek aan trekken?
Een schone broek? Hoezo? Heb je die bij je dan? Ja, ik val vaker flauw en dan heb ik meestal dat ik in mijn broek pis. Dit had je mij ook wel eerst mogen vertellen gek, dan hadden we maatregelen kunnen treffen zoals een vuilniszak op de stoel of wat dan ook! Een ander nadeel van deze shop was eigenlijk de ligging. De shop zat vast gebouwd aan mijn woning, maar de ingang was natuurlijk weer eens over ons privé gedeelte’, maar nu van de tuin. Magda kon daar bijna nagenoeg niet rustig in haar bikini van de zon genieten zonder die blikken van de klanten. Dus alleen op zondag was voor haar de dag om thuis van de zon te genieten. Maar echt lang hebben we niet genoten. Onze buurvrouw Jannie had besloten haar huis te verkopen aan een zeer verachtelijk persoon, Donny R. We hebben nog een stuk grond met garage van hem overgekocht, omdat die grootbek niet genoeg geld kon lenen om het in zijn geheel te kopen. Maar helaas wel op een manier, dat hij recht van overpad had. Belangrijk nieuwtje!! Doe dit nooit! Koop nooit een huis met recht van overpad. Godsamme wat een ergernis hebben wij hieraan ondervonden zeg. We hadden dus al onze dochters Jody en Sally en vroegen netjes aan hem, om als hij erlangs ging, het hek weer dicht te doen. We waren veel te bang dat de kinderen de drukke weg op zouden lopen. Je raad het al…, het hek bleef steeds open! Hij parkeerde zijn auto op dat pad zodat ik niet in de garage kon komen en meer van die ongein. De ruzies en pesterijen lieten niet lang op zich wachten. Boren om tien uur ’s avonds, veel muziek enz. enz. Wij konden er niet meer tegen. We moeten verhuizen. En nee, de rijdende rechter bestond nog niet.
Conflict met gemeente Olst.
Op een dag zag Magda in de krant staan dat het oude politiebureau van Olst te koop stond. Hier moest op geboden worden via een inschrijving. Tja, wat bied je nu voor 2 woningen? Eerst maar een makelaar in de hand nemen en samen met hem door de woningen lopen. Er moest héél veel aan gebeuren. Veel tussenmuren moesten eruit, de cel moest verdwijnen, bepaalde buitenmuren moeten dicht gemetseld worden en nog veel meer. Na lang nadenken hebben we een brief getypt met het bod dat wij wilden indienen, op een typemachine dus en de laatste cijfers achter de komma, de centen, mocht Jody intypen. Het bedrag wat wij indienden kwam uit op: 189.250,83 gulden. Ja guldens, dus in euro’s zou dit een kleine €86.000 zijn. Oké, dat klinkt nu niet veel, maar in 1996 was dit een smak geld! De spanning begon, hebben ze ons bod geaccepteerd, hebben wij het hoogste bod, kunnen we gaan verhuizen en plannen maken voor de inrichting? Na een paar weken kregen wij een brief, deze samen geopend en we waren zeer nerveus. Tot onze grote verbazing hadden wij het hoogste bod! Hoera!! Maar toen we verder lazen stond er: U heeft het hoogste bod uitgebracht, maar wij als gemeente hebben besloten het niet aan u te gunnen, daar niet het beoogde bedrag is behaald. Wat??, wel het hoogste bedrag, maar wij krijgen het niet? Wat is dit voor een kut gemeente? Zoals later in dit boek duidelijker wordt, heb ik meermalen in de krant gestaan en werd vaak door de heer Sib Lubbers geïnterviewd. Ik bel godverdomme Sib op, laat hem een stukkie schrijven hoe de gemeente met zijn inwoners omgaat, dit kan toch godverdomme niet zo! Maar Sib wilde zijn vingers hier niet aan branden, dit soort meningsverschillen horen helaas niet in een krant thuis, al zou ik het graag anders willen verzekerde hij mij. Maar Sib adviseerde ons, om contact met zijn vader op te nemen. Wat kan hij dan voor ons betekenen vroeg ik? Nou, zei Sib, mijn vader zit in het vastgoed en met name in de winkelpanden en heeft vele jaren voor de Volkskrant gewerkt, ik weet haast wel zeker dat hij iets voor jullie kan betekenen. Oké, niet geschoten is altijd mis, niet dan? Dus maar de heer Lubbers senior gebeld. Mijn zoon had mij al ingelicht zei hij, neem even de brief van de gemeente mee, de advertentie uit de krant en de brief die jullie hebben gestuurd. Zo gezegd, zo gedaan en een afspraak bij hem thuis was gemaakt. Tering wat een mooi en groot huis hebben deze mensen, die hebben zeker goed geboerd. We kregen eerst een rondleiding door hun huis. Onder het huis was net zoveel ruimte als op de begane grond en daar boven, royale tuin, prachtig gewoon. Bij een vers kopje koffie keek de heer Lubbers de papieren door en na al een kleine 10 minuten vertelde hij dat het pand van ons was. Verschrikt keken wij op. Hoezo vroeg ik? Nou vertelde hij, in de advertentie is met geen woord gerept over een minimaal te behalen prijs, dit is nalatigheid van de gemeente. We laten het gewoon voorkomen bij de rechter zei hij meteen. Uuhh…tja…maar…uuhh hakkelde ik, daar hebben wij het geld niet voor, bovenop de hypotheek. Ach verzuchte hij, ik ben zo zeker van deze zaak, dat bij verlies ik de kosten op mij neem en bij winst een fles wijn genoeg was. Wat?? Die man is echt zeker van zijn zaak! Hoe nu verder vroeg ik hem? Om te beginnen gaan jullie naar de gemeente en vragen hier om alle correspondentie tussen de gemeente en hun makelaar. Daar aan de balie zullen ze gelijk zeggen dat je hiertoe niet het recht hebt, zei de heer Lubbers. Dit is bijna altijd wat ze zeggen als het hun te heet onder de voeten wordt. Maar volgens een bepaald wettelijk artikel, (welk artikelnummer ik hier dus vergeten ben) heeft iedere burger daar recht op. Ik had dit nummer in mijn hand geschreven om te onthouden. Dus staan wij daar aan de balie van het gemeentehuis en wij vragen daar dus netjes om de correspondentie tussen de gemeente en de makelaar. Ja hoor, meteen vertelde die typemiep van de gemeente dat wij hier geen recht op hebben, het klopte dus wat de heer Lubbers ons vertelde. Nou zeiden Magda en ik in koor: Volgens artikelnummer huppeldepup, hebben wij hier wel degelijk recht op! Plotseling sloeg die typemiep op tilt. Collega’s werden erbij gehaald, paniek alom. Na een klein half uurtje hadden wij de correspondentie in handen. Zo zie je maar weer hoe de gemeente je probeert te naaien, of je het nu lekker vindt of niet. Nu adviseerde de heer Lubbers ons om een afspraak met de burgemeester te maken. Weer samen met Magda naar het gemeentehuis om deze afspraak te maken. Dit is niet mogelijk werd ons verteld door weer een andere typemiep. Geen probleem zei Magda, ik haal even brood op en wij blijven hier net zolang wachten totdat wij een afspraak met de Burgemeester hebben. Na een klein half uurtje is de afspraak uiteindelijk wel gemaakt, maar dat zou nog erg lang duren, zeker nog een kleine 6 weken. Maar weer terug naar de heer Lubbers, we hebben hem verteld hoe het ervoor stond. Hij was ook geïrriteerd over de gang van zaken met die kut gemeente en maakte toen een brief op, uit naam van ons, dat dan wel en gericht aan de Burgemeester en Wethouders van de gemeente Olst. Het duurde toen nog géén week voordat de afspraak stond ingepland. Wij hebben de heer Lubbers hiervan op de hoogte gesteld en hij stelde ons met klem voor, dat hij wel mee zou gaan, graag zelfs! De dag des oordeels was aangebroken. Wij met ons drieën richting het gemeentehuis. Burgemeester Appel (dit is haar echte naam trouwens) zag ons en met name de heer Lubbers, al aankomen en verschoot gelijk van kleur en sloeg de armen als een klein kleutertje over elkaar. Met een journalist erbij praat ik niet, dit is niet volgens de afspraak beet ze ons toe. Nou zei de heer Lubbers, ik ben al 10 jaar met pensioen en dus geen journalist meer. Ik ben hier enkel om de familie Roelofs bij te staan in deze kwalijke zaak wat de gemeente, de familie Roelofs probeert aan te doen. Als u het zo stelt, ben ik wel bereid het gesprek aan te gaan. De burgemeester vertelde dat ze een tekort op de begroting hebben in de gemeente en dat ze van de opbrengst van het politiebureau gaten konden vullen. Lubbers maakte de burgemeester erop attent, dat er in de advertentie en in de stukken van de gemeente én in de correspondentie tussen de gemeente en de makelaar, er nooit geen sprake is geweest van een minimaal te behalen bedrag. Dit is een tekortkoming aan de kant van de gemeente en is niet aan de familie Roelofs te weerleggen zei hij. Appel stelde voor om het verschil dan maar te delen. De gemeente kwam bijna 45.000 gulden te kort, de makelaar van de gemeente, had de beide panden voor 235.000 gulden ingeschat. Met ander woorden, wij moesten nog 22.500 gulden meer betalen. Goed zei de heer Lubbers, we gaan nú naar de rechter, hier komen wij er samen niet uit! Godsamme, dit vinden wij eng, dachten wij! Maar, we stonden nog niet eens ons op van onze stoelen toen Appel zei, ik ga dit met de wethouders overleggen. Dat is goed zei de heer Lubbers, u heeft tot morgenmiddag 14.00 uur de tijd om te reageren, anders is de afspraak bij de rechtbank snel gemaakt. Aan u de keuze. Nog diezelfde dag werden wij door de gemeente gebeld dat de panden ons gegund waren. Godsamme, wat nu als wij in eerste instantie niet zo oplettend en teleurgesteld waren geweest om hier verder mee te gaan, dan hadden wij het pand niet eens gehad. De gemeente had ons gewoon genaaid, maar niet op een lekkere manier, laat dat duidelijk zijn. Natuurlijk had de gemeente nog een troef in handen. Wij hadden de gemeente gezegd dat wij graag zo snel mogelijk willen beginnen met het verbouwen en dat de zomermaanden erg druk zijn in de tattoo branche. Het gezeik met de gemeente en het aankopen van het politiebureau begon mei 1996, toen ging de eerste brief uit de deur met de bieding. De gemeente heeft de daadwerkelijke verkoopdatum, de datum van overdracht bij de notaris, zeker een 9 á 10 maanden uitgesteld. Al met al konden wij dus pas in ons nieuwe pand beginnen in februari van 1997 beginnen, de opening zou ergens in het voorjaar plaatsvinden, hadden wij gehoopt. Dat werd niet gehaald, het werd in de zomer van dat jaar.
Vele malen in het nieuws.
Ik stond in vele kranten, tijdschriften en boeken tot aan tv-optredens toe. Helaas heb ik niet alle artikelen meer. Óf ze waren heel erg smerig en vergeeld, óf ik had ze weggeflikkerd. Maar het is de moeite van het lezen zeker waard. De tekst uit die artikelen heb ik met behulp van ‘Google Lens’ erbij geschreven, anders was het niet te lezen op A5. Bij het nalezen van die artikelen, zag ik dat de verslaggevers het ‘recht op de persvrijheid’ te pas en on te pas hebben gebruikt. Veel van de teksten kloppen niet helemaal, maar bij het overnemen hiervan, heb ik aan die tekst niets aangepast. Vond het vaak wel grappig om te lezen. Ieder artikel heb ik door een lijn gescheiden.
OLST Een tatoeage moet je vooral zien als een sieraad. Veel mensen die een tatoeage laten aanbrengen, doen het om die reden. Zeker bij vrouwen is dat het geval. Velen denken bij het zien van een tatoeage echter meteen aan zeelui en bajesklanten, maar dat is beslist niet zo. Je moet wel heel goed weten wat je doet, want weghalen van tatoeages is amper mogelijk" Dit zegt tatoeëerder Herco Roelofs uit Olst die samen met (bijna echtgenote) Magda van Zwieten een tattoo-shop heeft. Overdag is Roelofs overigens werkzaam als slager, een opmerkelijke combinatie Herco's klanten laten om uiteenlopende redenen tatoeages aanbrengen. Vaak om herinneringen aan bepaalde situaties te bewaren. Zo laten motorliefhebbers een motorblok op een arm 'prikken' terwijl ook hartjes met de naam van de verliefde in zijn...
Staat stoer. Veel mensen laten zich tatoeëren. Zelfs Prins Bernhard draagt een tatoeage en ook koning Olav van Noorwegen. Jongens laten zich tatoeëren omdat het ze stoer staat. Ze komen dan bij me voor een tatoeage van zo'n 25 tot 50 gulden. Ik adviseer ze dan om grotere te nemen, want als ze stoer willen doen, moeten ze niet zo'n kleine nemen, want die staan helemaal niet stoer. Dan maken ze zich eerder belachelijk", zegt Herco Roelofs. De Olstenaar legt nadrukkelijk uit dat de keuze voor een bepaalde tatoeage nogal definitief is. Weghalen is nagenoeg onmogelijk. Al kan via plastische chirurgie tegenwoordig veel, een naar litteken is meestal wel het resultaat. Toch heeft Herco daar wel een oplossing voor een nieuwe tatoeage over de oude heen. Dat is heel goed mogelijk en gebeurt ook nogal eens. Stel dat de verliefdheid over is en de naam van het meisje past niet meer...
Vooral hobby.
Zijn werk als tatoeëerder ziet Herco vooral als hobby. Hij zegt van kinds af aan gek te weest op tatoeages. Op zijn vijftiende liet hij de eerste bij zichzelf zetten. Inmiddels is hij 'versierd met zo'n 25 afbeeldingen, deels door hem zelf gezet of door Magda. De overige tatoeages zijn gemaakt door diverse collega's. Zoals een ander postzegels verzamelt, verzamel ik tatoeages. Het geeft me een kick", zegt Roelofs. Hij begon, zoals de meeste tatoeëerders, de tatoeages met de hand te brengen. Vijf jaar geleden ging hij over op elektrische apparatuur. Om op de hoogte blijven van de nieuwste ontwikkelingen en om steeds weer nieuwe ideeën op te doen is hij lid van de Nederlandse Tattoo Stichting en van de European Tattoo Artists Association. Het aanbrengen van een tatoeage is beslist niet pijnloos. Roelofs: Wie zegt dat ze er niets van gevoeld hebben, doet alleen maar stoer, maar ze staan wel te liegen. Het aanbrengen van een tatoeage is echt wel pijnlijk. Je kunt de pijn het beste vergelijken met een schaafwond. Wat ik in feite doe, is een groot aantal kleine wondjes in de huid aanbrengen waar de verf in komt. Op een lijn van vijf centimeter komen ongeveer 250 prikjes.
Steriel materiaal.
Om infectie tegen te gaan, wordt voor elke klant opnieuw steriel materiaal gebruikt. Een optimale hygiëne is in ons heel belangrijk", stelt Roelofs. Wie bij Roelofs een tatoeage wil laten aanbrengen, kan al terecht voor vijf gulden. Maar, het kan duur als men zelf wil", zegt de Olstenaar die honderden voorbeelden heeft. Het gesprek komt weer terug bij wat anderen van getatoeëerde mensen vinden. Dat dit nog lang niet algemeen wordt geaccepteerd, blijkt uit het verhaal van een klant: Tegen de winter kwam ik bij een nieuwe baas. Hij liet duidelijk merken dat hij erg tevreden over mij was. Totdat ik tegen de zomer in een T-shirt op mijn werk kwam en hij mijn tatoeages zag. Toen kon ik meteen opstappen,"

'The Tattoo Parlour' is de naam van de tatoeage-praktijk van de heer en mevrouw Roelofs in Den Nul. De heer Roelofs tatoeëert al 12 jaar, maar heeft er pas sinds kort zijn beroep van gemaakt. Aangesloten bij de Nederlandse Bond van Tatoeerders en de European Tattoo Artist Association, staat Roelofs garant voor een discrete en hygiënische behandeling: alle afval verdwijnt in speciaal daarvoor bestemde emmers. De klantenkring van 'The Tattoo Parlour' is zeer gemêleerd te noemen, want het dragen van tatoeages is inmiddels in brede kring een bekend verschijnsel. De gevarieerde doelgroep is de voornaamste reden dat 'The Tattoo Parlour' (vertaald: 'De Tatoeerders Salon') uitsluitend werkt op afspraak.
Twaalf en een half jaar geleden zette Herco Roelofs uit Olst zijn eerste tatoeage. Toen was het nog een hobby. Nu beschikt hij over een goed uitgeruste praktijkruimte. Die sterk doet denken aan een behandelkamer van een (para) medicus, Zijn klanten komen vanuit heel het land naar Den Nul om door hem de gewenste tatoeage te laten aanbrengen. Het is een uit de uit de hand gelopen hobby". zegt de tatoeëerder, die zijn fulltimebaan bij Meester in Wijhe heeft gehalveerd, omdat hij het gewoonweg te druk kreeg in zijn eigen bedrijf. Tatoeëerder Herco Roelofs legt de laatste hand aan een tatoeage op de schouder van zijn vrouw Magda. DEN NUL Mijn droom is werkelijkheid geworden. Wat is er nu mooier om eigen baas te zijn? Hier heb ik altijd van gedroomd en er hard aan gewerkt om die droom uit te laten komen", zegt Herco Roelofs (30) uit Den Nul. Op 1 januari is zijn 'uit de hand gelopen hobby' een echt bedrijf geworden onder de naam The Tattoo Parlour. In september vorig jaar werd de laatste hand gelegd aan de 'Parlour' (Engels voor salon) achter het, woonhuis van Herco en Magda Roelofs aan de Rijksstraatweg in Den Nul. Alleen aan de wand vol tattoo voorbeelden is af te leiden dat in deze ruimte wordt getatoeëerd. Verder ziet het er bijna klinisch en steriel uit. Hygiëne is in dit vak heel erg belangrijk. Dat geldt niet alleen voor het materiaal, maar zeker ook voor de ruimte zelf. Al vanaf het begin gebruik ik voor elke klant een nieuwe gesteriliseerde naald en nieuwe inktdopjes om infectieziektes te voorkomen. En toen zo'n vijf jaar geleden meer bekend werd over Aids, ben ik direct begonnen met het dragen van handschoenen. Al was het alleen maar om me zelf te beschermen", legt Roelofs uit. Herco Roelofs is een van de ongeveer zestig leden van de vijf jaar geleden opgerichte Nederlandse Bond van Tatoeëerders. Door deze bond zijn normen ten aanzien van hygiëne vastgesteld en deze normen worden regelmatig gecontroleerd". Sieraad: Nog steeds bestaat er volgens Roelofs een verkeerd beeld van tatoeëerders en mensen die een tatoeage willen hebben. Iedereen denkt meteen aan stoere, ruige kerels en hardrockers, maar in feite is dat tegenwoordig maar een klein deel van de mensen met een tatoeage. Mijn klantenkring bestaat voor bijna de helft uit vrouwen. En dan niet alleen de jongere, maar ook veel vrouwen van veertig jaar en ouder. Alleen bij vrouwen zie je de tatoeage meestal niet. En dat is het belangrijkste verschil tussen mannen en vrouwen. Mannen nemen vaak een tatoeage om het aan de buitenwereld te laten zien. Voor vrouwen is een tatoeage veel meer iets persoonlijks en intiems, Ze nemen het vooral voor zichzelf als blijvende sieraad van de huid. De meest favoriete plaatsen bij vrouwen zijn de schouder, de borst en de buik. Vaak zijn het ook kleine tatoeages, al moet ik wel zeggen, dat ook vrouwen steeds grotere, maar wel zeer sierlijke afbeeldingen nemen. " Op de vraag waarom Roelofs zo'n grote vrouwelijke klandizie heeft, geeft echtgenote Magda antwoord: Juist omdat de tatoeages op de wat intiemere plaatsen worden gezet, verlangt een vrouw veel privacy en dat vind je lang niet overal". Pijn: Behalve het verschil in het type afbeelding en de plaats van de tatoeage, is er volgens Roelofs nog een belangrijk verschil tussen mannen en vrouwen, Vrouwen klagen minder over pijn dan mannen. Dit komt vooral omdat vrouwen er vooraf veel meer tegenop zien en bang zijn dat het pijn doet. Achteraf zeggen ze dan ook vaak dat het heel erg meevalt. Mannen daarentegen 'doen het wel even’ en dan valt het vaak tegen. Ik heb ook nog nooit een vrouw flauw zien vallen, mannen wel. En als men erg bang voor pijn is, bestaat de mogelijkheid om een verdovende zalf te gebruiken. Toch maakt bijna niemand daar gebruik van". De gevoeligheid van een tatoeage kont meestal pas in de dagen na de behandeling. Magda Roelofs zegt, hierover: Echte pijn in dat niet, het is meer het schrijnende gevoel die je ook hebt bij een schaafwond". Als nazorg geef ik een zalf mee, dat verzacht iets en het voorkomt huidirritaties", voegt Herco Roelofs hieraan toe. Ook in tatoeages bestaan wisselende trends. De klassieke anker en adelaar komen nog maar amper voor. Die heb ik al in geen jaren meer gezet, Wat nu erg populair is bij mannen, zijn oude Keltische afbeeldingen en bij vrouwen kleurige bloemen. En dan echt niet alleen maar kleine afbeeldingen. Ook populair zijn afbeeldingen van platen- en Cd-hoezen van hard- rockbands, maar die wisselen wel snel. Verder zie je veel eigen ontwerpen en er komen veel mensen met een foto van hun partner, kinderen of favoriete artiest". De professionaliteit gebiedt Roelofs om aan de wensen van zijn klanten te voldoen, maar ook voor hem zijn er grenzen: Er zijn plaatsen op het lichaam die ik niet tatoeëer, omdat ik weet dat men er spijt van kan krijgen. Het gezicht bijvoorbeeld tatoeëer ik nooit en datzelfde geldt voor de geslachtsdelen, dat gaat me echt te ver. En wat ik ook pertinent weiger, zijn racistische afbeeldingen en teksten, zoiets doe je niet", vindt Herco Roelofs.
Herco Roelofs uit Den Nul bij Europese 'tattoo-top' 'Dit is de kroon op mijn werk'
DEN NUL 'Award winning Tattoo Artist Herco Roelofs. Als zodanig afficheert tatoeëer virtuoos Herco Roelofs uit Den Nul zich tegenwoordig. Met gepaste trots, want hij sleepte het afgelopen weekeinde in de finale van de strijd om de European Tattoo Art Trophy in Berlijn de eerste plaats in de wacht. En naar die trofee deden maar liefst zo'n 2500 tatoeëerders een gooi. Verspreid over heel Europa werden dit jaar eerst diverse voorrondes gehouden van de strijd om de European Tattoo Art Trophy. In maart won Herco Roelofs de eerste prijs in zijn voorronde. Hij had hiervoor bij zijn 'model' Johanna van Zwieten uit Olst een tatoeage op de onderrug aangebracht. De daarbij gehanteerde stijl staat als "boro- coco' te boek. Met het aanbrengen van deze tatoeage was Roelofs in totaal zeven en een half uur (verdeeld over drie zittingen) bezig. Voor deelname aan die voorronden werden welgeteld 2539 tatoeëerders uit heel Europa geselecteerd. Daarvan werden er uiteindelijk zes (drie mannen en drie vrouwen) uit verkoren voor de afgelopen weekeinde in Berlijn gehouden finale. Daar werden de creaties door een vakkundige jury nog eens uitgebreid beoordeeld op aspecten als het lijnenwerk, kleur, kunstzinnigheid en algemene uitvoering. Met als resultaat de eerste plaats voor Herco Roelofs. Zelf zegt de aan de Rijksstraatweg in Den Nul gevestigde tatoeëerder over zijn eervolle onderscheiding: „In de zestien jaar dat ik nu tatoeëer heb ik verschillende prijzen in diverse categorieën behaald. Maar dit is toch wel de kroon op mijn werk als professioneel tatoeëerder. "De tatoeage op de onderrug van Johanna van Zwieten, waarmee Herco Roelofs bij de European Tattoo Art Trophy in Berlijn de eerste plaats behaalde.

Geheel rechts op de foto sta ik. Grappig om te lezen vond ik het stukje over die emmer…
Nog niet eerder waren er in Zutphen zoveel bontgekleurde lichamen te bewonderen als zaterdagavond in dartcafé Pico waar de Nederlandse Bond van Tatoeëerders een feest gaf. Zo'n vijftig kunstenaars met aanhang hadden zich daar verzameld om ervaringen uit te wisselen en problemen te bespreken. De tatoeëerders kwamen uit alle windstreken en waren zonder uitzondering grotendeels bedekt met de meest uiteenlopende ontwerpen: draken, slangen, doodshoofden, namen, traditionele en pikante ontwerpen, bloemen en sieraden. Ze waren aangebracht op alle mogelijke lichaamsdelen, van een oorlel en nagel tot aan de edele delen toe. De Bond werd twee jaar geleden opgericht met als hoofddoelstelling richtlijnen te geven voor een hygiënische werkwijze. Er werden 180 tatoeëerders aangeschreven, van wie er zestig uiteindelijk tot de bond werden toegelaten. De overigen voldeden niet aan de voorwaarden. Henk, Hanky Panky Schiffmacher uit Amsterdam vond, samen met enkele collega's destijds dat de maat vol was en de situatie uit de hand begon te lopen. Het is namelijk best mogelijk een schone tattoo te maken. Er waren toen mensen die heel verantwoord bezig waren en iets aan de wantoestanden binnen de tattoowereld wilden doen", vertelt Henk. Schiffmacher heeft het dan over de kans die klanten liepen besmet te raken met ziektes als hepatitis B of aids. Ook andere (geslachts) ziekten kunnen via bloed worden overgebracht. Als gevolg hiervan verbood een aantal gemeenten in Nederland het zetten van een tatoeage. Henk: Alles dat met bloed in aanraking komt moet worden weggegooid of gesteriliseerd. Vroeger gebruikte men een emmer en een spons om het bloed te verwijderen. De potten gekleurde verf stonden- nadat de tatoeëerder er met zijn handen een paar maal een lik uit had gehaald vaak stijf van de besmettelijke ziekten. Dat soort toestanden zijn natuurlijk uit den boze en komen ons vak met ten goede" Henk zette samen met de GGD van Amsterdam een aantal richtlijnen op voor een hygiënische werk wijze. Deze richtlijnen gelden ook voor de bij de Bond aangesloten huidprikkers. Zo wordt er met handschoenen gewerkt, wordt het verband waarmee de wond wordt schoongemaakt steriel gehouden en na gebruik weggeworpen en wordt de verf middels een spatel uit de potten gehaald. De leden ontvangen een soort certificaat van de Bond, die ze in hun winkel kunnen ophangen. Ter controle kent de Bond een zogenaamd 'hit-team', dat onverwacht op bezoek komt en nagaat of men zich aan de voorschriften houdt. Ook wordt er vanuit de Bond advies en voorlichting gegeven. Hoewel er niet veel gegevens zijn over het aantal mensen, dat besmet is door het laten aanbrengen van een tatoeage, vond Henk enkele maanden geleden op Hawaii een doctoraalscriptie waarin werd vermeld dat 25 procent van alle hepatitis B gevallen in 1975 in de gemeente Rotterdam direct een gevolg waren van een tattoo.
De Bond heeft ook regels ten aanzien van het weigeren om een tatoeage aan te brengen. Zo wordt het niet gedaan bij mensen onder de achttien, omdat de huid dan nog groeit.
Ook junkies en dronkenlappen worden geweigerd. Daarnaast heeft iedere tatoeëerder zijn eigen normen. Henk bijvoorbeeld brengt geen 'plakplaatje aan op het gezicht. Ook werkt hij niet met een verdovingszalf, omdat de pijn een wezenlijk onderdeel van het werk is". Anderen prikken niet in littekens en ook aan de zogenaamde kosmetische tatoeage waagt niet iedereen zich. Het is bijvoorbeeld mogelijk om lippen roder te maken of het ooglid zwart te laten tatoeëren. De Bond heeft ook een tattoomuseum in Amsterdam. Daar vindt men alles over de techniek en de geschiedenis van de tatoeage. Henk: Toen in 1895 de elektrische machine werd uitgevonden lieten alle Europese koningshuizen zich tatoeëren. In die tijd was het iets heel decadents en geheel nieuw. Tegenwoordig zie je dat steeds meer vrouwen bij ons komen. Het zijn niet alleen meer criminelen en zeelui, die met een tatoeage lopen. Dat taboe is gelukkig aan het verdwijnen". De redenen waarom mensen een tattoo laten zetten lopen erg uiteen. Zo zijn er seksuele en pikante tatoeages (het bekende roosje in de lies), identificatie (het laten aanbrengen van de bloedgroep) of het behoren tot een subcultuur. Schiffmacher: Maar wat de reden ook is als het er eenmaal zit, zit het er voor goed.

DEN NUL Europa is een continent waar de tatoeage nooit echt een essentieel onderdeel van het bestaan is geweest. Of dat komt omdat de Grieken en Romeinen vonden dat hun lichaam geen versiering behoefde, of omdat het bij Christenen verboden was, blijft gissen. Herco Roelofs uit het plaatsje Den Nul, op nog geen twee kilometer van Olst, heeft zijn 'tattoo' talent verheven tot kunst. Wie een achterkamertje zou verwachten waar even een 'plaatje' wordt getatoeëerd, zoals het negatieve beeld je zou doen geloven, komt bedrogen uit. De "Tattoo-shop' van Herco is te vergelijken met een atelier van een kunstenaar, maar als het gaat om hygiëne is de 'shop' te vergelijken met een spreekkamer van de tandarts. Tatoeage is de versiering van het menselijk lichaam. Er wordt door middel van naalden kleurstof aangebracht onder de huid. Herco Roelofs won enkele weken geleden grote prijzen in Duitsland met zijn 'kunst werken. In feite voel ik me artiest. Kon ik dat de belastingdienst maar duidelijk maken. Het enige verschil met andere beeldende kunstenaars is. Dat ik mijn "kunst op het lichaam van een mens aanbreng" De grote verscheidenheid van afbeeldingen aan de muur in het domein van Tattoo Herco verraadt grote talenten. Niet alle werken spreken eenieder tot de verbeelding. Voor Herco heeft elke tattoo een betekenis. Voor mij komt een heel groot deel van de persoonlijkheid tot uitdrukking in de keuze van een "tattoo". Daaraan kun je veel aflezen over die persoon. En geloof me, in alle sociale milieus van de bevolking wordt menig lichaam gesierd door een tattoo". De persoon die een 'Tattoo' laat zetten is daar al langer mee bezig. Als ze eenmaal beginnen komen ze vaak terug. En als je eraan begint betekent het dat je lichaam blijvend veranderd. De blijvende verandering van het lichaam is ook de reden dar Herco geen tatoeages aanbrengt bij jongeren die uit baldadigheid een tatoeage willen laten zetten. Herco: Als het iemand te doen is uiteen bevlieging zal ik hem of haar er zeker van overtuigen toch een paar jaartjes te wachten. Omdat zij onvoldoende beseffen hoe ingrijpend een 'tattoo' is. Ik weiger ook tatoeages aan te brengen op handen of aan- gezicht. Immers de maatschappij erkent deze vorm van lichaamsverfraaiingen onvoldoende. Daardoor kun je last krijgen bij een werkgever of anderszins in de problemen komen. Heel jammer maar nog steeds maar al te waar".
Culturen:
In Nederland heeft de tatoeage een negatieve beeldvorming, terwijl in andere culturen de tatoeage een wezenlijk onderdeel is van het leven. De betekenis van Tatoeages verschillen per cultuur. De een ziet tatoeage uitsluitend als verfraaiing terwijl bij anderen de tatoeage een magische- of religieuze achtergrond heeft. In China en Japan werd al eeuwen voor de jaartelling tatoeage toegepast. Sinds in de 19e eeuw de antropologie een wetenschap begon te worden werden de culturen van andere volkeren toegankelijker. Sindsdien is de tatoeage ook in de het westen heel gewoon geworden. Zo was het in de 19e eeuw heel gewoon dat de hoogste adel zich liet tatoeëren. Wedstrijden: Herco Roelofs komt veel in het buitenland en doet daar mee aan wedstrijden. Zo won hij onlangs in Duitsland een eerste en een tweede prijs. De eerste prijs won hij met een werkstuk op een vrouwenrug, een band van flank naar flank. Te zien bijgaande foto.) In het buitenland komen mensen er wel voor uit. Men is er trots op de 'tattoos'. In Engeland en Amerika vragen ze je of ze even mogen kijken, en vertellen of ze het mooi vinden of niet. Hier op straat 'voel' je mensen vaak met afgrijzen kijken en wenden ze snel hun blik af. Dat komt door het negatieve beeld dat er over tatoeage bestaat".
Werkwijze: Tenslotte legt Herco uit hoe een tatoeage tot stand komt: „Eerst spreek je af wat hij wil. Dan komt er een schets op papier. Soms is het een hele moeilijke klus met veel lijnen. Dan wordt er een sjabloon van gemaakt. De huid wordt voor behandeld, geschoren en ontsmet. Over het alge- meen kan iemand maar drie uur achtereen stil zitten. En vooral als het een moeilijke plaats is zijn er meerdere zittingen nodig om een 'werkstuk' te voltooien. En er zijn werkstukken bij war ik meer dan veertig uur mee bezig ben".

Er is niet de minste twijfel meer: Herco Roelofs uit Den Nul is Nederlands beste tatoeëerder in de categorie zwart-wit. Zondag prolongeerde hij in het Kolpinghuis in Nijmegen zijn Nederlands kampioenschap. Volgend jaar wil hij weer meedoen, dan in de afdeling rugstukken, in kleur. Ik wil laten zien dat ik ook in die categorie mijn mannetje sta."
Herco Roelofs uit Den Nul prolongeert kampioenschap
'Tatoeage màg tegenwoordig'
'Award winner' (prijswinnaar) staat er al een paar maanden op de strak-moderne steen naast het hek dat toegang geeft tot de 'praktijkruimte' achter het woonhuis aan de Rijksstraatweg in Den Nul. Het is duidelijk: Herco Roelofs was trots op zijn kampioenschap van vorig Jaar. En de steen is natuurlijk ook een soort kwaliteitsgarantie richting zijn alsmaar groeiende groep klanten. Nu het kampioenschap nog eens dunnetjes is overgedaan krijgt de steen nog meer allure. Want wie tien jaar achter elkaar al zijn mededingers achter zich laat is echt de allerbeste. Ongetwijfeld zal de prolongatie van de titel nog meer klanten richting Den Nul doen gaan. Hoewel, zo onstuimig als het na het eerste kampioenschap ging. Zal het nu niet weer gaan, denkt hij. Vorig jaar is het aantal klanten met 40 procent gestegen. Het zou te gek zijn als dat opnieuw zou gebeuren", weet de dertiger, voor wie het tatoeëren inmiddels de belangrijkste bron van inkomsten is geworden. Naast zijn uit de hand gelopen hobby' heeft hij ook nog een baan voor halve dagen bij de vleeswarenfabriek Meester in het belendende Wijhe. Overigens had het niet veel gescheeld of hij was er zelf niet bij geweest toen de jury zondag de tatoeage op het rechter been van 'model Otto Donk uit Diepenveen bestempelde als de best geslaagde in de categorie zwart-wit. Vorige week is ons dochtertje Jody opgenomen in het ziekenhuis. Daardoor had ik er moeite mee om naar Nijmegen te gaan. Want in gedachten ben je toch bij je kind. Ik hoefde trouwens ook niet per se naar Nijmegen, want de door mij getatoeëerde jongens konden het ook wel zonder mij stellen. Maar uiteindelijk ben ik toch gegaan. Mijn vrouw heeft me namelijk als het ware gestuurd. Gelukkig gaat het intussen weer goed met Jody. Ze is alweer thuis. Dat is nog belangrijker dan het kampioenschap." Fantasie: "Pure fantasie' noemt hij de omvangrijke tatoeage waarmee Otto Donk in Nijmegen bewonderende blikken van het in crowd-publiek oogstte. Kijk, in principe kun je winnen met een vlindertje. Maar in de praktijk moet je natuurlijk met iets groots komen om in de prijzen te vallen. Met Otto was dat het geval", geniet Herco Roelofs van het succes dat zijn' jongens in Nijmegen behaalden. Behalve Otto Donk maakten ook Henri van Riel, Edwin Strang en 'Stock' uit Olst, en René Leysenaar en Wim Bomhof uit Deventer deel uit van de opmerkelijke "selectie van Roelofs. Zwart-witwerk heeft duidelijk de voorkeur van de triomferende tatoeëerder. Dat is mijn specialiteit. Zwart-wit is trouwens eigenlijk een verkeerde benaming. Je zou beter kunnen spreken van 'black-skin (zwart-huid). Het contrast met de verschillende tinten zwart en grijs wordt namelijk grotendeels gevormd door de kleur van de huid. Alleen als ik een heel nadrukkelijk accent wil geven gebruik ik wit", geeft Herco Roelofs inzicht in zijn manier van werken. Eigen lijf: Kleurgebruik heeft niet (meer) zijn voorkeur. Om de ontwikkeling in zijn stijl te onder strepen wijst hij op zijn eigen, uitbundig getatoeëerde lijf. Kijk, ik ben indertijd begonnen aan de onderarm. Daar zie je wat kleur. Maar hoe hoger je komt, hoe minder ik dat heb gebruikt." Ondanks zijn keuze voor zwart-wit speelt hij toch met de gedachte de komende tijd weer wat meer kleur in zijn werk te brengen. Ik ben nu tien keer eerste geworden in zwart-wit. Dat is mooi, maar het is niet het einde. Je moet je blijven ontwikkelen. Daarom streef ik ernaar om volgend jaar te winnen met een rugstuk in kleur. Ik wil laten zien dat ik ook in die categorie het nodige kan", stelt de tatoeëerder, wiens creaties sterk in prijs variëren; de goedkoopste tatoeage kost 55 gulden, de duurste kan in de duizenden guldens lopen. Dertien jaar geleden in het allemaal begonnen met de autodidact uit Den Nul. Aangezien er geen specifieke opleiding is word je in de praktijk tatoeëerder door je licht op te steken bij iemand die dat al lang is. Maar ik heb mezelf bijna alles aangeleerd. Aanleg voor tekenen zit in de familie en ik maak dan ook merendeels mijn eigen ontwerpen", zegt de succesvolle tatoeëerder die wil voorkomen dat hij verzandt in lopendebandwerk. Ik wil rustig de tijd kunnen nemen, ook voor overleg met mijn klanten. Zij moeten namelijk wel weten waar ze aan beginnen. Daarom wijs ik erop dat het gaat om een ingreep die zelfs door de beste plastisch chirurg niet littekenvrij ongedaan is te maken." Die zorgvuldige aanpak heeft bewerkstelligd dat hij tot nu toe niet is geconfronteerd met mensen die er van spijt van hebben ooit met hem in zee te zijn gegaan.
Maar", waarschuwt hij, spijt krijgt onherroepelijk wel diegene die bij zichzelf gaat experimenteren." Knoeiers: En dan zijn er natuurlijk ook nog lieden die zonder de nodige kennis van zaken met anderen aan de slag gaan. Roelofs ergert zich daar mateloos aan. Knoeiers, lieden die het niet zo nauw nemen met de hygiëne, die zijn er gewoon. Daarom is het ook zo'n slechte zaak dat er niets wettelijk is geregeld. In een land als Amerika worden wel stevige eisen gesteld aan mensen die tatoeëren." De kwestie van de hygiëne is des te belangrijker sinds de aidsproblematiek speelt. Ik werk altijd met steriele naalden en ik draag altijd handschoenen. Ik kan het me niet veroorloven ook maar enig risico te nemen", stelt Roelofs, die onlangs eens te meer aan het denken werd gezet door een publicatie in een vakblad. Daar stond een geval in van iemand die vreemd was gegaan en daarbij een besmetting met het aidsvirus had opgelopen. Omdat te maskeren had hij zich laten tatoeëren. Hij dacht de schuld te kunnen geven aan de tatoeëerder. Sinds een aantal jaren fungeert de Nederlandse Bond van Tatoeëerders als instantie die garandeert dat zijn leden zich houden aan scherpe eisen op het gebied van hygiëne. Roelofs heeft de bond echter verlaten en is toegetreden tot de Tattoo Professionals. Zijn uitleg: De Nederlandse Bond van Tatoeëerders heeft vanaf zijn begin gewaakt over de hygiëne. Er is wat dat betreft goed werk verricht. De laatste jaren houdt de bond zich óók bezig met het vakmanschap van tatoeëerders. Dat is prima, maar naar mijn idee zijn er bij de bond mensen die niet aan de eisen van vakmanschap voldoen. Vandaar dat ik na lang wikken en wegen heb gekozen voor Tattoo Professionals." Ruig volk: Volgens Roelofs ligt de tijd dat slechts 'ruig volk' zich inliet met tatoeages achter ons. Een tatoeage mag tegenwoordig. E wordt niet direct meer een link gelegd met een stuk tuig. In mijn klantenkring zitten onder andere zakenmensen en huisvrouwen. De overgrote meerderheid wil nu een soort artistieke tatoeage. Op dit moment is 'realistic' in. Dat wil zeggen: men kiest voor afbeeldingen van vrouwen, indianen on popsterren. Daarnaast is er veel belangstelling voor Keltisch vlechtwerk en abstracte tekens'. Draken en doodskoppen daarentegen zijn helemaal uit.' Hoewel de klant ook in Den Nul koning is, voldoet Herco Roelofs niet aan alle wensen. Zo weigert hij bijvoorbeeld haken kruizen te tatoeëren. Ook voor tatoeages op het mannelijk geslachtsorgaan en in het gezicht is men bij hem aan het verkeerde adres. Daarnaast raadt hij in een aantal gevallen tatoeages af. Over het algemeen is het niet verstandig de naam van een vriend of vriendin te laten tatoeëren. Een relatie kan immers altijd verbroken worden." Tatoeages op handen ontraadt hij eveneens sterk. Om de mensen tegen zichzelf te beschermen. Het kan namelijk gebeuren dat iemand, bijvoorbeeld bij een sollicitatiegesprek, minder kansen heeft doordat hij een zichtbare tatoeage heeft. Het omgekeerde komt trouwens ook voor. Ik heb wel eens een opvallende tatoeage aangebracht bij iemand die daarmee wilde bereiken dat hij juist geen baan zou krijgen."
Kijken en bekeken worden tijdens de International Tattoo Convention in de Amsterdamse Beurs van Berlage. Tattoobeurs: kijken en bekeken worden
AMSTERDAM De sierlijke fantasievogel die Monique (25) uit Deventer twaalf dagen geleden voor de somma van 999 gulden op haar lichaam heeft laten tatoeëren, trekt tijdens de vijfde International Tattoo Convention in Amsterdam alle aandacht. Het diertje op zich is niet onaardig. Maar vooral het feit dat de vogel op haar rechterbil is aangebracht en Monique zich zó heeft gekleed dat het kunstwerk in zijn geheel is te zien, hebben haar al veel bewonderende blikken opgeleverd. Ik ben al een keer of twintig gefotografeerd", vertelt ze, toch ietwat opgelaten. Toen ik de vogel liet aanbrengen, zag ik op de muur bij de tatoeëerder allerlei foto's van topless meiden. Dus ik dacht dat er hier veel schaars gekleed zouden zijn. Maar ik zie alleen spijkerbroeken. Haar 42-jarige vriend Guus ('dat is allemaal van mij, hoor) wijst op de spleet tussen Moniques borsten, kijk, daar komt mijn portret. En op mijn schouder dat van haar. Het is kijken of bekeken worden in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Zo'n 70 naaldkunstenaars uit vele landen zijn naar Amsterdam gekomen om daar drie dagen lang hun vak uit te oefenen en wat van elkaar op te steken. Draken, symbolen, bloemen, gezichten en pin-ups, alles kan, mits er voldoende blanco huid over is. Een enkeling heeft zich niet tot tatoeages beperkt. Ook oor- en neusringen en dwars door de tepel gestoken buisjes blijken in. De Amsterdamse conventie geniet internationale bekendheid, omdat er zoveel nationaliteiten tegelijk aanwezig zijn. Niet alleen wat de kunstenaars betreft, ook de clientèle komt van overal. Zoals Benedetto Gualandi (26), overgekomen uit het Italiaanse Bologna. Hij kijkt wat pijnlijk naar zijn rechterbovenarm, waar zojuist een Japanner een tatoeage heeft aangebracht. Die jongens kunnen met grijstinten werken, prachtig. Ze zijn ook een keer in Bologna geweest, maar toen had ik geen geld. Prachtig, toch? Ik ben er gek van, mijn kamer hangt vol foto's. Het is een manier om iets van jezelf te laten zien", zo verklaart hij zijn passie. De voorzitter van de circa honderd leden tellende too Fanclub Holland, een leraar uit het Oosten des lands, valt in de warme hal vooral op omdat hij géén tatoeages heeft. Hij heeft vaak op het punt gestaan, maar aarzelt nog. Ik ben hier een buiten- beentje", geeft hij toe. Een trend zou hij niet kunnen aanwijzen. Het tatoeëren van portretten is in. Veel mensen nemen eigen voorbeelden mee". Hij kan de diepere drijfveren van de tatoeageliefhebber niet echt doorgronden. Het zijn vaak groepen die elkaar beïnvloeden. Alle kassenbouwers in het Westland of straatmakers in bepaalde steden hebben tatoeages. Jongeren gaan hier vaak in clubjes tegelijk. Misschien zit het in onze genen, onze voorvaderen deden het ook." Organisator en tatoeëerder Henk Schiffmacher hoopt in de Beurs van Berlage zo'n 7500 betalende bezoekers binnen te krijgen. Dan is hij uit de kosten. Hij moest enkele teleurstellingen slikken. Ik had iemand uit Tibet willen laten overkomen. Een boeddhist, die het volgens oude tradities deed. Maar hij kreeg geen papieren om het land uit te komen." De tatoeage-branche heeft vaak negatieve publiciteit gehad. Er zou onderling kinnesinne zijn, gevaar voor aids, veel mensen zouden spijt krijgen van wat ze in een onbezonnen bui deden en de boel met de laser laten verwijderen. Schiffmacher: „Als het echt mooi wordt gedaan, denk ik niet dat iemand spijt krijgt. Maar ik ben toch blij met die laser. Als je jong bent en bevlogen en een naam of een politieke partij laat tatoeëren, kan het er nog af".
Deze klanten, Stocky en Monique hebben de Telegraaf gehaald, later meer over hun. .
Bij het pietepeuterige dorpje Den Nul, aan de N337 - de Rijksstraatweg tussen Deventer en Zwolle - vind je bij het uithangbord Tattoo het woonhuis van Herco en Magda. In een relaxte omgeving worden er de mooiste tattoos gezet. Herco is al zeventien jaar professioneel tattoo-artiest. Begonnen in Olst en nu al negen jaar 'aan de weg' in Den Nul. Herco is 34 jaar en al vanaf zijn veertiende met tattoos bezig. Een oom die matroos was, was eigenlijk het eerste contact met de wereld van de tatoeage. Vanaf zijn veertiende mag hij zijn vrienden gebruiken als oefenobject. Op zijn zeventiende debuteert Herco als prof en, het mag gezegd. De resultaten zijn verbluffend mooi. Privacy: 'Het is een studio, geen winkel, zegt Herco, die iedere klant met veel zorg behandelt. Een klant moet aan de zijkant van het huis eerst aanbellen om binnen te kunnen komen. "Dan word je niet onnodig gestoord', stelt Herco beslist. De klanten kunnen dit waarderen, zeker als er iemand half ontbloot in de stoel ligt. De deze middag aanwezige klanten onderschrijven zijn stelling. Het klantenbestand blijkt uiteen te lopen van bikers tot yuppies. Ook komen veel vrouwen naar Herco, mede vanwege de privacy. Het is echter ook goed te zien dat de charmante aanwezigheid van Magda juist vrouwen op hun gemak stelt. Herco staat wellicht bekend om zijn grote, prachtige zwart-wit stukken, waarmee menige prijs binnengesleept werd. Zijn kleurrijke tattoos mogen er echter ook zijn! Zelf wil hij op dit moment graag (grote) kleurrijke stukken maken. Op traditionele opdrachten zit hij niet te wachten. Ontwerpen doet hij liever dan een kopie maken van een bestaande afbeelding. De duivelskop bijvoorbeeld die we later deze middag te zien krijgen is in 25 uur gezet, drie uur per zitting. Daarna steeds een week rust, om het lichaam de kans te geven bij te komen van een dergelijke aanslag. Herco werkt behalve thuis ook op conventies en op Harley-meetings. Je zult hem dan niet als een exhibitionist zien rondstappen; door zijn bescheiden uiterlijk valt hij nauwelijks op.
Trol uit Twello:
Maurits (33) heeft op zijn rechterbovenbeen een mooi uitgevoerde, sprookjes- achtige trol laten aanbrengen. De duister uitziende trol is van beroep mensendoder, meldt Maurits, die aan zijn zwarte handen te zien, zelf zo'n beroep zou kunnen uitoefenen (overdag is hij constructiebankwerker).
Erotisch elfje:
Er is een gezegde dat een mens altijd kiest waar hij tegen aan moet lopen. Nathalie (24) ziet eruit als een vlinder. Op haar kwetsbaar ogende rechterschouder prijkt een prachtig erotisch elfje, dat is geland op een roos. Op haar rechterbeen lijkt een trollenkop versteend te zijn. Wie op conventies rondloopt moet zeker Nathalie aanspreken en vragen naar deze twee juwelen' van schilderijtjes. Zelden zag ik daarbij zo'n mooie trollenkop waar vuurrode zwammen naar boven zijn uitgegroeid en omgeven door een soort wiet- blaadjes.
Wellustige bloem:
Britta (30) is versierd met zo'n fraaie wulpse passiebloem, net onder haar navel, dat iedere man die de kans krijgt om dit te zien zich nauwelijks zal kunnen bedwingen om deze erotische driehoek te bedwelmen. Ik kan me goed voorstellen dat haar man, met wie ze deze plek tenslotte uit heeft gekozen, ledere keer, voordat hij gaat vrijen, even zal willen ruiken aan deze betoverde blauw bloem. Het is een soort liefdesplek, zegt Britta.
Jezus:
Stock (een prachtige bijnaam voor deze levensgenieter) wil nog wel eens gemakkelijk zijn T- shirt van zijn borst scheuren in openbare gelegenheden en dan zijn prachtige Christuskop op zijn rug laten zien. Meestal is de kreet die dan aan zijn toeschouwers ontsnapt Jezus! Stock hoeft dan alleen maar toe te voegen: "Tja, dat klopt!". Als contrast heeft hij een prachtige zeemeermin langs zijn linkerbeen omhoog laten zwemmen.
Kop van de Duivel:
Otto (24) is over zijn hele lichaam getatoeëerd en heeft op zijn been een tattoo waarmee Herco een landelijke prijs heeft gewonnen. Zijn rechterbeen lijkt eraan te zijn gezet het ziet er biomechanisch uit, in de stijl van de fantastisch-realist Giger. Het lijf van Otto bevat een collectie doodskopjes, alien-achtige verschijnselen, drakenkoppen en als uitsmijter een reusachtige kop van een duivel op zijn rug. Als hij zijn rug strekt, lijkt de mond van de duivel zich even te openen.
Holland op je buik:
Op de buik van Arjan (28) kun je lezen uit welk land hij afkomstig is. Dat is makkelijk als je in het buitenland een klap in je nek hebt gehad en je papieren zijn gejat. Dan weten ze in ieder geval waar ze je moeten transporteren. Arjan onder scheidt zich hiermee van zijn vrienden. Zij hebben namelijk Deventer op de buik laten tatoeëren in een Keltische letter is ons land op zijn witte lichaam vastgelegd. Met een toevoeging van zijn paspoortnummer zou dit een prachtig identificatiebewijs kunnen zijn, waar je in ieder geval niet mee kan fraude- ren. Bodyproof! Harley Davidson:
Eens stevig in de geldbuidel gedoken. Toen verschenen op zijn lichaam vijf tattoos! Twee daarvan hebben te maken met zijn voorliefde voor het enige ultieme genot op twee wielen, zijn Harley-Davidson uit 1986. Een motorrijder, met daarop een roofvogel en de tekst 'Born to ride', en op zijn rug zijn motorblok in tattoovorm symboliseren voor Rob een gevoel van vrijheid, zekerheid en avontuur.
Nog even en dan werkt tattoo-artist Herco Roelofs zijn kunstwerken op een andere plaats af. De verhuizing van zijn Den Nulse studio naar de Prins Bernardstraat 18-20 (het voormalige politiebureau) te Olst is in volle gang.
Via het hek naar binnen. Alleen op afspraak, behalve op zaterdag, dan is het doorlopend. Een kleine, witte en schone ruimte vormt het decor waarin de artiest werkt. Foto's van patronen van zijn hand hangen aan de muur, de tatoeëerstoel is wat centraal opgesteld. Een mooie, intieme ruimte. Waarom dan toch die verplaatsing? "Sinds een jaar kunnen hier ook piercings worden aangebracht. Mijn vrouw Magda doet dit. En als de één aan het piercen is, dan kan de ander niet tatoeëren en anders- om, zegt Herco terwijl hij in één van de witte wachtstoelen plaatsneemt. Er is meer ruimte nodig en die gaat het nieuwe pand hen bieden. Zo'n jaar is het ondernemers paar er mee bezig geweest en eind maart/begin april moet het opengaan. Er komt een aparte wachtruimte, een aparte pierceruimte, alles gaat apart. Hier een muurtje weghalen, daar een cel uitbreken en dat moet dan een ruimte van ± 50 m2 opleveren. Met een feest in het verschiet. De tattooartiest: "Eerst voor de vaste klanten en de zakenrelaties. Later voor de Olster middenstand, de omwonenden en nieuwsgierigen, dan kunnen die ook eens zien wat het tatoeëren nou precies inhoudt." Want de tijden dat alleen ruwe zee bonken en criminelen huidschilderingen droegen is voorbij. Toch heeft Herco zich opgeworpen als voorvechter om deze vooroordelen op te heffen. "Men heeft altijd een beeld van een grote vent van twee bij twee meter, haar op z'n reet hangen en 36 gouden ringen om. Die heeft tattoos; dat is echt niet meer zo. Zo'n zestig procent van m'n klanten heeft een goed betaalde baan. Zeg maar de yuppen." Negentien jaar 'doet' Roelofs tattoos. Hij is een liefhebber, net als de harde kern van zo'n vijftien jaar geleden. In die tijd waren er zeven of acht shops in heel Nederland. De jaren '90 kent er al meer dan tweehonderd. "Daar zitten goede jongens bij, maar veel mensen zien gewoon in dat je er volgens hen te snel geld mee verdient." Met deze kritiek is de artiest het eens. Hij vindt het niet veilig. Hij pleit dan ook voor meer controle op zijn vrije beroep. De wet moet er wat aan doen, vindt hij, maar is bang dat er pas wat gebeurt als er ongelukken gebeuren. Zijn advies luidt dan ook: let goed op de hygiëne van de artiest, zijn shop en zijn instrumenten. Zelf steriliseert hij alles en gebruikt hij voor iedere klant nieuwe naalden. De kleine Herco zat vroeger al figuren op zijn armen te tekenen, raakte geobsedeerd door tatoeages en trok als veertienjarig jochie naar de hoofdstad om wat te leren van Tattoo Peter. Met recht dus een liefhebber, die gewaardeerd wordt door de leden van zijn vak (award winning) en zijn (internationale) klanten. "Ik hou van tattoos. Het is m'n lust en m'n leven. Ik eet 't, ik drink 't" aldus de tatoeëerder. Zeer gedreven en serieus dus. Hij stelt dan ook bepaalde eisen, in naam van service. Roelofs bladert in één van zijn fotoalbums vol kiekjes van door hem aangebrachte huid-verfwerken. "Een tattoo 'nemen' moet weloverwogen gebeuren. Ben je niet zeker van je je zaak, dan begin ik er niet aan. Niet gek laten maken door anderen. Ook niet wat pijn betreft, dat is betrekkelijk. Er zaten hier meiden in de stoel te janken van de stress, al voordat ik begon. Na afloop vroegen ze: 'Was dit alles?" Wat kost een tattoo? Een beetje tattoo kan al snel oplopen tot driehonderd gulden. Men betaalt voornamelijk voor de hygiëne. Voordat Herco begint liggen de kosten al zeker rond een 'geeltje'. De klant moet weten wat hij wil; gebruik maken van een sjabloon/plakplaatje of een freehand (hetgeen nog meer kost). De werktijd kost geld. De voorbereiding is anders. Daar gaat de tattoo artist ver in: "Samen (hij en de klant red.) ontwerpen de afbeelding. Hier kan veel tijd in zitten, maar een goede voorbereiding is een onderdeel van de service." Daarna wordt het machinaal de tekening of de trend uitdrukking (nu is de trend Tribal, straks is dat graffitivariant The New School') op/in de huid aangebracht. Dus voor kwalitatief goede, hygiënische en up-to-date tattoos kan men straks terecht in het oude politiebureau van Olst. Het adres is veranderd, het telefoonnummer blijft hetzelfde: (0570) 56 12 75

Herco Roelofs voorziet het bovenbeen van een klant van een nieuwe tattoo.
Befaamde tattoo-artiest trekt klanten van over de grens.
Tattoo-shop in Olster politiebureau
Herco en Magda Roelofs houden morgenmiddag hun nieuwe tattoo-en piercingshop officieel ten doop'. Al enkele jaren waren ze op zoek naar een ruimere behuizing voor hun nog steeds groeiende bedrijf. Uiteindelijk hebben ze deze gevonden in het voormalige politiebureau in het centrum van Olst.
Het heeft lang geduurd, maar dit is echt wat we zochten", zegt Herco Roelofs, terwijl hij bezig is een fraaie tattoo aan te brengen op de schouder van een Amsterdamse klant. De Olster tattoo artiest heeft langzamerhand internationale faam verworven, waardoor hij in zijn vorige praktijk in Den Nul uit zijn jasje was gegroeid. De openbare inschrijving voor het voormalige Olster politiebureau was de kans van zijn leven. Naast de privéwoning is in het pand een ruime praktijkruimte ingericht, verdeeld in een tattoo en een piercinghoek. De klanten kunnen in de wachtkamer op oude bioscoopstoelen op hun beurt wachten. Magda en Herco Roelofs zijn uiterst tevreden over hun nieuwe onderkomen aan de Prins Bernhardstraat... We zitten hier geweldig We hebben een eigen parkeer plaats en we zitten lekker dicht bij het station." Herco Roelofs (35) begon al op zijn zestiende als tattoo-artiest. In de loop der jaren kreeg hij landelijke bekendheid. Uit het hele land kwamen mensen naar Olst om bij hem een tattoo te laten zetten. Internationale bekendheid kreeg hij in 1995 toen hij in Berlijn Europees kampioen werd...Nu komen hier mensen van ver over de grens", zegt hij met gepaste trots. Heel even heeft Roelofs zich ook beziggehouden met piercing. Tattoo en piercing worden vaak gecombineerd. Toch was het niet mijn stijl. Om het er toch bij te blijven doen, heeft Magda het geleerd." Twee jaar geleden begon Magda Roelofs met haar piercingpraktijk en de belangstelling is nog steeds groeiende. Vooral jonge mensen komen bij haar voor een piercing... Mensen boven de dertig zie je hier vrijwel niet. Het meest favoriet is piercing bij vrouwen tussen 16 en 22 jaar. Het populairst is een navelpiercing, gevolgd door een piercing in de wenkbrauw. Tepelpiercing komt ook wel voor, maar die is geliefder bij mannen. En uiteraard plaats ik ook oorringen, al gaat men daarvoor eerder naar de juwelier." Niet alle vormen van piercing worden trouwens uitgevoerd. Ik blijf heel bewust boven de gordel. Een piercing in de schaamstreek, daar pas ik voor. Er zijn voor mij toch grenzen."
Tatoeage-studio in voormalig politiebureau
OLST-In het voormalige politiebureau in Olst komt waarschijnlijk een tatoeage-studio. Kandidaat-koper van het pand aan de Prins Bernhardstraat is Herco Roelofs, die nu nog een tatoeagestudio heeft aan de Rijksstraat- weg in Den Nul. Met de aankoop is een bedrag gemoeid van bijna 290.000 gulden. Het pand (inclusief woonhuis) is momenteel eigendom van de gemeente. Die nam het gebouw enkele jaren geleden over na de reorganisatie van de politie. Deze huurde op haar beurt weer een deel van het pand om er het lokaal aanspreekpunt politie ('lap') in te huisvesten. Nu daarvoor ruimte is gecreëerd in het gemeentehuis wil Olst het voormalige politiebureau afstoten in het kader van het beleid om waar mogelijk over te gaan tot verkoop van gemeentelijke eigendommen. Er meldden zich negen gegadigden voor het pand op de hoek Prins Bernhardstraat/Kon. Wilhelminalaan, schuin tegenover het gemeentehuis. De Olster 'tattoo artist' Herco Roelofs bracht met voornoemd bedrag het hoogste bod uit.
Een parkeerplaats vol glimmende Harleys en een knallend vuurwerk (en dat over- dag).
Reden voor dit fraaie vertoon was de officiële opening van de Tattoo- en piercingshop van Herco en Magda Roelofs in het voormalig Olster politiebureau. Naast familie, vrienden en bekenden kwamen veel vaste klanten van Herco en Magda uit het hele land naar het dorp aan de IJssel. Zo te zien was de motor, en dan vooral van dat ene stoere merk, veruit het populairste vervoermiddel. En je hoeft geen echte motorfreak te zijn om er toch even vol bewondering naar te kijken. En datzelfde geldt ook voor de tatoeages die de meeste gasten op hun lijf hadden. Volgens mij kan die Herco er echt wat van.

---

Artikel uit het boek: ‘Het Kwaad’ (2004)
'sympathy for the devil' van de Rolling Stones verbleekt hierbij tot een brave ballade. Al zijn de uitingsvormen in de ogen van outsiders extreem, het gebruik van symbolen van het kwaad blijft niet meer dan een flirt. De toegenomen populariteit van tatoeages heeft een aantal kenmerken gemeen met de muziekscene. Vroeger voorbehouden aan maatschappelijke randfiguren als zeelui en bajesklanten, werden tatoeages ook voor de doorsnee jongeren een manier om zich af te zetten tegen de burgerman cultuur. De techniek en beeldcultuur van de tatoeage maakt een bijna onbegrensde symboliek mogelijk. Op ruggen, borsten, armen, billen en benen is een stortvloed aan beelden te vinden, van fotorealistische horrorscènes tot aan gestileerde tribal tattoos die zelf in oorsprong weer beschermend en kwaad werend van aard waren. Ondanks, of misschien wel door de duizendvoudige vermenigvuldiging van beelden van duivels, demonen, kwade geesten en heksen, is de inhoud leger geworden. De angst zit diep, maar we lachen onze angst weg en spelen spelletjes met het kwaad, in films, in muziek, en in de reclame. Een gepeperd sausje wordt 'duivels lekker' en de zeven hoofdzonden krijgen een nieuw leven als smakelijke ijsjes die hooguit dik maken. Hoewel daadwerkelijk kwaad allerminst lijkt af te nemen in de wereld, zijn de klassieke symbolen vrijwel van hun zware lading ontdaan. Het ultieme bewijs van verlies aan respect dat de klassieke verbeelding van het kwaad heeft opgelopen, is wel dat de eens zo angstaanjagende Heer van het Duister zijn naam heeft moeten lenen aan een simpel houten stokje met een zwavelkopje: Lucifer...

Herco Roelofs zet bij Ronald de Graaf een tatoeage op zijn rechterarm. Roelofs' vrouw Magda steekt (op verzoek) haar tong uit om het ringetje te laten zien.
Herco Roelofs uit Olst ziet zich vooral als kunstenaar.
'Tattoo is een verslaving'
De temperaturen beginnen weer te stijgen, de jassen gaan uit en de blote armen komen weer tevoorschijn. Alhoewel bloot, niet als het aan Herco Roelofs ligt. Deze tattoo-kunstenaar uit Olst is nog niet zo heel lang geleden verhuisd uit Den Nul naar het oude politiebureau midden in het centrum samen met zijn piercende vrouw Magda. Voor Roelofs zijn tattoos meer dan alleen werk. Hij heeft vrijwel zijn hele leven ingericht naar deze versierselen van het menselijk lichaam. De wanden van zijn zaak zijn behangen met tientallen foto's van getatoeëerde lichaamsdelen; de een bond en fleurig, de ander sober en zwart. Eén ding hebben ze gemeen: ze zijn allemaal uniek. Volgens Roelofs is het niet zo dat als de zon gaat schijnen, meer mensen een tatoeage nemen. ,,De grote jongens laten juist in de winter hun tattoo zetten", legt hij uit. „Omvangrijke tattoos aanbrengen kan soms wel twintig uur duren en je moet daarna zeker een week uit de zon blijven. Het is wel zo dat als het mooi weer wordt, ik meer kleinere tattoos zet.
" Trends.
Niets is zo veranderlijk als de vorm van een tatoeage. Volgens de Olstenaar is het heel moeilijk aan te geven wat het komende seizoen gaat doen. Het afgelopen seizoen waren het de tribals die menig huid sierden: nietszeggende abstracte zwarte vormen. Ook Keltische werken zijn volgens Roelofs in opmars., Trends ‘ worden gevormd door artiesten, popgroepen en de televisie; vooral MTV is belangrijk. Amerika is een echte trendsetter. Vooral de New School is erg in opkomst; dat lijkt een beetje op graffiti", aldus Roelofs.
Beslissen:
Mensen die bij Roelofs komen, moeten zeker weten wat ze willen. In heb 52 duizend voorbeelden, dan kun je niet binnen drie minuten beslissen. Doen ze dat wel, dan moeten ze van mij toch alle boeken doorkijken. Als iemand zelf met een ontwerp komt en ik vind dat niks, dan zeg ik dat ook gewoon en zet de tattoo niet", vertelt hij. Negentig procent van wat ik maak ontwerp ik zelf, vaak naar aanleiding van een boek. Beroemde mensen heeft hij ook getatoeëerd. Zo is de drummer van de band Sepultura Brazilië voorzien van een tattoo van Roelofs. Ik kende die hele band niet. Ik behandel trouwens iedereen gelijk, beroemd of niet." Voor een hakenkruis op je voorhoofd hoef je niet bij Roelofs aan te kloppen. Ook brandmerken en amputeren horen niet bij de principes van hem. Bij de pols houdt het op tenzij iemand al de andere hand vol heeft. Ook de hals laat hij vrij. Als iemand een shirt aanheeft, moeten de tattoos niet te zien zijn, is zijn werkwijze. Een van de klanten die al uren in de boeken zit te neuzen, is Wilco Bakker uit Deventer. Hij wil graag over zijn bestaande tatoeage een andere laten zetten. Mijn vriendin heeft er ook een en dat geeft een zekere verbondenheid", zegt Wilco. , Ik houd het ook bij één. Dat laatste moet Roelofs nog zien. Ik zeg altijd tot de volgende keer. Tattoo is een verslaving zegt hij. Ronald de Graaf uit Olst heeft al meerdere tattoos. Ook hij laat een tattoo over een andere zetten en zit al uren in de tandartsstoel' bij Roelofs. Ronald heeft op zijn been een grote afbeelding van Laurel en Hardy en op zijn rug staan de Blues Brothers groot afgebeeld. Dan Akroyd en John Belushi moesten eens weten. Waarom zo veel tattoos? „Ze zijn gewoon mooi", is het simpele antwoord. Dat de 'incrowd ze ook mooi vindt, is wel duidelijk als je alle prijzen ziet die de Olster kunstenaar heeft gewonnen.
Ringetje:
In de zaak heeft Herco’s vrouw Magda een eigen hoek voor piercings. Als een van de weinige trends in de afgelopen jaren is het piercen een blijvertje gebleven en wordt er niet meer raar opgekeken als de buurjongen met een ringetje door zijn neus loopt of tante haar tong uitsteekt en haar 'tongring' laat zien. Ook piercen gaat met de tijd mee. Zo heb je allerlei soorten nagelpiercings", zegt Magda. Tattoo en piercen kun je ook goed combineren dus Herco en ik vullen elkaar uitstekend aan. Ook Magda heeft zo haar principes, Ik pierce alleen boven de gordel, daaronder voel ik nog niets voor", zegt Magda die zelf een piercing in de tong heeft. Bij mij houdt het ook op als het gevaarlijk wordt. Als je een uit stekende navel hebt, wordt het gevaarlijk en doe ik het niet. Daarentegen rek ik wel oren op."

Magda Roelofs aan het werk met een piercing voor een vaste klant.
Olstenaar kwart eeuw in de ban van tatoeages.
Al voor zijn zestiende was Olstenaar Herco Roelofs helemaal in de ban van tatoeages en zelf tatoeëren. Op zijn zestiende begon hij, kleinschalig, met het tegen betaling zetten van tatoeages bij vrienden. Langzaam maar zeker maakte hij er zijn professie van.
Nu, 25 jaar later is hij een internationaal erkend tatoekunstenaar. Tijdens tatoe-conventen in binnen- en buitenland worden zijn tatoeages vaak bekroond. Samen met een groot aantal klanten wordt zondag 18 mei het 25-jarig bestaan van zijn bedrijf gevierd. Het begon als pure hobby. Met een naald en inkt zette hij zijn eerste tatoeages bij zichzelf en daarna bij zijn vrienden. 'Die hadden ook weer vrienden die een tatoeage wilden en toen ben ik er geld voor gaan vragen. Daarna ging het heel snel. Eerst deed ik het naast mijn werk in mijn vrije tijd. Maar langzaam maar zeker kreeg ik steeds meer opdrachten. Vanaf 1985 heb ik er voor de volle honderd procent mijn beroep van gemaakt, vertelt Roelofs. Sinds 1997 beschikken echtgenote Magda en Herco Roelofs over een professioneel geoutilleerde tatoe en piercingstudio in het voormalig politiebureau van Olst. Een vakopleiding om tatoeëer der te worden bestaat niet. Roelofs: Ik heb het geleerd bij Tattoo Peter uit Amsterdam en door veel boeken en tijdschriften te bekijken en vooral te kijken hoe de anderen het deden. Op die manier krijg je je eigen stijl. Goed tatoeëren leer je niet zomaar in een paar dagen.' Een uiterst belangrijk aspect bij het tatoeëren is de hygiëne. Officieel erkende studio's moeten voldoen aan strenge hygiënische eisen. Deze zijn nog verder aangescherpt toen aids de kop op stak, maar ook ter bestrijding van infecties met hepatitis B. Zo zijn we verplicht om een autoclaaf te gebruiken om de materialen te steriliseren. Ik ga nog een stapje verder. Zo gebruik ik al mijn naalden maar één keer om alle risico's uit te sluiten', zegt Roelofs.
GAATJE
Deze hygiënische zorgvuldigheid wordt ook toegepast bij het piercen, letterlijk vertaald, een gaatje maken door de huid. Veel piercings worden geplaatst in de wenkbrauw, neus, lip, tong en tepel, maar de meest populaire is wel de navelpiercing. Magda Roelofs: "Een piercingsieraad in de navel is al bijna even normaal als gaatjes in de oren laten prikken voor een oorbel. Dat is trouwens ook een piercing en niet meer of minder dan dat.
Een leeftijdsgrens voor het aanbrengen van deze piercings is er volgens Magda Roelofs niet: "Wel moeten meisjes onder de achttien schriftelijke toestemming van hun ouders hebben en daar houden wij ons ook aan. Op de vraag hoever ze gaan met het aanbrengen van piercings. zegt Herco Roelofs: 'Wij werken uitsluitend boven de gordel en dat geldt trouwens ook voor het tatoeëren. Wat anderen doen. Moeten ze helemaal zelf weten. Wij hebben wel onze grenzen gesteld.

Artikel in een Braziliaans tijdschrift. Deze pagina’s zijn helaas zo slecht van kwaliteit, dat ze niet door Google Lens te lezen én te vertalen waren.
Het interview waar het in dit artikel om ging had te maken met die gast van Sepultura. Die vent met die hangsnor en kale kop ben ik.

Na 28 uur tatoeëren is de arm van oud-militair Anneke omgetoverd tot eerbetoon: 'Ik was benieuwd naar de reacties'
IK EN MIJN TATTOO: Van rariteit tot gewoonste zaak van de wereld: de tatoeage rukt al jaren heel hard op in het straatbeeld. Maar betekent zo'n huidversiering eigenlijk iets voor de houder ervan? En zo ja, wat dan? In ik en mijn tattoo vertellen mensen over hun mooiste, gekste, grappigste of op wat voor manier dan ook meest bijzondere tatoeage. Vandaag: Anneke uit Olst. Deze sleeve is net klaar. Ik ben vorig jaar november begonnen en na zeven sessies van vier uur staat ie erop. Het is in principe één ontwerp, één verhaal. Op mijn arm stonden al wel een zonnebloem en een vogel, die zijn opgenomen in het geheel. De zonnebloem is een herinnering aan mijn overleden hond en de vogel staat voor vrijheid. Wat dat betreft passen ze allebei ook heel goed bij de rest van de tattoo.
De tatoeage bestaat uit meerdere delen. Aan de binnenkant van mijn onderarm staat een militair verpleegkundige die een slachtoffers in brandweergreep meedraagt. Ik ben zelf ook militair verpleegkundige geweest, met deze tattoo wil ik onder andere mijn dienstverleden eren. Ik ben veertien jaar beroepsmilitair geweest, drie keer uitgezonden naar Afghanistan. En ik ben nog steeds reservist. Op de buitenkant van mijn arm zie je dezelfde militair verpleegkundige door het puin en rook rennen. Dat beeld gaat over in de rok van een zuster uit de jaren vijftig, met zo'n typische rok en verpleegkundigenkap. Zij houdt een baby vast dat weer een nieuwe generatie symboliseert. Maar ik identificeer me met alle drie de karakters. Verder naar boven gaat de tattoo over in het universum met onder meer de planeet Saturnus, de zonnebloem waar zonnestralen aan toe zijn gevoegd en de vogel. Hiermee laten we het aardse, het puin en de ellende een beetje achter ons. Mijn hond-in de vorm van de zonnebloem-is daarmee ook aanwezig in het hiernamaals. Tot slot staat er nog een stukje tekst op de binnenkant van mijn bovenarm. Deze tekst helpt mij met het loslaten van mensen die niet meer in mijn leven zijn, dan wel overleden of gewoon niet meer bij mij.
Spannend: De prominente plek van de tattoo heb ik bewust gekozen zodat hij goed zichtbaar is. Dat vond ik tegelijkertijd ook wel spannend. Ik werk in de zorg, dus ik was wel benieuwd naar de reacties. Ik heb ook officieel toestemming gevraagd aan mijn werkgever. Dat was gelukkig geen probleem. Als er al nog een taboe op tatoeages rust, zou ik dat graag doorbreken. In de zorg heerst soms toch een redelijk conservatieve cultuur. Maar ik krijg er hele leuke reacties op. Juist ook van patiënten. Mensen zijn geïnteresseerd in de betekenis en dan krijg je al snel heel persoonlijke gesprekken. Die verhalen scheppen een mooie vertrouwensband Voorlopig ben ik denk ik wel even klaar met tatoeëren. Voor zo'n sleeve moet je ook wel aardig in de buidel tasten. Ik wil nog wel heel graag samen met mijn beste vriend een tattoo zetten. Dat komt er ongetwijfeld van. Maar ik zet niet spontaan of impulsief iets op mijn lichaam. Al mijn tattoos hebben een verhaal. Over het ontwerp van de tatoeage op mijn rug heb ik bijvoorbeeld anderhalf jaar gedaan"
Tatoeëren is een interessant en intensief ambacht. Dat laat Herco Roelofs, die al jarenlang in Olst een tattooshop heeft, zien op zijn expositie, die van 13 maart tot en met 25 april te bezichtigen is op de begane grond en eerste verdieping in het Holstohus te Olst. Herco maakte 39 jaar geleden al tattoos als hobby en zoals hij zelf zegt: het is nog steeds een hobby, maar dan nu betaald. Als geboren en getogen Olstenaar begon hij destijds bij zijn moeder op zolder, na verschillende panden in Olst en in Den Nul, zit hij nu in het voormalige politiebureau aan de Prins Bernharstraat in Olst en heeft hij daar een prachtige goed geoutilleerde shop. Zijn bedrijf is inmiddels uitgebreid tot vijf mensen, waaronder zijn vrouw en dochter met ieder hun eigen specialiteit. Hij is bewust in Olst gebleven om zeker te zijn van serieuze klanten. Maar inmiddels heeft hij wel klanten in binnen-en buitenland. Zelfs uit Zuid-Afrika. Herco merkt op dat tv-programma’s vaak een slechte voorstelling van zaken geven door de indruk te wekken dat het slechts een paar minuten duurt. Alleen het tatoeëren zelf kan al meer dan 12 uur in beslag nemen en dan hebben we het nog niet eens over de voorbereiding en het bespreken van de details. Vroeger werd er gewerkt vanaf plaatjes uit boeken. Nu is de computer een onmisbaar onderdeel. Mensen met tatoeages zijn lang met een scheef oog bekeken. Ze hoorden bij een bepaalde groep. Terwijl vreemd genoeg vijfduizend jaar geleden koningen en hooggeplaatsten in Egypte en het Midden-Oosten zich lieten tatoeëren. Later was het ook een ereteken voor hoge militairen en zeelieden. Nu is een trend geworden. Zelfs 70-plussers komen in de zaak, veelal vrouwen. De reden voor iedereen om een tatoeage te laten zetten is vaak om een symbool te hebben van kinderen of overleden partner/ ouder. De expositie is geopend tijdens de opening uren van het Holstohus.

Er zijn nog veel meer artikelen, tijdschriften e.d. met interviews over én met mij verschenen. Vele hiervan stonden in tattoo magazines. Deze heb ik helaas weer eens niet bewaard.
Nu merk ik pas hoe jammer dit eigenlijk allemaal is. Maar feit is dat er genoeg over mij en mijn werk is geschreven door de jaren heen.
Er is mij bij het lezen van al deze stukken wel opgevallen dat die ‘journalistieke vrijheid’ goed door hun is benut.

Van Oude politiebureau naar nieuwe Tattoo Shop.
Zoals je net hiervoor en in de krantenartikelen hebt kunnen lezen, hebben wij het oude politiebureau van Olst en de woning ernaast gekocht. Hier moest nog heel veel aan gebeuren. De cel moest eruit, evenals vele binnenmuren. Het woonhuis moest volledig worden aangepast, de tuin was een tering zooi en nog veel meer ellende kwamen we tegen. Ten tijde toen we nog in het pand op Den Nul woonden en daar werkten hebben we aan verschillende klanten gevraagd wat hun beroep was. De een was timmerman, de ander weer schilder en ga zo maar door. Aan iedereen die nog meer tattoos wilde hebben, hebben we gevraagd of ze ons wilden helpen tegen een betaling van een tattoo. Ik heb hun aangeboden dat ze voor iedere 10 uur dat ze voor mij aan het klussen waren, ze een tattoo konden kiezen van 350 gulden. Dus bij 20 uur een tattoo van 700 gulden en ga zo maar door. Betaling in natura zoals dat heet. Natuurlijk zat er onder die personen weer een lul de behanger die het niet snapte. Een lul waar ik later ook nog wel de nodige woorden mee heb gehad. Zoals ik net schreef, voor iedere 10 uur een tattoo van 350 gulden. Nee, dacht deze lul op het einde van de rit, toen de verbouwing klaar was, we zouden toch de uren tegen elkaar wegstrepen? Als ik 10 uur had gewerkt, zou jij mij toch 10 uur tatoeëren? Dat is dus nu 1 van de vele redenen dat ik de algemene voorwaarden heb, alle regeltjes die je bij de nabehandeling krijgt en noem maar op. Je moet gewoonweg alles zwart op wit hebben, sommige klootzakken kunnen en willen gewoonweg niet luisteren of zijn gewoonweg zo stom. Dat was deze lul dus ook! Maar omdat ik dus niets zwart op wit had staan, moest ik bij hem dus een rugstuk zetten. Hier heb ik veel vrije uren inzitten, zonder dat deze op de juiste manier betaald zijn. Gelukkig waren de andere klanten die mij hielpen, niet van die zeikbakken waren. Velen van hen zijn nu nog steeds klanten, waarvan Otto een goed voorbeeld is. We hadden het plan opgepakt om de inrichting van de shop in de Nederlandse kleuren te verven. Rood, wit en blauw. De wachtkamer zou worden afgeschermd van de werkplekken door middel van roestvrijstalen palen, voorzien van roodfluwelen koorden. Net zoals je wel eens zag bij een première van een film in Hollywood. Deze koorden hadden werkelijk geen ene moer zin! Niemand hield zich eraan om achter de koorden te blijven als ik aan het werk was. Dit vond en vind ik trouwens nog steeds schijt irritant. Je gaat ook niet bij de bakker achter de toonbank staan? Respect is soms ver te zoeken. Op een gegeven ogenblik was ik er dan ook helemaal klaar mee en heb toen een felgele vloersticker laten maken met de volgende tekst:

De opening van de shop aan de Prins Bernhardstraat in Olst, die kleine is Otto, die kale ben ik.
Meestal hielp dit wel en de klanten bleven keurig in de wachtkamer wachten als ze niet aan de beurt waren. Maar je raad het al, er was weer eens zo’n mongool, die toch het gore lef had verder te lopen dan aangegeven stond. Kun je niet lezen? Beet ik hem toe! Ach, er is toch nergens een crime scene? Lachte hij schamper. Dan moet je Godverdomme nog 1 stap zetten, zei ik, dan zullen we nog wel eens zien of er hier een crime scene is! Geschrokken stapte hij terug en ging zitten waar de stoelen in de wachtkamer voor bedoeld zijn. Ja ik weet het, ik ben een zeikerd, maar hoe moeilijk is het nu om te lezen en je aan de regels te houden en deze te respecteren?
Voor de wachtkamer hadden wij oude bioscoopstoelen gekocht, die vroeger in de jaren 30 van de vorige eeuw, in Duitsland in een bioscoop stonden. Helaas heb ik door omstandigheden of door een stommiteit van mijzelf, geen echt mooie foto’s van de tijd dat die rood, wit, blauwe shop er was. Of…misschien schaamde ik mij hiervoor. Op zich liep de verbouwing eigenlijk wel goed. We hebben geen grote problemen ondervonden, op het bed in de gevangenis na dan. Deze moest ook nog worden verwijderd, net zoals de gevangenis zelf. De gevangenis zat op de plek waar ik nu zelf werk. Bij het optillen van dit massief betonnen bed met een zogenaamde bobcat, een kleine shovel, die binnen in het pand kon komen, is het bed van de lepels afgegleden en viel compleet door de vloer heen in de kruipruimte. Lekker laten liggen, zand erover, een nieuwe vloer gestort en klaar is kees. Na een paar maanden waren we klaar met de verbouwing en werd het tijd om de officiële opening te doen.
De opening werd gedaan door mijn dochters Jody en Sally, gekleed in politiepakjes.
(Het meisje links is Jody, in het midden Charissa en rechts is Sally.)

Bij de opening waren er rond de 60 man uitgenodigd en hierbij zaten ook mannen van de Harley Club uit Deventer. Zij kwamen op het idee om de opening maar eens luidruchtig te doen. Niet door middel van met z’n allen de motoren te starten en het typische Harley geluid te laten horen… Nee, zij kwamen met een stuk of 15 lawine pijlen en 4 dozen 100.000 klappers! (Zie krantenartikel pagina 85) Het was compleet oorverdovend en die rode bende van die 100.000 klappers kwamen allemaal terecht in de tuin van mijn overbuurman. Shit, deze buurman is altijd zo verschrikkelijk netjes op zijn tuin, dat ik de bui al zag hangen. Maar niets is minder waar. Ik ben gelijk naar mijn buurman heen gelopen en vertelde hem dat ik morgen, nadat ik mijn kinderen naar school had gebracht, de boel allemaal ging opruimen. Nee, zei hij, maak je geen zorgen. Ik heb in jaren niet meer zo genoten, wat geweldig dat dit op klaarlichte dag allemaal mag. Nou het mocht helemaal niet! Maar what the fuck, eerst ff een feestje vieren! Het feestje ging tot de late uurtjes door. ’s Morgens mijn kinderen naar school gebracht om daarna de buurman te helpen. Het was allemaal niet meer nodig, hij was al klaar. Ik heb hem toch maar aangesproken en bedankt voor alles. Is het mooi geworden binnen, vroeg hij. Uuuhh ja, dat is het. Shit dacht ik snel, ik heb geen van de buren uitgenodigd. (Kleine kanttekening, toen wij hier kwamen wonen was de gemiddelde leeftijd van de buren tussen de 70 en schijndood, dus ik dacht dat zij dit niet wilden meemaken.) Dus opperde ik: Volgende week nodig ik de buurt uit, dus als u zin heeft dan kunt u komen kijken. Nu nog even snel met Magda overleggen hoe we dit gaan aanpakken. Maar ook dat is gelukt, iedereen tevreden.
Ku(ns)t schilder.
Na een paar jaar in die rood, wit, blauwe shop te hebben gezeten was het tijd de boel te veranderen. Aanvankelijk wilde ik dit zelf doen, maar door mijn drukke bestaan als tatoeëerder zal mij dit nooit lukken. Op internet heb ik een ku(ns)t schilder gevonden uit Zeeland. Zijn naam ben ik vergeten, of nee, die wil ik niet meer weten, maar wat ik niet ben vergeten is zijn arrogantie, zijn bemoeienis en zijn grote bek op het laatst. Zo begon hij zich op een gegeven moment met mijn werk te bemoeien. Probeerde klanten op andere gedachten te brengen. Waar ben je in Godsnaam mee bezig eikel! Ik bemoei mij toch ook niet met jou werk? Ik heb je bijna alle vrijheid gegeven om er iets moois van te maken, in een duistere stijl met een knipoog.
In eerste instantie heb ik alleen de wachtkamer laten doen, hij deed toen nog redelijk “normaal”. Waarom eerst de wachtkamer? Nou omdat dit mij alleen al ruim €10.000 heeft gekost! Ik moet wel zeggen dat het helemaal naar mijn smaak is geschilderd. Hij heeft er wel ruim 2 maanden over gedaan. Toen het eenmaal klaar was, bekeek ik de rest van mijn zaak en Magda en ik waren het er snel overeen dat ook de rest moest worden gedaan. Dit zou ons dan iets meer kosten, omdat het iets groter was. De prijs voor de rest was €14.000. Maar nu komt het probleem: omdat ik zelf gewoon aan het werk was, had ik met hem afgesproken dat mijn werkplek en de werkplek van Magda op een maandag zou worden gedaan. De maandagen gebruik ik altijd om mijn tekeningen te maken op kantoor en was Magda ook altijd vrij, dus dan had hij van ons en wij van hem geen last. Goed idee! Maar nee hoor. Hij zou die maandag om 09.00 uur beginnen. Om 11.00 uur nog geen ku(ns)t schilder, ik maar eens met hem bellen. Hey Herco, je snapt het wel hé? Zei hij. Zondagavond ff een paar lijntjes coke gesnoven zoals je wel zult begrijpen en ik ben natuurlijk nu niet in staat om te komen, maar morgenvroeg sta ik weer fris en fruitig bij je. Nee! Dat snap ik dus niet! Ik heb dinsdag gewoon weer klanten staan, hoe wil je dit doen dan? Ach, ik probeer wel een beetje langs je heen te gaan en als ik er niet bij kan, wacht ik ff, geen probleem toch? Jawel Godverdomme, dat is wel een probleem en niet zo’n klein beetje ook. Het bloed kookte mij, de stoom kwam uit mijn oren. Maar wat moest ik, ik had al aanbetaald! Als verontschuldiging nam hij wel een paar beelden mee, die ik van hem kreeg. Ik had al wel het idee dat alles toen in 1 keer sneller ging dan met de wachtkamer het geval was. Maar kon niet alles precies in de gaten houden als ik aan het tatoeëren ben. ’s Avonds toen hij naar zijn bed en breakfast ging en ik klaar was met mijn werk, liepen Magda en ik het schilderwerk te bekijken. Nee, het was duidelijk anders. Veel minder donker, veel minder detail, stukken vergeten te schilderen en noem maar op. We waren er dan ook zo klaar mee, dat hij ook niet meer welkom was om de boel af te maken, de rest kunnen we zelf wel, dan doen we er maar iets langer over. De andere dag kwam hij, natuurlijk weer te laat, om verder te gaan met de klus. Je kunt een kop koffie krijgen en dan gaan we eerst even om tafel zitten. Geschrokken nam hij plaats aan de bar. Luister zei ik, ik heb je verschillende malen de kans gegeven, ik heb je vaak genoeg moeten zeggen je niet meer met mijn klanten te bemoeien, je komt hier te pas en te onpas en dan vaak later dan de afspraak en dan maak je ook nog eens je werk niet zo mooi dan in de wachtkamer, je raffelt het gewoonweg af om maar snel klaar te zijn Ik ben er helemaal klaar mee. Ik heb je van die €12.000 euro, €3000 aanbetaald en nu krijg je nog €2000 van mij en dan is de zaak verder afgedaan. Je bent verder niet meer welkom! Tussen dit alles wat ik zei, had hij geen kans op tegenspraak, ik ratelde aan 1 stuk door, ik was woedend! Hij heeft het bod van die €2000 aangenomen en is weer vertrokken richting Zeeland. Later heb ik samen met Sally de boel aangepakt en waar nodig insecten op de muur geschilderd, nu is het pas zoals het zou moeten zijn. Ik heb toen ook Bart, een ex-maatje, gewaarschuwd om niet met deze gast in zee te gaan. Bart vond het geweldig wat hij bij mij heeft gemaakt. Maar ach ja, Bart wilde niet luisteren en heeft hem een paar jaar later ook laten komen bij hem op de zaak. Toen ik een keer bij Bart was, zag ik die ku(ns)t schilder en hij wilde nog graag even met mij om tafel zitten zei Bart. Nou Bart, als je mij een beetje kent, is dat niet verstandig met alle klanten van jou die hier zijn. Het is dan ook niet gebeurd.
Zoals je net kon lezen, een ex-maatje. Eigenlijk wil ik hier niet te veel woorden aan vuil maken, maar wel, dat onze lieve Heer, soms vreemde kostgangers heeft. Zo dus ook Bart. Bart heeft vele jaren al ons drukwerk, stickers en de foto’s aan de muur en de ramen geprint en geplakt. Tijdens de lockdown van Corona had ik het idee om de hele gevel van ons pand aan te pakken. Eén van die dingen was letters. Deze had ik zelf ontworpen. De bedoeling was dat dit met afstand houders, op mijn pand zou moeten komen te hangen met de tekst:
Volgens eigen zeggen van Bart was dit onmogelijk. Jammer dacht ik in eerste instantie. Maar laat ik eens op internet zoeken. In nog geen 10 minuten had ik gevonden wat ik zocht. Het kan dus wel! Dit heb ik Robert, een medewerker van Bart laten weten toen hij hier de ramen kwam inmeten voor nieuwe foto’s. Boos liep Robert weg en nog geen 10 minuten later kreeg ik een appje van Bart met het bericht: De rest van al het fotowerk laat jij ook maar door een ander doen, je bent hier niet meer welkom en ik laat mij ook niet meer door jou tatoeëren. Heel vreemd, ik vraag iets en jij kunt het niet leveren of maken? Mag ik dan niet verder kijken? Gelijk heb ik Bart gebeld, maar hij had mij al geblokt, dus ja onze lieve Heer heeft vreemde kostgangers.
Hygiëne deel II.
De hygiëne werd een steeds belangrijker geheel in de tattoo branche. In Den Nul begon het er pas eigenlijk een beetje op te lijken. Daar hadden we onze eerste sterilisator, wel een “dry heat” (voor de kenners, kon je hier ook saucijzenbroodjes in warm maken), een Ultra Sonic Cleaner voor het, d.m.v. ultra zone geluidsgolven, schoon trillen van metalen voorwerpen zoals de tubes en ook stromend water! En voor het eerst hadden we handschoenen aan! Dat kun je vandaag de dag toch eigenlijk niet meer voorstellen dat je het ooit zonder al deze hygiënische maatregelen hebt gedaan? Maar ja, het was gewoonweg niet anders toen. Je kon toen ook gewoon roken tijdens het tatoeëren in de shop of tijdens de tattoo conventies, wat de foto hieronder wel een beetje duidelijk maakt.
Hierboven zie je mij aan het werk op een tattoo conventie in Tübingen, Duitsland. De asbak en het pakje shag staat pal naast mij, binnen handbereik. Maar wél plastic om de spuitfles!
Het roken was toen erg belangrijk voor mij. Ik moest altijd eerst even, al rokend, naar mijn afbeelding kijken die ik moest tatoeëren, voordat ik hiermee begon. Ik dacht echt dat het mij anders niet zou lukken, onzin natuurlijk! Er werd toen in de shop zoveel door iedereen gerookt, dat er serieus rook naar buiten dwarrelde als er een klant in of uit de shop ging. De muren en plafond waren serieus geel van de rook. Als ik een klant had die op de borst getatoeëerd moest worden en hij rookte ook, dan was zijn buik dé ideale plek voor mijn asbak. Echt, als je daar nu weer over nadenkt… Maar zoals ik al zei, werd zo langzamerhand de hygiëne bij mij in de shop een steeds belangrijker onderdeel van mijn werk.
De NVWA, de RIVM en de GGD ging zich er nu mee bemoeien.
Er werden regels opgesteld door een stelletje randdebielen van de NVWA, de RIVM en de GGD die nog nooit een tattoo shop aan de binnenkant hadden gezien. Die nog nooit meer dan misschien een stuk of 5 tatoeëerders hadden gesproken. Natuurlijk is het ook voor deze personen allemaal nieuw, maar het had zoveel anders gekund, zeker in het begin. Net zoals met die mensen van de banken trouwens, wij waren in hun ogen een stelletje asociale mensen. Ik betaal de hoofdprijs voor mijn AOV, omdat zij vonden dat mijn beroep erg gevaarlijk is. Gevaarlijk? Ik kan niet van een stijger af flikkeren, niet met mijn klauwen in een zware machine terecht komen, hoezo gevaarlijk…maar dat terzijde, ik had het over de hygiëne, maar ik maak mij weer eens kwaad over andere dingen. Ontspan Herco, ontspan…
Oké, weer verder met dat stomme volk van de RIVM en GGD. In eerste instantie toen alle regeltjes werden opgesteld, werd er in mijn ogen niet veel ruggenspraak gehouden met de tatoeëerders die al geruime tijd in het vak zaten, misschien is er wel gesproken met een stelletje mee lopende honden die zich tatoeëerder noemen…
De regels werden opgesteld door het RIVM en de uitvoerende dienst is de GGD. Je bent verplicht om een vergunning te hebben, anders mogen wij ons vak niet uitoefenen, dus het is nu dus een belangrijk gegeven om die vergunning te krijgen! De eerste controle van de GGD was er 1 voor in het boekje hoor. Wij hebben alle regels, die opgesteld waren door het RIVM keurig doorgelezen en dingen aangeschaft die wij “extra” moesten hebben, maar met een paar van die dingen was ik het dus absoluut niet mee eens.
Ik werd op een dag gebeld door een medewerker van de GGD om een afspraak! te maken voor de GGD-controle. Op afspraak? Kom gewoon onaangekondigd aan, dat lijkt mij vele malen beter! Voor iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik hier dus alles uit de kast haal. Tijdens dat gesprek vertelde ik de medewerker dat ik die datum die genoemd werd, niet kon. Bij de volgende genoemde datum zei ik weer, nee dan komt het mij ook niet uit, er staat dan een klant op die naakt is. Oh sorry, die dag ben ik in het buitenland, zei ik bij een volgende genoemde datum. Nee, deze dag gaat ook niet lukken, zei ik weer bij een andere datum. We kwamen uit op zeker 3 maanden verder dan de eerstgenoemde datum. Dit alles slaat als een lul op een drumstel, het slaat dus helemaal nergens op. Ik heb alles verzonnen wat betreft dat ik die data niet kon, natuurlijk kon ik wel eerder, maar wilde eens kijken hoever ik kon gaan. De dag des oordeels was aangebroken. Kleine kanttekening, de tatoeëerder moet, tijdens het bezoek van de GGD, een klant hebben, zodat zij kunnen zien hoe de tatoeëerder te werk gaat. NIET of hij of zij wel KAN tatoeëren, daar gaat de GGD niet over, het gaat hierbij enkel en alleen over de hygiëne…?
Hiervoor had ik dus Pietje uitgenodigd. Pietje is een vaste klant, bijna sinds het eerste uur dat ik tatoeëer. Bij hem maakt het niet veel uit waar ik het zet, als het maar vol komt. Dus is er gekozen voor een tattoo, boven op zijn voet. Ik had het net over die “extra” dingen. 1 van die extra dingen was een verbandmiddel van zo’n 6 á 7 millimeter dik en had een afmeting van 5 x 10 centimeter en dat teringspul is zo stijf als een plank!
Pietje, er is bijna geen plek meer vrij bij hem.
Na het klaarzetten van de werkplek, wat wij dus moeten doen in het bijzijn van de klant, ben ik begonnen met een klein tattootje op Pietje zijn voet. (Zo klein dat je deze bijna niet ziet op de foto hierboven) Eenmaal klaar vroeg ik aan de GGD-medewerkster of zij zo vriendelijk wilde zijn om de voet van Pietje af te plakken. Let wel, zei ik tegen haar, het is winter. Dus het is steenkoud buiten, hij moet nog zijn schoenen nog aan en hij moet lopend naar het treinstation, dus succes met het opplakken van deze kut-bende. Dat laatste woord heb ik niet gebruikt, wel in mijn gedachten natuurlijk. Ze keek mij verwonderd aan, keek naar Pietje zijn tattoo, keek naar het dikke verbandmateriaal en zei tenslotte: Volgens mij gaat dat nooit lukken he? Nee, verzekerde ik haar. Dat gaat inderdaad nooit lukken. Wat gebruik je normaal dan? Vroeg ze. Ik liet haar de folie zien en vertelde haar dat dit helemaal steriel is aan de binnenzijde en dat het soms zelfs in de ambulance gebruikt wordt. Nou, dan mag jij dit ook gebruiken. Prima, maar wil jij dat dan wel even zwart op wit zetten, zodat ik hier verder geen problemen mee krijg. Na verdere controle vertelde ze mij dat alles in orde was en dat wij met vlag en wimpel zijn geslaagd voor de vergunning. Yes! Nu kan ik eindelijk mijn gal tegen haar spuwen! Vertel mij eens, waarom kan ik een vergunningaanvraag zolang uitstellen? Vroeg ik haar. Hoezo? Nou, ik heb expres de datum zover opgeschoven, dat ik zelfs een compleet nieuwe shop had kunnen bouwen! Puur om te testen hoe serieus jullie bij de GGD zijn. Belangrijk om te weten, ook de inrichting van de shop wordt gekeurd. Hierop had zij geen antwoord. Die hele keuring is op zich wel goed, begrijp me niet verkeerd, maar er zijn zoveel haken en ogen dat je er niet goed van wordt.
Maar we zijn er nog niet.
Vanaf 4 januari 2022 is die klote REACH (Restriction, Evaluation and Authorization of CHemicals) in de tattoo wereld ingevoerd. Er wordt de tatoeëerders, binnen de Europese Unie, (de rest van de wereld hoeft dit (nog) niet blijkbaar?) vanaf die datum verplicht gesteld om alleen nog met tattoo inkten te werken die dus REACH goedgekeurd zijn. Dit heeft veel voeten in de aarde gehad. Leveranciers konden in eerste instantie niet aan de vraag voldoen. Wij hebben op hete kolen gezeten en het heeft mij duizenden euro’s gekost. Alle, in mijn ogen goede inkten, moest ik weg flikkeren. Nieuwe inkten moesten worden aangeschaft, (de prijzen waren ineens met 150% en soms zelfs tot 200% gestegen) waarvan sommigen later wéér niet goed bleken te zijn, dus wéér nieuwe inkt aanschaffen. Om moedeloos van te worden. Veel van die REACH inkten hadden zeer zeker niet de kwaliteit die ik gewend was. Sally en ik hebben verschillende tattoos moeten bijwerken omdat de kleur ging vervagen. Na ongeveer een stuk of 5 verschillende zwarte tattoo inkten te hebben gehad, hebben we nu eindelijk (tot zover) het juiste merk. Ook met de kleuren kunnen we nu redelijk goed mee werken. Dan te beseffen dat ik vroeger mijn eigen inkt maakte. Ik kocht pigment poeders uit Amerika en of uit Engeland in een paar, hooguit 6, verschillende kleuren, mengde dit met bijvoorbeeld Wodka en vulde hiermee de plastic knijpflessen van zo’n 300 ml groot. Hiermee kon ik zeker wel een jaar of 5 meedoen. Een gedeelte van de zwarte inkt ging ik ‘inkoken’ dit om de inkt dikker te maken, wat weer beter was voor de zwarte tribals die toen erg populair waren. De REACH inkt-flesjes zijn nu 20 ml groot en zijn na opening nog maar 1 jaar houdbaar… Dit moeten we nu ook allemaal bijhouden d.m.v. etikettering, een Excel bestand en een inktpaspoort. Ja, we zijn er maar druk mee met al die nieuwe wetgeving. Denk nog even terug aan wat ik eerder in dit boek schreef wat betreft de hygiëne. Ik ben het er eigenlijk, tot op de dag van vandaag, niet helemaal mee eens met die REACH shit, maar ik heb het er maar mee te doen. Telkens heb ik het gevoel dat ze het tatoeëren willen uitbannen. Het kan natuurlijk aan mij liggen, ik ga misschien al (te) lang mee in deze wereld en heb altijd overal een mening over zouden Magda en Sally zeggen. Door deze aanpassingen hebben we een klein tijdje niet kunnen werken, omdat de inkt niet overal voorradig was. Gelukkig heeft dat niet heel lang geduurd. Ik ben nogal van het organiseren en ben lang op het internet aan het zoeken geweest om redelijk op tijd de REACH inkten binnen te krijgen. Ik heb ze van verschillende groothandelaren gekocht. De ene groothandel had die kleur wel op voorraad, de andere weer een andere kleur. Daar het nogal een zooitje werd met dat uitzoeken, had ik soms van een bepaalde kleur en merk te veel gekocht, dat heb ik dan weer… Ook door die fucking COVID hebben wij een tijd niet kunnen werken. Vanaf maart 2020 tot ongeveer september 2020 hebben wij de shop vanuit de overheid moeten sluiten. Ik heb van alles in het werk gesteld om open te kunnen blijven. Gevraagd of ik plastic schermen mocht plaatsen waardoor we in ieder geval de tattoos konden bespreken. Maar nee hoor, voor de overheid bestonden wij niet eens, maar wel belasting betalen! Ons beroep was géén beroep, en toch moesten we sluiten. Ook deze ongein heeft ons weer veel geld gekost. Maar compensatie, dat kennen ze bij die klote overheid niet.
25-jarig jubileum.
Maar weer eens over iets dat mij veel geld heeft gekost gesproken. Ik heb daar iets mee. (Dit zal Tommy leuk vinden als hij dit boek leest)
11 mei 2003 wilden wij vieren dat het op 13 mei van dat jaar, 25 jaar geleden is dat ik met tatoeëren ben begonnen. We hebben alles in het werk gezet om maar zoveel mogelijk klanten op dit feest te laten komen. We zijn hier al in juni 2002 mee begonnen. Door verschillende advertenties en artikelen in kranten te zetten zodat klanten zich konden aanmelden. Klanten waar wij het adres van hadden hebben wij een kaartje, met een antwoordenvelop, gestuurd. Het enige wat ze moesten doen is opgeven óf ze kwamen én met hoeveel personen. Het maakte ons niet uit, ook al nam jij je oma mee! Iedereen had tot 15 augustus 2002 de tijd om het antwoord kaartje, wat al door ons voorzien was van een postzegel, terug te sturen.
De aanvragen stroomde binnen, geweldig vonden wij dat! Toen wij precies wisten hoeveel personen er zouden komen, moesten we op zoek naar een geschikte locatie. Bij verschillende horecabedrijven waren we niet welkom, men was (nog) niet gewend aan allemaal getatoeëerde mensen, of de zaal was te klein, er was altijd wel wat. Dan maar proberen bij café-restaurant Ripperda op Den Nul. Liever gingen we hier niet heen, omdat Ripperda nogal een zuinig typje is, of zoals wij dat hier zeggen, een kniepert. Zoals eerder al vermeld hadden wij dus een tattoo shop op Den Nul. Wij hebben 10 jaar recht tegenover dat café-restaurant gezeten. Er gingen zeker zo’n 70 á 80 % van mijn klanten, nadat zij hun tattoo hadden, naar toe voor een hapje te eten en voor een paar pilsjes. Soms ook nog wel eens tussendoor... In die tijd had ik gemiddeld 4 klanten op een dag, ik werkte 6 dagen in de week en 50 weken per jaar. Dat zijn dan ongeveer 1200 klanten per jaar. We hebben 10 jaar op Den Nul gezeten, dus dat is 12.000 klanten. Laten we dit afronden naar beneden, dus laten we zeggen dat het 10.000 klanten zijn geweest in die 10 jaar. Daarvan ging dus ongeveer 7500 klanten die van mij afkwamen naar dat café-restaurant. Ga er maar van uit dat ze gemiddeld 10 gulden per persoon uitgaven bij Ripperda, dan is dat 7500 gulden per jaar en dus 75.000 gulden in die 10 jaar. Magda en ik kwamen daar zelf ook vaak iedere zaterdag- en zondagavond. Maar hebben nooit maar 1 pilsje van Kees gekregen, wat een fucking kniepert!
Maar ja, omdat het bij de rest van de restaurants bijna onmogelijk was, zijn wij toch maar naar café-restaurant Ripperda op Den Nul gegaan om het te regelen. Maar nu komt het. Wij hadden een aanmelding van 225 personen die graag wilden komen. Dus de zaal, het eten, drinken, muziek en alles meer, werd geregeld voor die 225 personen. Maar godverde, godver… er kwamen maar zo’n kleine 55 á 60 man opdagen! Dan heb ik dus betaald voor vreten en zuipen voor 225 man! Het is om je kapot te schamen en dat bedoel ik letterlijk. Want de zaal had een ruimte voor die 225 man. Nu leek het net of je met 100 man in een voetbalstadion was. Komt daarbij ook nog, dat ik Kees ondertussen had gevraagd of we nog iets aan de prijs konden doen. Ik had namelijk een prijs afgesproken voor die 225 man, dit was inclusief eten en drinken. Nee zei Kees, hier kunnen we niets meer aan veranderen. Vreemd, van het eten snap ik, dat is allemaal ingekocht, maar er wordt toch aanzienlijk minder gedronken zei ik hem. Hij kon hier niet aan beginnen. Klotenzooi! Na een tijdje komt Kees weer mijn kant op zegt, zal ik met jouw hapjes even het café rondgaan? Wat? Mooi weer spelen in de kroeg van mijn centen en mij geen korting willen geven? Ik greep de schaal uit zijn klauwen, liep naar de container en mieterde Godverdomme alles in die kut container! Ik voelde me bedrogen, kloten en was niet meer in, voor een gezellig onderonsje met de andere klanten die er wel waren. Ik heb het wel geprobeerd, maar voelde gewoonweg niet goed. Dan denk je dat je je klanten een beetje kent, niets is minder waar. Frappant was wel, dat er wel klanten waren gekomen op de motor, door de regen, vanuit België. Maar bepaalde klanten uit bijvoorbeeld Wijhe, wat op nog geen 3 km afstand ligt, hebben het laten afweten. Ik word hier nog steeds kwaad om en het is ook de reden waarom ik niet meer aan dit soort feestjes begin. Bij mijn laatste jubileum die ik heb gevierd, mijn 45-jarig jubileum, hebben Magda en Sally dit stiekem voor mij georganiseerd. Met klanten die mij veel meer aan het hart liggen. Met een paar man kun je een veel beter en leuker feestje geven, dat is mij nu wel duidelijk geworden.
De gasten waren: Joan, Pietje, Jos, Sandra, Tommy, Eline, Nathalie, Sally, Max, Jody, Erwin, Otto, Magda en ik.
“Vreemde- lastige- vervelende ” en soms zelfs kutklanten deel II.
Niet dagelijks gelukkig, maar toch met enige regelmaat, gebeuren er bij ons in de tattoo shop vreemde dingen met/door de klanten. Nu moet ik zeker opletten, dat alle namen die ik hier gebruik, fictief moeten zijn. Je wilt geen klanten voor de kop stoten, al hebben sommigen letterlijk een kopstoot nodig. Zoals Fred, in eerste instantie had hij niet het lef had om tegen zijn vrouw in te gaan. Begrijp me goed, je moet elkaar als man en vrouw altijd respecteren, maar er zijn natuurlijk grenzen. Fred had dus een, voor hem prachtige tattoo, uitgekozen. Een duistere/demonische vleermuis die een skull in zijn klauwen had. Bijna ter grootte van een A4tje, die perfect op zijn borst zou passen. Hij vond dit prachtig, maar zijn vrouw was het hier absoluut niet mee eens! Nee, deze vind ik niet mooi, deze mag je er niet opzetten, blèrde zijn vrouw! Zij had voor hem wel een andere afbeelding in mijn voorbeelden boeken gevonden, een klein kut zwaluwtje, van nog geen 3 x 3 cm. Ik vind die andere veel mooier zei Fred tegen zijn vrouw. Je kunt kiezen, of je neemt deze zwaluw en anders niets, of de koffers staan klaar en dan kun je vertrekken, schreeuwde ze naar Fred. Waarop ik gelijk reageerde met: Je krijgt van mij nu 25% korting, als je gewoon voor die vleermuis gaat Fred, je komt niet makkelijker van dat wijf van je af! Ze keek mij zeer kwaad aan en schreeuwde, waar bemoei jij je mee? Nou, met mijn klant, ik heb godverdomme geen ene reet met jou te maken! Ze denderde naar buiten, met Fred achter haar aan. Jammer, deze klant ben ik kwijt dacht ik en ging door met een andere klant die alles letterlijk had meegekregen. Nog geen 20 minuten later kwam hij weer schoorvoetend binnen lopen en zei, ik heb toch besloten om voor dat zwaluwtje te gaan. Dat méén je niet? Dit is niet wat je wild Fred! Ja echt, ik wil mijn huwelijk niet verpesten voor een tattoo. Oké, jij je zin, de afspraak werd gemaakt.
In die dagen was de wachttijd nog niet zo lang en Fred had zijn zwaluwtje er zo’n 3 dagen later op staan. Er gaan een paar maanden voorbij en de klanten dienden zich weer volop aan in de shop. Wordt er ineens aan mij gevraagd of ik ook aan cover-up tattoos doe. Zeker, dat is meestal geen probleem. Laat maar zien wat ik moet coveren. De klant doet zijn shirt uit en ik kijk tegen een klein kut zwaluwtje aan. Godsamme, jij bent het Fred! (Even tussendoor, ik ben wel héél erg verschrikkelijk slecht in het onthouden van gezichten. Tattoos daarentegen vergeet ik nagenoeg niet) Ja, ik wil toch maar die vleermuis met die skull er overheen hebben gezet, ik ben ondertussen gescheiden….
Barbie was ook een geval apart. Deze naam voor haar, heb ik haar niet voor niets als “koosnaampje” gegeven. Een redelijk goede klant van mij vroeg of ik ook haar moeder ook wilde tatoeëren. Ik zou niet weten waarom niet, zei ik haar. Zij wil namelijk een tattoo over haar litteken. Ik zal het litteken van je moeder eerst moeten zien, voordat ik daar daadwerkelijk een ja of nee op kan antwoorden. Oké, ik zal het haar doorgeven en zij zal jou dan wel bellen voor een afspraak. De afspraak met Barbie werd gemaakt en een paar weken later kwam ze samen met haar man binnen. Goedemorgen, gaan jullie maar even zitten, ik moet nog even iets uit huis pakken. Ik moest helemaal niets uit huis pakken, ik kon godverdomme mijn lachen bijna niet meer inhouden en moest dat toch ergens doen, niet dan? Gelukkig was Magda nog thuis. Wat is er aan de hand? Waarom lach je zo? Nou… kom zo maar even kijken, maar ga nu niet meteen achter mij aan lopen, wacht eerst even een paar minuten.
Waarom? Zei Magda. Waarom kan ik niet meteen meelopen? Dat zie je zo wel. Een kleine 5 minuten later komt Magda de shop binnen lopen, kijkt Barbie vluchtig aan en loopt dan ook gelijk door naar mijn kantoor, alsof Magda iets op mijn kantoor te zoeken heeft, hahaha. Maar ik hoor Magda vanuit de shop in het kantoor lachen, gelukkig niet hard, maar toch. Oké, ik zal jullie uit de nieuwsgierigheid helpen. Deze vrouw was zeker al op een middelbare leeftijd, van naar schatting zo’n 55+ jaar. Dat moet haast ook wel, want haar dochter, mijn klant dus, was ook al moeder en was ongeveer zo’n 35 jaar oud. Barbie was nep bruin gekleurd door veel te veel onder de zonnebank te liggen. Ze had hoog opgestoken, touwachtig, lang geblondeerd haar, het gaf zelfs bijna licht af. Haar lippen waren zo opgespoten dat ze de bek van wel 5 zoen vissen bij elkaar had. Van haar extreem grote tieten kon je er wel 4 paar tieten uithalen voor andere vrouwen. Ze was amper 1.60 groot, liep op stiletto hakken, was superslank en geheel gekleed in een soort anus-roze pakje. Ze zag er werkelijk niet uit! Nu weet ik wel, leven en laten leven. Iedereen moet zelf weten hoe ze erbij lopen, maar je kunt te ver gaan. Maar het leuke van dit alles is, dit was niet eens het probleem waar het om ging! Zoals ik net schreef, wilde ze graag een tattoo over haar litteken heen hebben. Toen ik eenmaal een beetje van de schrik bekomen was, vroeg ik haar om mij het litteken te laten zien waar de tattoo overheen moest komen. Ze deed haar anus-roze broek naar beneden. Tot mijn schrik kwam daar ineens een nóg rozer slipje tevoorschijn. Het slipje naar beneden en daar stond ze dus half naakt voor mij. Kijk zei ze, over dit litteken moet het heen. Litteken? Welk litteken vroeg ik haar. Zij wees op een lijntje van amper 2 á 3 mm (ja, je leest het goed, millimeter) dik en een lengte van ongeveer 20 cm. Dit heb ik kunnen constateren, door uitbundig te zoeken, op haar veel te strakke buik. Het litteken viel absoluut niet op. Ook al omdat het onder haar slipje zat bij “normaal” gebruik van het lichaam. Ik stoor mij enorm aan dit litteken zei ze. Ik dacht bij mijzelf, als jij je al stoort aan zo’n “mooi” gemaakt litteken, dan durf ik jou daar niet te tatoeëren. Ik ben ook een mens, als ik nu een héél klein foutje maak, ben ik de Sjaak. Hier begin ik dus echt niet aan dacht ik. Toch wilde ik weten hoe ze aan dat litteken kwam en waarom het haar zo stoorde. Het litteken ziet er fantastisch mooi en goed genezen uit, maar hoe bent u aan dat litteken gekomen? Vroeg ik haar. Door een buikwandcorrectie zei ze. Maar het ziet er toch geweldig uit? Als ik hier een tattoo overheen zet, valt het wel meer op dat er iets daar beneden is wat er eigenlijk niet hoort, zei ik haar voorzichtig. Volgens mij vindt u man het ook niet erg, toch? en ik keek naar haar man. Deze vertelde haar ook dat het onzin was hier iets aan te doen, ik stoor mij er echt niet aan, maar dat heb ik je al meerdere malen gezegd. Luister nu naar Herco, hij weet waarover hij praat. Dat kan zijn, zei Barbie, maar mijn klanten zien het wel en ik ben bang dat ze hiervan gaan schrikken. Klanten? Schrikken? Vroeg ik haar. Ja zei ze, ik ben een prostitué. What the fuck, dat heb ik weer. Een ouwe lelijke hoer! Maar ik heb nog meer littekens, kun je daar dan naar kijken of je hier wel iets mee kunt? Haar shirt ging uit en ook nu kwam er een giga roze BH tevoorschijn. Ze tilde haar armen op en onder haar oksels zaten 2 kleine littekentjes. Ze vertelde er gelijk bij dat deze waren gebruikt voor de borstvergroting. Oh ja joh? Heb jij borstvergroting? Dat was mij helemaal niet opgevallen, grapte ik. Dit kon ze dus niet waarderen en maakte mij voor alles uit wat God verboden had. Zit nu niet te zeiken, ik zet tattoos waar ikzelf achter sta en laat mij zeker niet door jou afzeiken. Daar is de deur en donder nu maar op! Scheldend en tierend is zij vertrokken. Gelukkig! Ik wil niet de tatoeëerder zijn waar zij over gaat klagen als er een puntje verkeerd is gezet, no way! Dan maar weer eens te boek staan als die botte lul.
Over Siliconen tieten gesproken. Een beste tijd geleden, ik schat zo ergens in 1997, had ik Monique(kje) als klant die zich in de shop wel heel erg op haar gemak voelde. Zij was van oorsprong, kwam ik later achter, een Indonesisch meisje. Dit kon je absoluut niet zien. Zij had haar haar (en volgens mij ook haar huid) hoogblond gebleekt, ze had zulke grote siliconen tieten die niet eens bij haar kleine lijfje paste. Ze was amper 1.55 meter klein en had een onderbeet van je welste. Wij noemden haar dan ook liefkozend: “die klant met dat centenbakje”. Graag wilde ze een tattoo een grote paradijsvogel op haar kont, doorlopend op haar benen. Ze kwam op de dag van haar afspraak en ik vertelde haar dat ze zich maar moest uitkleden. Omdat het nogal een delicate plek is, droeg ze een stringetje, zodat ik er makkelijk bij kon komen. Deze tattoo was een echte blikvanger zullen we maar zeggen. Daar was ik eigenlijk best trots op. Er was een tattoo conventie op komst in de Beurs van Berlage in Amsterdam, georganiseerd door Henk Schiffmacher, toen beter bekend als Hanky Panky. Aan Monique(kje) en een paar andere klanten gevraagd of ze zin hadden om samen met mij naar deze conventie te gaan, ik moest daar zelf ook werken. Eenmaal aangekomen kleedde Monique(kje) zich om en liep daar in een stringetje rond. Let wel, de string had ze expres verkeerd om gedaan, zodat haar kut enkel en alleen bedekt was met een touwtje! Haar toenmalige vriend, ging telkens met zijn vinger langs haar kut en zij tegen iedereen die het maar horen wilde: “deze kut is van mij”! Henk Schiffmacher kwam woedend naar mij toe en schreeuwde dat mijn klanten moesten oprotten van de conventie, het is hier geen hoerenkeet, jij altijd met je dronken klanten Herco! Laat ze oprotten! Of jij doet het, of ik stuur de Hells Angels op ze af, aan jou de keuze. Ik was daar aan het werk en ik had klanten die op mij wachten, dus wat te doen. Aan Monique(kje) en haar vriend duidelijk gemaakt dat het echt niet kon en dat ze maar moesten gaan, ook tevens aan Nick opgedragen de zaal te verlaten. Nick was een verschrikkelijk irritant mannetje als hij drank op heeft. Gelukkig kon de rest van de klanten blijven en is het toch nog gezellig geworden en is het verder met een sisser afgelopen. Een paar maanden later wilde Monique(kje) een kleurrijke sleeve die over haar schouder naar haar borst doorliep. Ik had toen nog nooit in de buurt van siliconen tieten getatoeëerd en wilde toch wel weten of ik die dingen niet lek kon prikken of kapot kon duwen. Serieus, ik wist dit echt niet. Ik moest wel op die grote tieten leunen om erbij te kunnen komen. Natuurlijk gebeurt dit niet, verzekerde Monique(kje) mij. Ze greep mijn hand en legde deze op haar reeds ontblote borst. Knijp er maar gewoon in zei ze. Ze zijn lekker stevig en er zit genoeg vel tussen die siliconen en mijn huid. De tattoo zal daar toch niet op komen. Ik schrok mij wezenloos van wat er nu weer gebeurde, maar kwam ook tot de conclusie dat ik die siliconen tieten lelijke dingen vindt. Het ziet er zo onnatuurlijk uit, het lijken soms net mislukte kadetjes en dat kan ik weten, ik ben dus bakker geweest. Bij haar tengere lichaam stond het in ieder geval niet, laat dat duidelijk zijn. Natuurlijk wel belangrijk om te vermelden, de siliconen tieten die om medische reden zijn aangebracht, daar sta ik volkomen achter.
Net had ik het over Nick en Stocky, die zo vaak dronken op die conventies zijn geweest, dat ik hiermee berucht werd. Telkens werd er gezegd, oh, is Herco ook weer aanwezig met zijn dronken klanten? Wat kan ik daar godverdomme aan doen dat dat klootjesvolk niet zonder drank kan, dat is toch niet mijn probleem? Nou moet ik wel vermelden dat Stocky niet vaak is mee geweest, maar als hij er was dan liep hij niet zonder bier in zijn handen. Zoals op de foto op de vorige pagina te zien is. Terug naar Nick. Hij was, buiten het zuipen om, ook nog eens erg bang voor zijn moeder, terwijl hij al getrouwd was en drie kinderen heeft. Ik was er op een gegeven ogenblik zo klaar mee, dat Arjan telkens dronken was en zijn verhalen dat hij bang voor zijn moeder was, dat ik een plannetje smeedde. Er was weer een tattoo conventie, dit keer in Nijmegen in het Kolpingenhuis. Ik zou Nick ophalen van huis. Hij vertelde mij dat ik bij een speeltuin bij hem in de buurt, op hem moest wachten en hem niet van huis mocht ophalen, omdat anders zijn moeder het zou zien. Zijn moeder woonde 2 huizen verder. Nou nee dus. Ik reed direct naar zijn huis, toeterde zeer luid en hij sprong als een gek mijn auto in. Godverdomme Herco, nu heb ik straks weer problemen met mijn moeder. Hij had tegen zijn moeder gezegd dat hij naar de voetbal ging. Hoe zielig ben je dan, je bent toch verdomme niet bang voor je eigen moeder? Eenmaal onderweg naar Nijmegen heb ik hem heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer zoveel moest zuipen. Als ik merk dat jij weer bezopen bent, laat ik je hier gewoon achter in Nijmegen en kun je met de trein of lopend naar huis. Hij lachte schichtig en dacht dat ik dat niet zou doen. Maar dat lachen is hem wel vergaan, hij was straal bezopen en kon dus gewoon met de trein naar huis. Later bleek dat hij hiervoor geen geld had en hij heeft moeten liften. Nooit heb ik hem meer mee genomen naar een conventie en wil hem ook niet meer als klant. Net zoals andere bezopen klanten waar ik om bepaalde redenen afscheid van heb genomen.
Laat ik de volgende klant maar Paul noemen. Paul wilde zijn hele lichaam vol, full body suite, zoals dat heet. Met “water” als thema. Dus alles wat in het water (zou kunnen) leven zoals allerlei soorten tropische vissen, zeemeerminnen, koraal, gezonken zeilschepen en noem maar op. Speciaal voor hem had ik een grote voorraad van een paar verschillende kleuren blauw ingekocht. Dat moest wel, als jij je hele lichaam vol wilt, dan mag er geen tot weinig kleurverschil zijn. Dit zou een project worden dat meerdere jaren in beslag zou nemen. Ik was al zeker een jaartje met hem bezig, hij begon al redelijk vol te raken. De tattoo conventie in Brugge zat er aan te komen en het leek mij mooi dat ik op die conventie hem ging tatoeëren. We hadden afgesproken dat hij met de auto naar mij op Den Nul zou komen en vandaar uit gingen we dan met mijn auto, samen met Magda naar Brugge. De avond voordat een conventie begint, is het voor alle tatoeëerders gebruikelijk om samen iets te eten en te drinken in de stad waar je bent. Zo ook nu. Alleen had die lul van een Paul geen grens, als het op alcohol aankomt. Hij zoop godverdomme het ene naar het andere pilsje op en of dat nog niet genoeg was, dronk die eikel ook nog eens sterke drank tussendoor. Magda en ik hebben afscheid van onze collega’s en van Paul genomen, wij wilden naar onze hotelkamer. Alle tatoeëerders en veel van hun en onze klanten sliepen vaak allemaal in hetzelfde hotel. In dit geval was het hotel Campanile.

Paul sliep op de kamer naast ons en zoals je kunt zien op bovenstaande foto kun je bij elkaar op de ramen kloppen. En dat gebeurde dan godverdomme ook! Midden in de nacht, zo rond een uur of 2 wordt er niet geklopt, maar keihard op ons raam gebonkt en Paul schreeuwde: Ik moet shag! Ik moet roken! Geef mij verdomme iets te roken! Ga slapen mongool! Laat mij met rust! Schreeuwde ik terug. Hij bleef op de ramen bonken. Magda zei, ga er maar niet heen, dat gaat niet goed komen. Na een paar minuten was het rustig. Althans… Ineens hoorden wij gigantisch gerommel en lawaai in de kamer van Paul, daarna weer stilte, oorverdovende stilte. Wat zal er zijn gebeurd fluisterden wij tegen elkaar. Plotseling zagen wij het gordijn bewegen en hoorden iets vallen… We kijken er morgen wel naar wat dat is geweest zeiden we tegen elkaar. Van echt slapen was eigenlijk geen sprake meer. ’s Morgens heb ik de gordijnen geopend en zag daar een paar honderd gulden liggen. Wat is dit nu weer? Laten we maar naar het ontbijt gaan, Paul zal zo wel komen met zijn dronken harses. Geen Paul bij het ontbijt, om 11.00 uur toen de deuren van de conventie opengingen en wij allang de stand hadden opgebouwd, nog geen Paul. Nu begonnen wij ons toch wel een beetje zorgen te maken. Magda zou bij de stand op de conventie blijven, terwijl ik terug reed naar het hotel. Bij de receptie gemeld dat ik mij zorgen maakte omdat een klant van mij niet bij het ontbijt was gekomen en ik nog niets van hem had gehoord. Gevraagd of hun de kamer wilden openen, misschien lag hij wel ziek, of erger, wel dood op zijn bed. De receptioniste heeft eerst een paar keer op de deur geklopt, geen reactie. Kut, hij zal toch verdomme niet dood zijn? Dat heb ik weer. Zij maakte met de loper de deur open en we schrokken ons alle twee helemaal kapot! Nee, hij was niet dood, maar de hotelkamer wel! Paul had die hele kamer kort en klein geslagen. Voor vele honderden guldens aan schade. En die kamer stond op mijn naam… Met de receptioniste overeengekomen dat ze de schade maar moesten opnemen en mij de factuur maar moesten sturen. Ze kenden mij gelukkig, omdat ik daar al een paar jaar kom, dat scheelt weer. De hele dag niets van Paul vernomen. Gelukkig kwamen er die dag spontaan klanten, dus ik kon mij fijn op het tatoeëren richten. Zoveel klanten zelfs, dat ik gelukkig de andere dag ook al volgeboekt stond. En juist op die dag, zo rond een uurtje of 4 ‘s middags staat die hufter ineens weer naast mij. Wat heb jij godverdomme allemaal gedaan klootzak, de hele boel naar de tering geslagen? Ben je niet goed wijs of zo? Ik ben teruggekomen om mijn excuus aan jou aan te bieden zei hij. Hij verteld zijn verhaal: Ik schaamde mij kapot wat ik allemaal gedaan had en heb toen een paar honderd gulden bij jou door het raam gedaan voor de schade aan de hotelkamer. Daarna wilde ik naar huis gaan, maar had helemaal geen vervoer. Ik ben toen stiekem op de boot van Antwerpen naar Rotterdam geklommen en vandaaruit ben ik liftend naar Raalte gegaan. Extra geld meegenomen en mijn vrouw gevraagd om mij naar Den Nul, naar mijn auto te brengen. Toen in één streep weer naar Brugge. Afgelopen nacht had ik voldoende tijd om na te denken wat ik allemaal fout heb gedaan en heb hier dan ook vreselijk veel spijt van. Ik ben eerst naar het hotel gegaan om de boel die ik vernield had te betalen en daar werd mij verteld dat ik ook niet meer welkom was, bij welke Campanile dan ook. En nu ben ik dan bij jou om mijn excuses aan te bieden.
Ik heb die hele nacht in stress gelegen Paul, de dag erna ook, zeker toen ik die hotelkamer zag. Jij kunt gewoonweg niet tegen alcohol dus kan jouw excuses niet accepteren. De klantrelatie tussen jou en mij is nu zo naar de kloten, dat ik besloten heb jou niet meer als klant te willen hebben. Wie weet wat je in de toekomst nog allemaal uitspookt. Je zoekt het maar uit bij wie jij de rest laat afmaken, maar in ieder geval niet bij mij, dat is zeker. Met hangende pootjes verliet hij de conventie hal.
Die paar honderd gulden heb ik natuurlijk gehouden voor gederfde inkomsten.
Waar ik mij, tijdens die piercing periode, gigantisch aan kon ergeren was aan een of andere fucking klootzak die er, volgens mij op ‘geilde’ om een piercing van Magda te krijgen. Die lul liep altijd in een veel te strakke leren broek, waardoor alles duidelijk zichtbaar was. Die blik in zijn ogen en zijn hele ‘aura’ stonden mij gewoonweg niet aan. Maar waar ik mij en ik weet zeker ook Magda, zich het meeste aan stoorden was het feit dat hij telkens vroeg wanneer Magda ging beginnen aan het piercen van de intieme delen. Fucking iedere keer als hij een piercing nam in zijn wenkbrauw, dan weer in zijn oor, later ook in zijn tepels en navel, steeds weer diezelfde vraag: ‘Wanneer ga jij intiem piercen Magda?’ ‘Ik wil dit alléén door jou laten zette hoor’
Wij waren zo verdomd klaar met deze eikel, dat hem de toegang werd geweigerd.
In de tijd dat er geen digitale camera’s en mobieltjes op de markt waren, moest ik nog met dit soort fototoestellen de foto’s van de tattoos maken. Met een flitsblokje erop dus. Ik schoot van iedere tattoo wel zeker een stuk of 8 foto’s, in de hoop dat er misschien eentje tussen zat, die mooi genoeg zou zijn. En soms was dit er ook maar eentje, die goed genoeg was, de rest moest je gewoon wegflikkeren. Controleren van de foto’s kon je ook pas doen wanneer het filmpje ontwikkeld was. Dat ontwikkelen duurde tot wel 5 dagen. Ik had toen ook maar besloten, om minimaal 2x per jaar met een aantal van mijn klanten, naar de professionele fotograaf Hans Holthuizen te gaan. De klanten wisten van tevoren dat wij daar heen zouden gaan. Ik zorgde voor de koffie en natuurlijk voor iets lekkers erbij. Het was gewoon een dagje uit zullen we maar zeggen. Het was de gewoonste zaak van de wereld, dat jij als klant jezelf hiervoor mooi ging ‘kleden’. Zodat de tattoos het beste tot hun recht kwamen. Een van de vrouwelijke klanten, zal dat wel niet helemaal goed begrepen hebben. Bij haar had ik een mooi elfje op de heup gezet. Het was haar beurt voor de foto sessie. Ze kleed zich uit en staat daar in een fucking compleet versleten onderbroek, de draden hingen erbij. Snap je dan niet dat het de bedoeling van mij was dat die foto’s aan de muur zouden komen? Met je naam erbij? Soms snap ik bepaalde personen echt niet, waarom doe je zoiets?
Ik snap trouwens zelf ook wel eens iets niet, wat ik in eerste instantie niet meteen doorhad. Nou ja, niet snappen, ik had het gewoon verkeerd verstaan. Op 1 van de conventies waar ik was gebeurde mij iets, waar ik dan ook nog vaak aan moet denken als ik weer eens een koi moet tatoeëren. Op een tattoo conventie in België, volgens mij was het in Brugge, komt er een mooie Belgische jonge dame naar mijn stand lopen.
Kan ik jou helpen vroeg ik. Ja hoor zei ze, ‘ik wol gerne nen koiken op mienen kut’ (Of iets van die strekking) verstond ik en zij wees op een afbeelding van een koi in een van mijn voorbeeld boeken. Maar lieve schat, dat gaat nooit passen, deze koi is veel te groot voor op jouw kut! Daarbij komt, dat ik dit soort plekken al helemaal niet tatoeëer en al zeker niet op een tattoo conventie waar Jan en alleman naar jouw kut zouden zitten gluren als ik jou daar zou tatoeëren. Ze begon hard te lachen en wees toen op haar kuit. Oh, gelukkig! Ik schrok me al rot. Blijkbaar is in haar dialect voor het woord: kuit dus kut. Weer wat geleerd. Die koi staat inmiddels op haar kuit dus.
Nu moet ik wel eerst vermeld worden dat het volgende stukje nu eens niet over een klant van mij gaat, maar het benoemen in dit boek zeker waard is. Het begon namelijk op dezelfde conventie als waar ik het hiervoor over had. Een collega, van wie ik zijn naam of toenaam niet noem, had een ‘nieuwe’ vriendin. Volgens deze vriendin haar eigen zeggen was ze o.a. eigenaresse van: Cercle, een Belgische voetbalclub, enkele kledingwinkels, wat cafés en een tiental restaurants in Brugge. Het kwam ook allemaal heel geloofwaardig over in eerste instantie. Ze nam ons mee uit eten, we gingen naar verschillende cafés en ze werd overal met open armen door het personeel ontvangen. Zij stond erop dat zij afrekende tijdens ons avondje uit. Het viel mij wel op, dat ze dit deed toen wij met z’n allen buiten waren… Een paar maanden later hadden we weer ergens een conventie. We stonden samen in de lift en zij vertelde Magda dat ze de dag ervoor een longoperatie had gehad. We zagen nog allemaal slangetjes onder haar kleren vandaan komen. Dit was vreemd. Een dag ervoor een longoperatie en nu alweer op een conventie? Magda heeft ook zo’n operatie ondergaan en geloof me, je bent echt niet in staat om de andere dag al uit bed te komen. Een paar weken hierna worden we gebeld door mijn collega. Als dat kutwijf jullie mocht bellen, leen haar dan geen geld! Zij heeft godverdomme alles aan elkaar gelogen. Dat kutwijf heeft geen rooie cent en bezit in Brugge helemaal niets, ze is een oplichtster van de ergste soort! En ja hoor, wij worden gebeld. Met één of ander kutverhaal probeerde ze bij ons geld te lenen. Natuurlijk zijn wij hier niet ingetrapt. Ook zonder het telefoontje van mijn collega waren wij er niet ingetrapt. Niet veel later belt die bewuste collega ons weer op, om samen ergens iets te gaan eten. Hij wilde ons graag persoonlijk uitleggen wat er nu allemaal aan de hand was. Ik wil er in dit boek niet veel meer over kwijt dan dat zij met haar praktijken zelfs de kranten heeft gehaald en op de lijst is gekomen van een van de meest gezochte vrouwen van België. Aan de tafel, toen wij zaten te eten, liet mijn collega nog even een pistool zien. Hij voelde zich niet meer veilig en is veel bedreigd om dit gebeuren. Nee gek! Dan nodig je mij én mijn gezin nu wel uit om gezellig, samen met dat fucking pistool in je broeksriem, te eten. Wat voor een lul ben je dan?
Ronny Visser was ook een lul van een klant. Het begon eigenlijk zoals het zo vaak begon. De ene naar de andere tattoo werd gezet, je gaat op een gegeven ogenblik vriendschappelijk met elkaar om. Komt bij elkaar op de koffie, drinkt een biertje en gaat samen uit eten en dan geef je hem toch korting? We zijn toch vrienden? Nou dat heb ik geweten. Op 8 september 2007 om 04.00 ‘s nachts moest ik met hoge spoed in het ziekenhuis worden opgenomen met gigantische buikpijn. Er is toen een stukkie van mijn darm verwijderd. Hierdoor ben ik ruim 3 maanden uit de roulatie geweest. Aan Magda de uitermate lastige taak om alle klanten voor die 3 maanden te verzetten. Mijn complimenten en dank nog steeds aan Magda dat dit haar goed is gelukt! We hadden toen nog geen digitale agenda, alle afspraken stonden in een grote papieren horeca agenda. Vele pagina’s in de papieren agenda moest worden afgeplakt en of worden doorgestreept om heel veel klanten te verzetten. In die tijd behandelde ik meestal 3 klanten op een dag. Een klant van 10.00 uur tot 12.00 uur, een klant van 13.00 tot 17.00 uur en dan weer een klant van 18.00 tot 21.00 uur. Daarna schoonmaken van de shop, ff iets met Magda drinken en dan weer slapen. Dit dus 6 dagen in de week met toen een wachttijd van ruim 2 jaar. Reken maar even mee: 3 klanten per dag voor 6 dagen in de week is 18 klanten per week. Dat is dan weer 72 klanten in de maand en dus ruim 216 in die 3 maanden dat ik ziek was. Je kunt je misschien wel voorstellen hoeveel werk dat verschuiven in beslag nam. Niet iedere klant is direct telefonisch bereikbaar, niet iedere klant kon gelijk een beslissing nemen en moest worden teruggebeld enz. enz. Van die 216 klanten waren er ongeveer een stuk of 5 die niet mee wilde werken en eisten de aanbetaling terug. Oh wat zijn we met z’n allen meedenkend als er iemand voor de dood is weggehaald. Zo ook die fucking Ronny Visser. Hij vertelde Magda dat ik mij niet zo moest aanstellen en gewoon aan het werk moest gaan. Niet dus. Hij heeft zijn tattoo, 2 grote ara’s op zijn rug, ergens anders laten afmaken, dat denk ik tenminste. Niet welkom meer ook!
En dan hebben we het nog niet eens over die muts Lucy gehad. Aanvankelijk was dit een leuke en gezellige klant, zoals er gelukkig velen van zijn. Nam vaak lekkere dingen mee zoals eigengemaakte scones with clotted cream, en een of andere met snickers en mars gevulde koek. Een BOM van calorieën! Haar rug heb ik vol gezet met een boom met insecten erin, waar ze zeer tevreden over was. Naar een paar maanden was haar arm aan de beurt. Hier moest een of ander mythisch figuur genaamd Nemaim Morrigan op komen. Nooit van gehoord, maar zij was hier nogal van gecharmeerd. Mede doordat dit haar bijnaam was bij de roller derby was. Roller derby is een full contactsport op rollerskates. De bedoeling bij deze sport is om je tegenstander uit de baan te beuken. Je knalt dan telkens met je volle gewicht, in haar geval (ook) met haar getatoeëerde arm (die nog maar voor de helft klaar was) tegen je tegenstander aan. Hiervoor heb ik haar gewaarschuwd daarmee uit te kijken en voorlopig niet aan deze sport mee te doen. Ze was eigenwijs. Er kwam een beste beschadiging op die tattoo. Op zich kan ik dat vaak wel fixen, maar dan zal het toch eerst op een fatsoenlijke manier moeten worden gevraagd en er zal natuurlijk voor moeten worden betaald. Het is niet mijn schuld als je mijn adviezen in de wind slaat. En dat was nu net waar het hier fout ging.

Lucy met links de boom. Op de rechter foto kun je door de waas toch nog zien dat ze lacht.
Ik kreeg een wel zeer dwingende mail, met bijna allemaal hoofdletters. Exact weet ik die tekst natuurlijk niet meer, maar waar het op neerkwam was het volgende:
ik moest haar tattoo snel bijwerken omdat er veel kapot is gegaan tijdens de sport en dat moest ik dan ook nog eens gratis doen! Ik heb haar netjes teruggemaild dat ik zeker bereid ben haar tattoo bij te werken maar dat ze hier een extra afspraak voor moest inplannen en dat het bijwerken gewoon betaald moet worden. Daar was ze het absoluut niet mee eens en heeft mij toen gebeld en mij voor rotte vis en ik weet niet wat meer heeft uitgemaakt. Je raad het denk ik al, ook zij loopt nu met een halve tattoo rond. Ik ben zeker bereid eenieder te helpen waar ik maar kan, maar dan moet het wel normaal gevraagd worden. Ik duld zeker geen grote bek. Nooit niet!
De personen op de foto’s hieronder, denken dat zij belangrijkere werkzaamheden hebben dan mij. Zij vinden vele malen op rij, hun eigen werk zó veel belangrijker dan de tattoo afspraak, dat ze vaak gewoonweg niet kwamen opdagen, zonder mij hiervoor af te bellen. Die met dat rugstuk had een eigen koeriersdienst met 10 man personeel, maar vrij voor hemzelf regelen lukte hem dus nooit. Die andere gast was bezig om voor zichzelf te beginnen en vond dan ook zichzelf héél belangrijk. Hij had maar 1 doel voor ogen en dat was letterlijk schatrijk worden! De tattoos van die vent spreken al voor zich. Laat ik heel duidelijk zijn, ik ben er niet trots op dat er halve tattoos van mij rondlopen, maar ik zal nooit en ten nimmer over mij laten lopen. Ook ik heb grenzen.
Die grens was in de tijd dat er nog geen euro’s waren, dan ook snel bereikt. Ik had in die dagen veel klanten uit Duitsland en België over de vloer. Dit buiten de tattoo conventies om, want daar is het natuurlijk gebruikelijk dat je in de valuta rekent van het land waar ik mij toen bevond. Maar als die klanten bij mij in de shop kwamen en dan met name de Duitsers, dan hadden hun altijd de ongelukkige gewoonte om de Duitse marken niet aan de grens om te wisselen naar guldens. Als ze dan moesten betalen, gaven ze mij steevast Duitse marken en rekenden dan zelf uit wat volgens hun de wisselkoers was. De Duitse mark stond toen nagenoeg gelijk aan de gulden, net ietsje minder. Maar ik moest telkens zelf naar de bank om het om te wisselen in guldens. Ook dat koste toen redelijk wat tijd én geld i.v.m. die wisselkoers. Van iedere 500 Duitse mark hield ik 470 gulden over. Hier moest ik wat aan doen vond ik. Dus later als er weer zo’n Duitser kwam, vroeg ik voor een tattoo die normaal 500 gulden was, aan die Duitsers altijd 550 Duitse mark, of 500 gulden, wat ze maar bij zich hadden. Had ik mooi een paar tientjes meer. Iedereen zit dan wel te zeiken over die euro’s, nou ik ben er heel blij mee, geen gezeur meer met dat fucking wisselen!
Dan heb ik nu best al wel een tijdje zitten zeiken over de klanten, toch moet ik ook wel zeggen dat er zeer zeker heel veel goede en fijne klanten tussen zaten en nog steeds zitten. Zeker de laatste 10 á 15 jaar zijn de klanten over het algemeen zeer vriendelijk en dat maakt mijn dag en die van Sally een stuk leuker. Zeker als je een klant hebt zoals Wendy. Door Magda en mij vaak “dokter Wendy” genoemd. In 2004 belde Wendy Magda op om een afspraak te maken voor een rugstuk bij mij. Magda vertelde mij dat zij een vrouw aan de telefoon had die een rugstuk wilde hebben en zij komt dit bespreken. Dat zal wel een tattoo worden op de rug, zei ik tegen Magda. Zoveel vrouwen zijn er niet die de hele rug vol willen hebben in die tijd. Maar we zullen zien waar het schip strandt. Op de afgesproken tijd komt er een keurige dame binnen met een stuk of 6 dikke boeken onder haar arm. Gaf ons een hand en stelde zich netjes voor, ik bied haar koffie aan het gesprek gaat beginnen. Waar kan ik je mee helpen? Ik wil graag mijn hele rug vol met dingen die voor mij erg belangrijk zijn. Wat had je allemaal in gedachten dan? Het volgende wil ik er graag in hebben: Indiaan op een paard, een beer, een zeemeermin, een dolfijn, Boeddha, voetstappen van mijn kind, een poema, Amerikaans landschap met bergen en een rivier en dat allemaal, net zoals mijn arm, volop in kleur… Mijn god dacht ik bij mijzelf, hoe ga ik dit soort dingen bij elkaar brengen? Ik had nog geen computers in de shop en moest gewoon alles op papier uitschetsen. Na een uurtje of 2 had ik een opzetje gemaakt en Esther was er heel content mee. Gelukkig! Eigenlijk is het een onmogelijk ontwerp wat betreft die dingen die zij er allemaal in wilden hebben. Maar oké, klant blij, ik blij! Het heeft vele uren, weken en maanden geduurd voordat we klaar waren. Wendy was een heel aparte klant en dan bedoel ik het feit dat zij zich, voor iedere sessie, op een bepaalde manier moest consenteren. Dit duurde meestal een kleine 5 minuten en daarna kon ik beginnen met tatoeëren. Wendy sliep! Serieus bij iedere sessie viel zij door haar concentratie in een vorm van slaap. Als het tijd was voor een pauze, moest ik haar telkens even wakker maken, ze dronk dan groene thee en nam een paar dadels. En dit deed ze bij iedere tattoo sessie voor ruim 2 jaar lang. Ik moet erbij vermelden dat wij in het begin iets te hard van stapel zijn gegaan. Haar lichaam kon al deze sessies achter elkaar, niet goed verwerken. We zaten op 2 sessies per maand van 4 uur per sessie. Hoe vreemd het ook klinkt, maar op een gegeven ogenblik, ik denk na 3 maand, heeft ze mij verteld dat de tattoo te lang bleef “na-
lekken” met wondvocht. Hier had ze voorheen geen last van.
We hebben toen besloten om 1 sessie per maand te doen, i.p.v. 2 per maand.
Een paar pagina’s geleden heb ik het al over mijn bekendheid gehad. Iets wat nu vandaag de dag eigenlijk een stuk minder is omdat er nu veel meer tatoeëerders in Nederland en zeker in de wereld zijn, dus op zich ook wel logisch. Maar er gebeurde vroeger toch iets waar ik best trots op ben en ook wel op een heel sterk verhaal uit een jongens boek lijkt, maar het is serieus gebeurd, net zoals alles in dit boek trouwens hahaha. Op een gegeven ogenblik krijg ik een mailtje in het Engels met de vraag: Hoever het lopen is van het centraal station in Amsterdam naar mijn shop? Mijn nuchtere antwoord was dan ook: lopend is dit ongeveer een kleine 24 uur, op de fiets zal dit 6 uur zijn, met de trein ongeveer 1.40 uur, maar met de auto kun je er in anderhalf uur zijn. Hoezo wil je dit weten? Ik heb veel van je gehoord en wil graag een afspraak bij je maken voor een tattoo en ik kom uit Kaapstad, Zuid-Afrika… Ik heb een paar dagen gewacht met antwoorden, door wie en waarom word ik nu weer voor de gek gehouden, wie haalt er een geintje met mij uit? Niemand is zo gek om vanuit Zuid-Afrika naar dat koude kikkerlandje te komen enkel en alleen voor een tattoo! Niets was minder waar, deze klant wilde speciaal voor mij overkomen om een tattoo van mij te krijgen. Het ontwerp werd via mail besproken en uitgetekend. Na goedkeuring van mijn ontwerp, werd de afspraak gemaakt. Niet racistisch bedoeld hoor, maar mijn gedachten gingen continue uit dat mijn klant een grote negerin zou zijn. Ze zou met de trein vanuit Amsterdam komen. Staat daar dus een redelijk kleine, iele, blanke vrouw voor mijn deur, zou ze dit zijn dacht ik nog? Mijn ontwerp had ik gemaakt voor een groter en dikker persoon met iets meer arm laten we maar zeggen… Gelukkig hadden we toen een kopieermachine die vergroten én verkleinen kon. (Dat gaat nu allemaal een stuk makkelijker met de computer) Al met al was het een zeer lange dag, de tattoo moest er in 1 sessie worden opgezet. We konden ook prima met elkaar communiceren in het Engels en soms kon ik zelfs het Afrikaans goed verstaan. Zo zie je maar weer, niet te snel je oordeel klaar hebben.
Maar het kan ook andersom natuurlijk. Dat bepaalde personen hun oordeel over mij klaar hebben. Zo zou ik al Harley rijden toen ik nog geen eens een motorrijbewijs had. Maar mijn uiterlijk deed dat wel vermoeden bij bepaalde personen. Oké, ik heb dan nu 2 Harley ’s, maar dat terzijde. Er is zelfs een verhaal in de wereld gebracht, ik denk door een collega tatoeëerder uit Deventer, ene Johan Muis. Die vertelde iedereen die het maar wilde horen dat ik Parkinson had en dat ik vreselijk duur ben. Ach, ik ben nu nog steeds aan het tatoeëren, zonder te trillen e.d. en die Johan Muis tatoeëert al tientallen jaren niet meer. Ik zou ook een erg botte lul zijn waar toch nog wel vele collega’s bang voor mij waren. Bang voor mij? Ik ben godverdomme 2 turven groot en heb nooit een grote bek, voor mij hoeft niemand bang te zijn.
Natuurlijk zullen er mensen zijn die van mij schrikken als ze mij zien, maar dan moet je ook niet zo stom en raar reageren als je hier met stomme vragen komt. Zo kwam er voor een paar jaar geleden een Turkse man binnen lopen en vroeg mij in slecht Nederlands of ik voor hem stickers kon maken. Stickers? Reageerde ik geërgerd. Nee man, wij verkopen geen stickers maar tattoos! Bleek bij een beetje goed navragen, dat hij het helemaal verkeerd had begrepen van andere mensen uit de kroeg. In het Oosten van het land willen bepaalde personen nog wel eens zeggen: “Woar hei die stickers loaten zet’n? Bie Tattoo Herco in Olst. Werd er dan gezegd. In goed Nederlands: Waar heb jij die (stickers) tattoo laten zetten? Die turk viel dus alleen de woorden stickers en Tattoo Herco op. Kleine verwarring dus. Wat ook een verwarring was, voor het persoon die het aan mij vroeg, als tevens voor mijzelf. Staat er weer onaangekondigd iemand in de shop en vraagt of wij ook postzegels verkopen? Je bent niet goed, zei ik hem, hiervoor moet je bij de boekhandel zijn, een paar huizen verderop. Ik weet wel dat ik niet goed ben zei hij, maar ik moet postzegels hebben! Tja, het was dus een man van Overkempe. Dat is een instelling voor mensen met een geestelijke beperking, dat heb ik weer. En met “niet goed” bedoelde ik dus, je bent niet aan het juiste adres. Opletten wat je zegt Herco!
Maar meer over Overkempe. Zoals ik aangaf zitten hier in Olst, mensen met een geestelijke beperking, maar de meeste zijn wel meerderjarig. Komt er op een dag een patiënt van Overkempe mij vragen of ik bij hem een tattoo wilde zetten. Hij had zelf een voorbeeld bij hem en liet mij dit zien. Ik dacht heel snel na hoe ik hierop moest reageren. Ik kan hem niet zomaar de deur wijzen en zeggen dat hij een beperking heeft en ik hem dus niet ga helpen. Ik zeg dus tegen hem, dat die tattoo die hij wil, wel heel erg duur gaat worden. Normaal gesproken zou ik hiervoor €100 euro vragen, maar tegen hem zei ik dat het wel €300 ging kosten. Dat is wel heel duur hé? Ja mijnheer, zoveel geld heb ik niet. Gelukkig dacht ik, hier kom ik mooi mee weg, zonder dat het een vreemde situatie gaat worden. Dat dacht ik in ieder geval… Enkele dagen later word ik gebeld door een medewerkster van Overkempe. Wat ik wel niet dacht om iemand met een geestelijke beperking te gaan tatoeëren. Stop met raaskallen! Ik heb die dame keurig uitgelegd hoe ik te werk ben gegaan en dat ik het nooit geweest kan zijn. Het moet iemand uit Olst zijn geweest verzekerde zij mij. Ik dacht na. Oh fucking Hell, ja ik weet wie het geweest moet zijn vertelde ik haar. Een dame genaamd Timmer, die ergens op de Heuvestraat aan het thuisprikken is. En ze werkt ook nog eens zonder vergunning. Zij zou op onderzoek uitgaan en mij op de hoogte houden. Een paar dagen na het telefoongesprek kwam die dame van Overkempe bij mij in de shop. Zo, het is hier wel een heel stuk schoner en beter dan bij mevrouw Timmer verzekerde zij mij. Vertel, wat is er gebeurd? Het was inderdaad waar dat zij hem heeft getatoeëerd. En ze heeft mijn cliënt een betalingsregeling aangeboden van €7.50 per week en hij mocht dit in 10 weken voldoen. De tattoo was ook nog eens helemaal ontstoken. En heb je toen nog de GGD ingeschakeld? Jazeker, maar deze konden niets voor mij en mijn cliënt betekenen zei ze. Dit omdat mevrouw Timmer niet ingeschreven stond bij de Kamer van Koophandel, kunnen ze niets voor ons doen. Hier zakt dus mijn broek van af. Wat een klotenzooi die GGD.
Verslaving.
Veel van mijn klanten zullen het al wel zijn opgevallen dat het tatoeëren heel erg verslavend is. Bij 1 tattoo blijft het gewoonweg niet. Het kan soms een paar jaar duren, maar ook maar een paar maanden, voordat de volgende tattoo er komt. Vaak zeg ik dan ook tegen de klant als hun tattoo klaar is, tot de volgende keer! Nee echt niet, ik hoef maar 1 tattoo, hoor ik dan. Zullen we wedden om een kratje bier? Er is nooit iemand geweest die de weddenschap aanging helaas. Het is niet mogelijk om alle klanten te benoemen die deel uitmaken van deze tattoo verslaving. Dat zijn er gewoonweg te veel. Ik mag wel zeggen dat 90% tattoo verslaafd is, anders had ik dit vak niet zolang kunnen uitoefenen. Uit de vele klanten die aan deze verslaving ten prooi zijn gevallen zal ik 1 persoon uitlichten. Niet omdat al die anderen niet goed genoeg zijn, maar Tommy is echt wel een gevalletje apart. In welk jaar hij zijn eerste tattoo, zie foto linksboven, heeft gezet weet ik echt niet meer. Maar In 2020 ben ik begonnen om zijn rechterarm te coveren. Bij hem duurde het niet lang of zijn andere arm was aan de beurt. De beide handen lieten niet lang op zich wachten. Ik ben nu met zijn borst en buik bezig. Met zijn rug zal niet lang meer duren verwacht ik. Maar tussendoor gaan we nog even Dagobert Duck op zijn knie en een stukje op zijn onderbeen zetten. Tijdens de tattoo sessies gaat het heel vaak over personen waar wij ons veel aan ergeren. Ik dacht dat ik een heel erg moeilijk kind was, maar hij kan er ook wat van! Als hij je echt niet mag, dan zal dat niet snel meer veranderen. Geld is ook zo’n ding. Hij doet er bij mij nooit moeilijk over, (denk ik) maar steekt mij er telkens wel de draak mee aan dat ik zo’n geldwolf ben volgens hem. Vandaar Dagobert Duck die ik nog moet zetten en het schilderij wat ik van hem heb gekregen, zie pagina 134. Ik mag denk ik wel zeggen dat hieruit een fijne vriendschap tussen ons is ontstaan.
Je hebt geen tot weinig geld, maar wil wel graag een tattoo.
Nu even een paar personen die op een creatieve manier proberen om een tattoo van mij te krijgen. Laten we beginnen met de klant waarvan de misdaad die hij pleegde nu al verjaard is… Althans dat hoop ik… Gerrit (zeker niet zijn echte naam) was een nogal bekend en zeer berucht personage uit de Deventer onderwereld. We praten hier denk ik over 1993. Het is zomer en de shopdeur staat open, er komt iemand zonder afspraak binnen, gelukkig is het op een maandag in de namiddag. Ik ben rustig aan het tekenen in de shop. Herco, je moet me snel helpen, je moet een tattoo van mij coveren. Rustig man, haal eerst even adem, vanwaar die haast, ik ben eigenlijk gesloten. En toen kwam het verhaal eruit. Gerrit had een uurtje daarvoor juwelier Peters in de Deventer binnenstad overvallen en was op de vlucht. Hij dacht dat ze hem zouden herkennen aan de tattoo op zijn onderarm en of ik hier snel even een tattoo overheen kon zetten. Ach ja, dacht ik, waarom niet. Geld is geld, niet dan? Maar het was dus geen geld wat ik voor die tattoo kreeg, maar een plateautje met 6 gouden gesloten ringen. Tja, de tattoo is al gezet dus wat doe je? Ik heb het wel aangenomen en heb voor mijzelf 1 ring gehouden en die anderen verkocht. Geloof me, ik ben er in ieder geval “financieel” niet slechter van geworden.
Marco was ook zo’n type dat van snel geld verdienen hield, tenminste dat dacht hij toen. Marco was in die tijd een vaste klant en kwam meerdere malen per jaar voor allerlei grote tattoos. Totdat het eigenlijk best wel lang duurde met zijn volgende tattoo. Krijg ik onverwachts een kaartje in de bus met de letterlijke volgende tekst:
“Ik ken ff nie bei je kome, ik moet ff een tijdje bromme! Groetjes Marco” Eigenlijk precies geschreven zoals hij ook praat. Verder stond er niets op dat kaartje. Vele jaren later komt hij weer in de shop en vertelde mij in geuren en kleuren waarom hij niet meer was geweest. Hij had samen met een maatje van hem een overval op de juwelier Elbo aan de Brinkgreverweg in Deventer gepleegd. Maar wel op een heel stomme manier. Hij vertelt: “We hadden een auto geleend van een Joegoslavisch restaurant. We staan met die auto bij de juwelier voor de deur, stappen uit, maar waren vergeten onze bivakmutsen goed op te doen, deze zaten nog gewoon op onze kop, i.p.v. voor ons gezicht. Snel de mutsen voor onze kop gedaan en bij Elbo naar binnen. Geef ons geld en sieraden schreeuwden we! De eigenaresse, een monster groot wijf liep snel achterom om naar de voordeur te rennen om de deur aan de buitenkant dicht te houden. We hadden de nodige sierraden en geld weggenomen, maar konden niet naar buiten. Onder bedreiging van onze (luchtdruk) pistolen, gaf dat monsterwijf het op en wij renden snel weg. De auto lieten we stomweg staan. Niet ver Herco, we gingen 1 straat verder, dat was ons plan ook. We konden van daaruit, via het raam zien dat de wouten snel ter plaatse waren. Het was ons gelukt! We hebben daar 4 dagen doorgebracht en zagen het allemaal rooskleurig in. Totdat de telefoon ging. Het was de dochter van dat Joegoslavisch restaurant. Haar vader is er via de politie achter gekomen dat zijn auto waarschijnlijk betrokken is geweest bij een overval en dat hij nu ons ook zoekt. Uit betrouwbare bronnen wist ik dat die Joegoslaven niet kinderachtig waren, dus hebben wij ons zelf maar aangegeven bij de wouten”. Mijn God, wat een eikel ben je geweest Marco.

Nog belangrijk om te vertellen is wel dat die Elbo bij de verzekering had opgegeven dat er voor 40.000 gulden is gestolen. Marco zei, dan moet ik nog 30.000 gulden van die knakker hebben, de buit was amper 10.000 gulden. Zo zie je maar, niet alleen Marco is een crimineel, maar die Elbo ook. Onze klantenrelatie is van de ene op de andere dag gestopt. Serieus geen idee waarom, misschien zit die eikel weer vast?
Nu ik het toch over goud heb. Het volgende bizarre verhaal gaat over een klant uit Olst. Laten we deze klant Bertje noemen. Bertje wilde natuurlijk ook een tattoo van mij. Bij het bespreken werd mij eigenlijk al snel duidelijk dat die gast niet veel geld te besteden had. En toch wilde hij een leeuwenkop over zijn gehele rug. Na enige tijd maakte ik hem duidelijk dat de afspraken wel aanbetaald moeten worden. Geen probleem hoor, mijn vader komt straks langs om de aanbetaling te doen. Goed, maar de afspraken worden pas ingepland nadat je vader met het geld is geweest. Twee dagen later is er nog geen vader geweest, dus maar even bellen met Bertje. Sorry, ik was ziek. Uh ja, maar je vader toch niet? Klopt, maar wij wilden samen komen, kan mijn vader ook het voorbeeld bekijken. Kunnen we zaterdag samen komen? Tuurlijk, dan zie ik jullie zaterdag wel. Zaterdag weer geen Bertje, laat hem stikken dacht ik.
En ja hoor, ruim 3 weken later staan ze alle twee op de stoep. We komen nu de aanbetaling doen en mijn vader wil even het voorbeeld bekijken. Prima, kom maar binnen. Pa bekijkt het voorbeeld en is er content mee. Grijpt in een plastic tasje en haalt daar een handvol “gouden” kettingen, ringen, broches en meer van die shit uit. Ja shit! Ik heb echt niet veel verstand van goud, maar dit was prut. Het was zo licht dat het bijna uit mijn hand waaide als ik de airco aan zou hebben. In die dagen droeg ik zelf erg veel goud om mijn klauwen, oren en hals. Allemaal 18-karaats goud en liep bijna krom van het gewicht. En hiervan wist ik gewoon het bijbehorende nummer namelijk 750. Op deze shit stond het nummer 333, dat staat voor 8 karaat goud. Kom op, ik ben geen pandjesbaas, hiervan kan ik niet vreten zei ik hem. Voor die tattoo aanbetalingen én zeker ook voor het tatoeëren zelf, wil ik gewoon keiharde guldens zien. Dus hier kun je niets mee? Nee! Guldens of anders geen tattoo. Het duurde weer een paar weken totdat ze terugkwamen, gelukkig nu wel met geld voor de aanbetaling, 10 x 75 gulden. De 10 afspraken werden ingepland. De dag des oordeels was aangebroken en ik ging beginnen met de leeuw op zijn rug. Alle lijnen waren gezet en we waren 5 uur verder en er moest enkel nog worden afgerekend voor mijn gewerkte tijd. Dat is dan nog 675 gulden a.u.b. Moet ik nu al afrekenen dan, ik heb geen geld bij me, ik dacht dat ik moest afrekenen als de hele tattoo klaar was. Natuurlijk niet gek, zei ik. Na iedere sessie moet het deel dat er door mij gewerkt is, betaald worden. Dit staat ook op het aanbetalingsbewijs wat je kreeg. (Alles ging toen nog met papieren bewijzen) Hoe moet dat dan nu? Vroeg hij. Heel simpel, jij hebt al 750 gulden aanbetaald, dit bedrag gebruik ik helemaal en de rest van jouw afspraken komen dus te vervallen. Wanneer jij de tattoo verder wilt afmaken, zul je eerst weer moeten aanbetalen, anders wordt er niet ingepland. Met zijn staart tussen de benen droop hij af. Niet lang daarna staat zijn vader kwaad bij mij op de stoep. Wat maak je me nou, schreeuwde hij. Mijn zoon zijn geld aftroggelen? Ik bleef rustig en heb hem nogmaals alles uitgelegd hoe het bij ons werkt en wat er allemaal op het aanbetalingsbewijs staat, waar je zoon dus ook voor heeft getekend. Oké, sorry ik snap het nu ook, maar dat heeft mijn zoon mij dus nooit verteld. Een klein uurtje later kwam pa het resterende bedrag voor de aanbetalingen brengen en de afspraken werden weer ingepland. So far so good. Tenminste dat dacht ik… Op de volgende afspraak kwam Bertje niet opdagen, heb hem gebeld, maar mijnheer moest werken en had vergeten vrij te vragen én had dus ook vergeten mij af te bellen! Godverdomme wat een gezeik weer. Op de eerstvolgende afspraak komt mijnheer wéér niet opdagen. Hij is nu al 2 aanbetalingen kwijt, dat gaat goed op deze manier. We zullen afwachten wat er met de volgende afspraak gaat gebeuren. Nee, ik wacht niet af, ik bel hem gewoon 2 dagen van tevoren op dat hij dus een afspraak heeft. Dat is dus 1 van de redenen waarom we nu een digitaal systeem hebben en de klanten een herinnering krijgen via mail én SMS. Goed, de dag begint dat Bertje zou komen. 10.00 uur, geen Bertje. Nee, komt die motherfucker pas om 13.00 aandrieten. Sorry, ik heb mij verslapen. Weet wat je nu kunt doen, kruip je bed weer in en slaap godverdomme de hele dag en de rest van je leven door, je bent hier niet meer welkom en ik weiger jou dan ook nog om verder te tatoeëren. Nooit meer iets van Bertje vernomen, trouwens ook niet van zijn vader, die zal ondertussen ook wel beter weten. Bertje zal nog wel steeds met een halve tattoo rondlopen. Geweldig.
Een andere creatieve manier om te denken dat je een tattoo anders dan met guldens, of nu dan euro’s kunt betalen, is de ruilhandel. Dit verhaal gebeurde echt wel voor een dikke 40 jaar geleden. Zoals ik net al aangaf nam ik het soms niet zo nauw en dan bedoel ik een betaling aannemen in gestolen gouden ringen of zo. Nu ging het dan niet om iets wat gestolen was, maar om iets heel anders. Ik had toen een klant die graag een tattoo wilde ruilen tegen een wurgslang. Op zich stonden Magda en ik hier niet helemaal negatief tegenover. Het leek ons wel wat. Maar voordat we over gingen tot de deal, wilden we de slang eerst zien. Een afspraak bij zijn huis werd gemaakt. We zagen de slang in het terrarium liggen. Zo dood als een pier…zo leek het tenminste. Hier is geen reet aan zeiden wij tegen elkaar. Wat heb je nu aan zo’n beest, hangend over dat takje. Ik zal hem even voeren zei de klant, dan komt er wel “leven” in.

Hij haalde die slang uit zijn verblijf, deed hem in een andere glazen bak, zette er toen een levende muis bij en in een paar tellen had de slang de muis te pakken. De slang werd weer in zijn eigen verblijf gedaan, kroop weer op de tak en was voor ons doen weer dood. Nee sorry kerel, dit gaan we niet doen. Er is nooit een afspraak voor een tattoo geweest door deze man. Ik weet zeker dat ik nog een paar van dit soort dingen vergeten ben, maar kan er nu niet opkomen. Wie weet voor een volgend boek…
Aapjes tatoeëren.
Nu ik het toch over dieren heb, we zaten nog op Den Nul met onze shop toen we gebeld werden door de Apenheul uit Apeldoorn. Met de vraag of wij ook apen tatoeëren? Natuurlijk zei ik, geen enkel probleem. Maar het gesprek ging verder.
Het was niet de vraag of ik tattoos van apen kon maken, maar ik moest de apen zelf tatoeëren. Hoezo? Wat moet een aap nu met een tattoo? De bedoeling was dat ik bij 10 apen een nummer in de lies moest zetten, omdat die apen later in het wild weer werden uitgezet. Wow, dit lijkt me leuk werk. Iets wat je volgens mij maar 1 keer in je leven meemaakt. Maar oké, 10 apen? Ik had toen maar 10 gesteriliseerde tubes op voorraad liggen. En iedere aap moest wel op een hygiënische wijze getatoeëerd worden vond ik. Daar dachten ze trouwens in eerste instantie bij de Apenheul anders over, totdat ik ze heb uitgelegd hoe belangrijk hygiëne was. Na contact te hebben opgenomen met Gerrit Tattoo uit Zwolle, R.I.P. kon ik bij hem wel even een paar extra tubes lenen. Voor de zekerheid heb ik er 5 meegekregen, je weet maar nooit of er per ongeluk een tube valt of kapot zou gaan. De prijs moest nog worden overeengekomen. De minimale prijs die ik toen hanteerde was 80 gulden, maar omdat ik buitenshuis moest werken moest ik natuurlijk wel reiskostenvergoeding hebben. Dus ik dacht, om het tot een mooi rond bedrag af te maken, vraag ik in totaal 200 gulden voor de reiskosten. Dan zou het totaal uitkomen op 1000 gulden.
Op een maandag, samen met Magda richting Apeldoorn. Niet naar de Apenheul zelf helaas, maar naar een dierenartsenpraktijk. Hier werden we ontvangen door een stuk of 10 verschillende medewerkers. Dit waren artsen, anesthesiologen en dierenverzorgers met ieder hun eigen taak. Het leek wel op een geoliede machine. De apen bleken kleine doodshoofd aapjes te zijn. Bij het eerste station werden ze verdoofd, bij het volgende station werden ze gewogen, weer verder werd hun lengte bepaald en als laatste was ik aan de beurt om ze van een nummer in hun kleine liesjes te voorzien. De aapjes waren toen al steeds wakkerder en werden door 2 extra medewerkers stevig vastgehouden. Die aapjes hebben verschrikkelijk scherpe tanden en je wilt niet worden gebeten. Tussen ieder aapje door snel wisselen van de tubes, naalden en handschoenen. Het volgende nummer en aapje lag alweer voor mij klaar en ik kon gewoon doorgaan met tatoeëren. Al met al waren we in een klein uurtje klaar. Nog nooit heb ik in een zo’n korte tijd een omzet van 1000 gulden gehad. Daarbovenop kregen we ook nog 3 vrijkaartjes voor de Apenheul. Waar wij samen met onze dochter Jody zijn heen geweest. Zoals je kunt zien is het een slechte foto en ook een slecht verhaal over die foto. Niet wat betreft het tatoeëren van die aapjes, maar omdat de fotocamera is opengegaan in de tas en dus het filmrolletje over belicht is geraakt. Dit is de enige foto die wij over dit verhaal hebben helaas.
Stal.
Het blijft nog even bij de beestenboel. Maar nu op een compleet ander vlak! Zoals gezegd heb ik vele conventies afgelopen, maar ben ook regelmatig gevraagd bij kleinere evenementen. De ene conventie was mooier en beter van opzet dan de ander. Dan weer werd het in een mega (sport)zaal gehouden waar onder het luide lawaai van een plaatselijke hardrockband de bezoekers werden verast op de meest oorverdovende herrie en soms in een kroeg met lekkere rustige muziek, zoals ik die het liefst hoor, op de achtergrond. Op een conventie in Dunstable in Engeland werden wij op vrijdagavond, tijdens het opbouwen van onze stand, blij verast met een liveoptreden van “The Sweet” en dit voor een publiek van hooguit 50 tattoo artiesten, ik had de tijd van mijn leven. Deze wereldberoemde band kende hun hoogtijdagen in de jaren ’70, maar traden later soms nog wel eens op. Voor de geïnteresseerden, Google ze maar eens, of blijf bij mij in de shop maar eens goed luisteren naar mijn Play list. Ook werd ik regelmatig uitgenodigd om te tatoeëren bij jeugdverenigingen zoals in Brummen bij een jongerencentrum, dan weer op een motormeeting in Houten of op een Harley meeting. Over het algemeen was dit wel goed georganiseerd. Meestal had ik een prominente plek die redelijk hygiënisch (voor die tijd) te noemen was. Behalve die keer dat ik ergens in Friesland moest werken bij een of andere Amerikaanse auto meeting. De plek die ze voor mij hadden gereserveerd was in een lege paardenstal. Deze stal zat Godverdomme nog vol met strontvliegen! Je maakt een geintje vroeg ik aan de organisatoren. Nee serieus, op deze plek zal je geweldig zitten, hier komen de meeste bezoekers langs. Ik zag bij jullie in de kantine een prachtig hoekje zei ik, meer heb ik niet nodig, kan het daar dan niet? Hij bleef erbij dat ik in die stal moest gaan werken en liep weer weg.
Ach, ze hebben mij toch al €450 betaald. Ik maak mij niet verder druk, drink mijn koffie op en ben weer teruggereden naar Olst, zonder ook maar mijn spullen uit de auto te hebben gehaald. Dat was snel geld verdienen.
Extraatjes.
Zo heb ik ook ooit eens geld gekregen in de vorm van fooi. Ik krijgen natuurlijk regelmatig fooi waar ik super blij mee ben, maar waar ik het hierover heb slaat alles! Ik weet het, niemand is verplicht fooi te geven, maar als je het dan doet, doe het dan zeker niet zoals die gast waar ik het nu over heb. Na zeker een stuk of 10 sessies ben ik klaar met een complete sleeve. De laatste betaling moet plaatsvinden en op het eind, pal voor die klant wil weggaan, grijpt hij nog even snel diep in zijn broekzak en haalt daar een muntje van 2 euro tevoorschijn. Asjeblieft zegt hij, hier heb je nog fooi voor die mooie sleeve! Sorry, zei ik tegen hem. Nu beledig je mij. Ik heb veel liever dat je mij géén fooi geeft, dan dat je een fooi geeft van 2 euro over een tattoo van een kleine €5000 en ik gaf hem dan ook die 2 euro terug. Even voor de duidelijkheid tegenover de lezers van dit boek. Ik ben zeker niet arrogant, maar ook ik heb mijn trots.
Dankbaarheid kun je op veel manieren laten blijken tegenover je tattoo artiest. Zo heb ik heel veel leuke en lekkere dingen van mijn klanten gekregen. Zeer regelmatig nemen klanten gebak mee, oké dan, hier zeur ik dan soms ook wel over… Ik kan wel zeggen dat wij wel 2 a 3 keer per maand iets lekkers krijgen. Ik zeur soms zo erg, dat er ooit een klant samen met zijn maatje, op zijn verjaardag kwam om te tatoeëren.
Hij was als eerste aan de beurt en ik vroeg telkens aan hem, heb je geen gebak mee? Tjonge jonge wat zielig zeg en dat nog wel op jouw verjaardag! Iedereen die jarig is, of bijna jarig is of net jarig is geweest neemt gebak mee hoor. En zo bleef ik nog een tijdje zeuren. En zeuren om gebak, dat kun je rustig aan mij over laten. Zijn tattoo was klaar en hij vroeg aan mij waar de bakker was, ging ernaartoe en kwam met 2 grote taarten terug. Hij vroeg aan Magda een mes en sneed 1 van die twee taarten door de helft. Nu zal je dan ook deze helft moeten opvreten Herco! Jij met je gezeur ook. Het is mij helaas niet gelukt, maar heb het in ieder geval wel geprobeerd! Sommige klanten maken de taart helemaal zelf en stoppen hier dan ook al hun liefde in. Dit is duidelijk te zien bij onder andere de zeemeermin van Bianca Jenema.

Enkele van de vele taarten die wij gekregen hebben.
Buiten deze heerlijke taarten, gebakjes, koeken en cake om, krijg ik ook regelmatig persoonlijke cadeaus. Om er een paar te noemen is te zien is op de volgende pagina.
1: Geert de Weerd heeft mijn Bobber laten schilderen door zijn buurvrouw.
2: Jasper Brinckate. Is eigenlijk een klant van Sally, maar dacht ook aan mij.
3: Bianca v.d. Wiel is erg creatief en heeft deze glas in lood skull zelf gemaakt.
4: Tommy Franssen is altijd in voor een geintje, samen praten we altijd over geld.
5: Door wie deze is gegeven weet ik helaas niet meer. Normaal gesproken zit er wel een kop op, maar deze is door mijzelf expres eraf gebroken en voorzien van rode tattoo inkt. Een kleine greep uit de gekregen cadeaus. Voor wie ik vergeten ben, mijn oprechte excuses.
Bepaalde klanten tonen hun dankbaarheid anders, anders dan ik gewend ben in ieder geval. Zo anders zelfs, dat er klant was die mijn- en mijn vrouw haar naam én ons adres én ons telefoonnummer op zijn lichaam willen hebben…
Deze klant is door Magda en mij getatoeëerd op de meest verschillende plekken op zijn lichaam. Nu werd het tijd om zijn laatste tattoos te zetten vond hij. Dit moest mijn naam, adres en telefoonnummer worden op de binnenkant van zijn linker onderarm. Op zijn andere onderarm moest de naam, adres en het telefoonnummer van Magda komen. Wel een heel klein beetje stom.
En dat om meerdere redenen.
Op zijn ene arm stond dus:
Tattoo Herco. Thorbeckestraat 7. Tel. 05708-1275
Op zijn andere arm stond dus:
Tattoo Magda. Thorbeckestraat 7. Tel. 05708-1275
Waarom stom? Beter, makkelijker en zeker goedkoper voor hem zou zijn geweest:
Tattoo Herco & Magda. Thorbeckestraat 7. Tel. 05708-1275
Nog stommer achteraf is dat wij na dit adres nog verschillende ander panden hebben gehad en ons telefoonnummer is nu wel ietsjes anders, namelijk 0570-561275. Maar goed, ieder zijn ding zullen we maar zeggen. Misschien is het je opgevallen dat ons telefoonnummer eigenlijk nog hetzelfde is. Dit vertel ik, omdat het telefoonnummer eerst van mijn opa was. Hij was de 75ste aansluiting in Olst met een telefoon. Jaren later toen er meer aansluitingen bij kwamen werd dit nummer 275. Toen mijn vader de zaak van zijn vader overnam ergens in 1968 kwam er weer een 1 voor, dus werd het 1275. Zoals ik al aangaf kwam ik vrij plotseling op mijzelf te wonen, mijn ouders waren vertrokken naar andere woonplaatsen en ik nam het telefoonnummer als het ware gewoon over. Volgens mij ergens in 1990 werd het kengetal in veel gemeentes rondom Deventer aangepast, dan wel samengevoegd. Het hele telefoonnummer ging van: 05708-1275 naar: 0570-561275.
Dan zijn er ook klanten die graag mijn naam en of logo ergens voor willen gebruiken in de vorm van bijvoorbeeld sponsering. Dit heb ik o.a. gedaan voor de deathmetal band “Grim Ordeal”. Otto, mijn toenmalige floormanager, was in die band de leadzanger en Rob Pol, was de drummer van die band. Voor die band heb ik alle kleding gesponsord. Rob heeft tevens zijn auto laten voorzien van een sticker met mijn toenmalige naam “Dermagrafisch Illustrator Herco Roelofs” er op. Helaas is Rob door een noodlottig ongeval te jong overleden. Met zijn verlies heb ik nog steeds veel moeite, zeker als ik het nummer “sounds of silence” van Disturbed op mijn play list hoor. Toen ik samen met Cindy Beekman, de vriendin van Rob, een memorial tattoo voor haar heb ontworpen ter nagedachtenis aan Rob, kwam uit de boxen het nummer “sounds of silence” van Disturbed. Cindy en ik braken in tranen uit en ze vertelde me, Rob vindt het ontwerp goed Herco… kippenvel!
Ook voor de Nijmeegse vierdaagse heb ik T-shirts gesponsord. Kirsten Lindt wilde met haar moeder en tante samen deze monstertocht lopen. Kirsten heeft een paar geweldig mooie tattoos van mij en ik was in die tijd bij een ex-maatje van mij 1x per week bezig om T-shirts te ontwerpen en te bedrukken. Dit deden we in eigen beheer, maar werden er zeker niet rijk van.
Maar hoe kom jij nu aan die naam “Dermagrafisch Illustrator Herco Roelofs“, zul jij je misschien afvragen. Eigenlijk kwam dit voort uit frustratie en onbegrip.
Bijna dagelijks ben ik wel bezig om dingen in en rondom mijn werk als tatoeëerder te verbeteren. Het moet allemaal makkelijker kunnen, misschien ook wel goedkoper om de prijs tegenover de klanten niet te hoog laten worden. We gaven in die dagen klanten kleine potjes mee met uierzalf om de tattoo na te behandelen. Later bleek dat die zooi veel te vet is voor je tattoo. Deze potjes vulden we met de hand, maar het was toch een tering plakkerig werk om te doen, niet normaal! Dus op internet gaan zoeken naar lege witte tubes van aluminium, een speciaal vulapparaat en een tang om de tubes perfect te sluiten. Gevonden bij 1 en hetzelfde bedrijf!
Online de bestelling ingevuld en dan kom je bij de gegevens zoals: Bedrijfsnaam, Kamer van koophandel nummer, btw-nummer enz. enz. Een dag later kreeg ik een mail dat het niet mogelijk was om te bestellen omdat ik geen medisch beroep heb. Hier word ik nu zo ontzettend chagrijnig van, wat een gezeik toch allemaal!
Twee dagen lang me hersens zitten breken hoe het ik voor elkaar kon krijgen dat ik dan toch die tubes kan bestellen. Eureka! Ik wist het. Een Dermatoloog is een specialist voor huidziektes. Grafisch betekend zoveel als lijnen en figuren en een Illustrator is iemand die in opdracht een tekening maakt.
Tattoo Herco Dermagrafisch Illustrator was geboren! Het logo was snel gemaakt.
Bij hetzelfde bedrijf weer mijn bestelling gedaan, met hetzelfde K.v.K. en btw-nummer, met hetzelfde adres en de woonplaats, maar nu met als bedrijfsnaam Dermagrafisch Illustrator Herco Roelofs! Alles was nu goed, de bestelling kwam binnen. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat er enkel naar de naam wordt gekeken, ook al staat er nog steeds Tattoo Herco bij. Die muts bij dat bedrijf weet helemaal niet dat deze naam geen erkent medisch beroep is, maar er staat zoiets als Derma, moet zij gedacht hebben, dus zal het wel goed zijn. Er is bij haar in ieder geval geen lichtje gaan branden, stomme muts.
Niet van een vreemde:
De kunst van het tekenen heb ik zeker niet van een vreemde. Mijn vader was o.a. een letterzetter op winkelramen. Tegenwoordig worden de winkelramen voorzien van stickers, maar vroeger moest dit met de hand gebeuren. Al zijn er nu wel weer meer artiesten die dit vak oppakken. Nu heet het pinstriper. Mijn opa had die skills ook, maar daarnaast was hij ook kunstschilder. De schilderijen hiernaast zijn door mijn opa gemaakt. Ik heb het die beste man helaas nooit zien doen. Toen een oude over-buurvrouw van ons overleed, werd haar huis een paar weken later door haar zoon leeg gehaald. Hier kwamen ze 3 schilderijen van mijn opa tegen. Die wij van hem kregen. Deze schilderijen hangen nu bij Sally en Max thuis. Mooi van generatie op generatie. Op de middelbare school had ik zeker geen goede cijfers voor het tekenen. Niet omdat ik niet kon tekenen, ik hield mij gewoonweg niet aan de opdrachten die ik als huiswerk meekreeg.
Dit had ik pas veel te laat in de gaten, pas op de reünie van die school. In eerste instantie vroeg ik mij af wat ik toch steeds maar fout deed? Ik kreeg vijfjes en soms een zesje voor mijn tekeningen. Wij kregen bijvoorbeeld de simpele opdracht, teken een krop sla na. Eigenwijs als ik was, maar wel met de beste intentie, tekende ik een doorgesneden rode kool na omdat dit vele malen moeilijker te tekenen was dan die kut sla. Een ander voorbeeld wat ik moest tekenen: teken een damesschoen na die op de tafel ligt. Nee hoor, Herco moest weer zo nodig een legerkistje op de tafel leggen. Je zag dan mooi nog een gedeelte van de volière buiten waar mijn vader prachtige vogels in had. En zo ging het maar door. Totdat jaren later de reünie was en die leraar, de heer Kooijman, naar mij toe kwam. Jij bent toch Herco, jij tatoeëert nu toch? Klopt, zei ik. Maar niet dankzij uw fantastische tekenlessen op school. Volgens mij had je het niet begrepen, zei hij. Je hield je simpelweg niet aan de opdracht, maar die tekeningen waren inderdaad erg mooi. Hoe moeilijk is het dan om mij betere cijfers te geven? Maar What the Fuck, ik ben waar ik nu ben en heb nog steeds heel veel plezier in mijn werk. En zo is het ook met Sally, dit meisje heeft het ook niet van een vreemde en kan als een van de beste tatoeëren. Dit begon bij haar ook al erg jong, de eerste keer dat zij een tattoo machine in de handen had was ze 14 jaar. Natuurlijk wel onder het toeziend oog van haar oude vadertje.
Op de conventie van de Hells Angels in Haarlem mocht Sally een stukje inkleuren.
In de zomer van 2011, pal na onze vakantie op Schiermonnikoog en nog geheel rood verbrand door de zon, vond ik het eigenlijk hoog tijd dat Sally mij ging tatoeëren.
Sally had geen moment om hierover na te denken, ze werd gewoon door mij in het diepe gegooid. Ik vroeg haar wat ze bij mij wilde zetten en dat bleek een afbeelding te zijn van de “Street Artist Banksy” Door mijn zonverbrande huid kan ik je zeggen dat het verdomt veel pijn deed. Maar ja, de meeste tatoeëerders zijn wat pijn betreft best wel mietjes! In die jaren die daarop volgden is Sally uitgegroeid tot, ik mag wel zeggen, een van de beste tatoeëerders die ik ken. De otter rechtsonder, op de arm van Trudie, is daar een mooi voorbeeld van.
Dat toeziend oog van mij kan soms vervelend uitpakken voor Sally. Het is nooit mijn bedoeling geweest, maar sommige klanten van Sally vertellen soms dat ze hun tattoo bij ‘Tattoo Herco’ hebben laten zetten. Ze weten toch zelf wel beter denk ik dan! Natuurlijk vind ik het wel fijn dat mijn naam nog wordt genoemd in de tattoo branche, maar nu is Sally aan de beurt, het is haar tijdperk. Misschien dat het komt door de naam boven de shop, Team Tattoo Herco. Maar ook dit is eigenlijk wel bewust gekozen. Mijn naam was vroeger best wel een begrip. Van sommige klanten van Sally, heb ik gehoord dat zij wel duidelijk aangeven dat Sally de tattoos bij hun zet, maar soms er achteraan, dat hun partner de tattoos bij mij zet. Tja, wat blijft er dan van die vraag hangen hè? Ik geef de moed niet op en hoop dat meer klanten van Sally vertellen dat hun tattoo door Sally Roelofs Ink is gezet en niet door mij! Gelukkig begin ik nu te zien bij de reviews dat Sally meer en meer wordt benoemd. Door mijn grote bek merk ik dat het soms aan mijn opmerking kan liggen. Het is door mij grappig bedoelt als een ‘oude’ klant van mij, voor de volgende tattoo, naar Sally gaat en ik dan tegen hun zeg: zo, overloper. Ben ik niet goed genoeg ofzo? (Of iets van gelijke strekking) Hier meen ik natuurlijk geen ene reet van. Ik gun Sally alle klanten, laat dat heel duidelijk zijn. Ik moet toch maar eens leren niet steeds alles er zo maar uit te flappen. Maar ja, dat probeer ik al heel mijn leven… Misschien ooit…toch…?
Klanten zeggen vaak ook dat bepaalde soorten tattoos die er bij ons gezet worden beter bij Sally passen en andere weer beter bij mij. Vlindertjes, bloemetjes, hartjes, zwaluwen en meer van die “vrouwelijke” tattoos worden toch door Sally gezet? Doodskoppen en monsterachtige tattoos toch door jou Herco? Vragen de klanten. Wij leiden ze dan met liefde door de shop en wijzen dan naar de foto’s aan de muur. Je hebt 50% kans om het goed te raden zeggen we dan. Geloof me, niemand raad het goed! Sally zet net zoals ik, doodskoppen en monsterachtige tattoos en ik zet net zoals Sally ook vlindertjes, hartjes en dergelijke.
Misschien is het eindelijk tijd voor een paar luchtige verhalen…
Er hebben nu redelijk veel zwaardere dingen de revue gepasseerd in dit boek.
Tijd voor een paar luchtige momenten lijkt mij…hoop ik…denk ik…shit…
Zoals al eerder aangegeven laat mijn geheugen mij vaak in de steek. Soms wel tot het absurde aan toe. Er zijn klanten geweest die na het bespreken van hun tattoo, nog eerst even geld moesten pinnen voor de aanbetaling. In die tussentijd dat ze gingen pinnen, ging ik dan gewoon weer verder met de volgende klant. Wanneer de klant die ging pinnen, weer terugkwam, vaak al binnen 10 minuten, wil ik nog wel eens vragen of ik hem helpen kon. Ik kom mijn aanbetaling doen, zeiden ze dan. Na even nadenken schoot het weer in mijn gedachten, hij was hier net geweest… Een ander typisch voorval waren klanten en hun namen. Jos heb ik al eerder benoemd, dat ik hem had omgedoopt in Jos. Maar bij “Herman” lag dit toch iets genuanceerder. Al jaren was “Herman” een goede en vaste klant bij mij. Kwam zeer regelmatig voor zijn volgende tattoo en ik vulde jaar in, jaar uit, zijn aanbetalingsbewijs in met Herman Huisman. Hij zette ook keurig zijn handtekening hieronder en ook in de agenda stond hij met zijn naam Herman Huisman! Hij kreeg zelfs herinneringsmails met deze naam. Tot op een dag ik “Herman” bij mij riep om plaats te nemen in de behandelstoel. Ik kom eraan Frits, zei hij tegen mij. Frits? Ik heet Herco hoor! Dat weet ik zei hij, maar ik heet Gerard. Waarom heb je mij dit nooit verteld? Geen idee zei hij, ik dacht dat je een geintje met mij wilde uithalen. Serieus, ik heb altijd gedacht dat jij Herman heette, ik kon het dan ook makkelijk onthouden vond ik Herman Huisman, H.H. Nu weet ik gelukkig dat hij Gerard heet. Dat kwam ook goed van pas toen ik met Magda op de motor een stukje aan het toeren was en wij in Baak wilden lunchen. Magda moest naar het toilet en zag iemand aan de bar die zij dacht te herkennen als klant van ons. Ik weet niet meer hoe hij heet zei ze, maar volgens mij is het Herman. Meteen had ik het in de gaten dat het dus Gerard was. (Had ik het al over die drukte in mijn kop gehad?) Had ik iets gezegd over ADHD? Maar goed, dit is iets waar ik al mee heb leren leven.
Wat betreft geintjes maken konden wij er ook wat van op de conventies samen met de floormanagers. Tijdens een van de conventies hadden wij het niet zo druk als gebruikelijk. Evenals andere collega trouwens. Het was eigenlijk een waardeloze flut conventie. Een van die collega’s zei dat hij het zó ontzettend druk had in de shop, dat hij nergens anders nog tijd voor had. Nee, maar dan bouw je wel voor de gein een tattoo machine die op benzine loopt?? Maar dat terzijde. Daar het dus niet druk was, gingen we uit verveling handschoenen, gevuld met water, naar elkaar overgooien. Wie het gedaan had durf ik niet te zeggen, maar een van die met water gevulde handschoenen moest natuurlijk weer kapot knallen bovenop de kop van zo’n Hells Angel. Gelukkig zat die collega waar wij mee overgooiden, toen ook bij de Angels.
Hieronder 2 foto’s van Theo, een oude bekende uit de tijd dat tatoeëerders nog gemoedelijk en normaal met elkaar omgingen. Theo heeft voor ruim 50% zijn lichaam zelf getatoeëerd.

Vele jaren heb ik al een klant die het vertellen over zijn leven wel leuk maakt. Om privacy redenen en om enige vervolging met justitie te voorkomen zal ik hem maar een andere naam geven. Laat ik hem Mark noemen. Mark heeft volgens mij van zijn leven nog nooit gewerkt. Maar kwam vaak wel met de mooiste horloges zoals Rolex en Breitling om zijn pols. Je wordt dan toch nieuwsgierig en vroeg hem dan ook wat voor werk hij deed. Ik zit in het groen, antwoorde hij dan. Ik dacht serieus dat hij in de tuinbouw of iets dergelijks zat en heb dat enige tijd geloofd. Mark was geen prater, een stille, vrij simpele man als ik het zo noemen mag. Na enige tijd begon hij een beetje los te komen, zo los zelfs dat hij alles vertelde hoe hij aan zijn geld kwam. Hij had in die jaren een stuk of 5 flatjes verspreid over de Rivierenwijk in Deventer. Ieder flat werd door hem voorzien van meubels van de kringloop, zodat het goed bewoond leek. In ieder flat liet hij dan maximaal 1 persoon wonen tegen een laag huurtarief, maar natuurlijk stond daar iets tegenover.
Het was verboden om vrienden, familie of kennissen uit te nodigen in die flat.
Maar… die persoon moest wel genoeg wietplantjes in die woning hebben staan. Niet te veel, maar precies genoeg om stroom te verbruiken voor een gezin van 4 personen. Dan valt het niet op Herco, zo doe ik het al tientallen jaren en heb nog nooit een dag in mijn leven gewerkt. Had ik toch gelijk. Bij mijn weten is Mark nooit opgepakt. De laatste keer dat ik hem sprak, ik denk dat dat ergens rond 2018 moet zijn geweest, kwam hij langs op een spiksplinternieuwe Harley Davidson…
Best wel gevaarlijk eigenlijk. Je weet nooit wie er in de shop komt of wat hij heeft uitgespookt. Is ook eigenlijk niet belangrijk, als de klant maar oprecht en eerlijk is tegenover mij. De rest kan me gestolen worden. Zo was Remi ook een apart type. Magda en ik noemden hem dan ook “gevaarlijke Remi”. Gevaarlijke Remi kon je alles leveren waar je naar opzoek was. Het maakte hem niets uit. Voor de gein zei ik een keer dat ik eigenlijk nog wel meer dingen wilde hebben op sterkwater. In die tijd en nu nog een paar, had ik verschillende dingen in potjes op sterkwater, waaronder een stukje uitgesneden huid van mijn schoonzuster Petra. Geen probleem zei hij. Een paar weken later komt hij met een foetus van een konijntje. Hij had “per ongeluk” een konijn met de auto aangereden. Eenmaal thuis heeft hij het konijn opengesneden en daar zat dus die foetus in. Dit in de diepvries en heeft mij toen gebeld. Of ik nog potjes op voorraad had met sterkwater, nee dus! Snel online op zoek naar die mooie flesjes en sterkwater, wat dus eigenlijk formaldehyde heet. En daar kwam hij met dat konijntje. Hij heeft zelfs zijn vader met de dood bedreigd door met zijn auto het huis van zijn vader binnen te rijden.

Ook heeft hij zijn zoontje van 12 expres een nachtje in de cel laten doorbrengen. Dit omdat hij met een gestolen fiets thuiskwam en hij wilde hem de waarde van het leven bijbrengen. Met recht kun je hem een aparte kerel noemen.
Ik heb het in dit boek al eerder over justitie gehad. Ook mijn volgende klant, laten we hem Karel noemen, is meerder malen met justitie in aanraking geweest. Hij heeft ook voor moord vastgezeten. Omdat hij best wel in bepaalde kringen een bekend persoon is, wordt mij vaak gevraagd waarom ik hem nog steeds tatoeëer met zijn verleden. Mijn antwoord daarop is dan steevast: “Ik weet toch ook niet wat jij hebt uitgespookt in je leven? Misschien ben jij wel een inbreker, een belastingontduiker of zelfs een pedofiel?”
Het is voor mij Godsonmogelijk om van iedere klant zijn of haar doopceel te lichten en ik zal dat dan ook nooit doen. Toen wij bijvoorbeeld met de verbouwing van ons huidige pand bezig waren moest er ook een gat worden gegraven voor een nieuwe gasleiding. Aan Peter gevraagd om dit te doen, hij kwam wel, maar wel iets later dan dat we hadden afgesproken. Zijn knokkels waren kapot, dit kwam door een uit de hand gelopen vechtpartij met andere gelijkgestemden laten we maar zeggen. Ten tijde dat hij vastzat, in de “Blue Band” in Arnhem, ben ik samen met zijn vrouw Janny hem gaan opzoeken. Eenmaal bij die gevangenis aangekomen, werd ik van alle kanten bekeken door andere bezoekers (getatoeëerd zijn was toen nog niet de gewoonste zaak van de wereld, laat dat duidelijk zijn) en volgens mij door advocaten die voor hun cliënten kwamen. Ik heb ze even goed duidelijk gemaakt dat ik enkel en alleen op bezoek kwam en nog nooit iets had uitgevreten. Oké… ik heb dan ooit een paar gejatte ringen als betaling geaccepteerd, maar dat moet toch al lang verjaard zijn? Toen we eenmaal binnen waren, werd ik geheel gefouilleerd. Van top tot teen. Leuk, denk je gezellig bij iemand op bezoek te komen… Gelukkig hoefde ik mij niet te bukken zodat ze in je reet kunnen kijken, je kunt maar geluk hebben! Mijn voor Peter meegebrachte T-Shirt werd achtergehouden. Deze moest eerst grondig doorzocht worden op verborgen drugs. Of dat ik deze shit zou meesmokkelen, zware shag is voor mij al meer dan genoeg. Lees ook het stukje over Gran Canaria. Binnen in de ontvangstruimte wilde ik Peter natuurlijk een hand geven. No-Way, dat is dus niet toegestaan. Na een bepaalde tijd, ik weet niet meer hoelang daartussen zat, kreeg hij weekendverlof. Je raad nooit wat hij met die tijd deed. Hij kwam bij mij om een tattoo te zetten! Zo is het al jaren met Peter, vaak komt hij voor een tattoo, is dat niet het geval, dan puur voor de gezelligheid. Dit kan ik dan ook erg waarderen.
Zo ook Klaas. Maar deze maakte het wel bond. Voor jaren geleden was ook hij een klant die maar niet genoeg kreeg van het tatoeëren.
De ene na de andere tattoo kwam erop. Zelfs een tattoo onder zijn voet. Een kromme spijker die als het ware zijn voet inging. Hij was hier bijna niet weg te slaan. Het werd zelfs zo gek, dat hij bij zijn werkgever de vrijdagen vrij nam om hier te kunnen zitten. Niet om mij te helpen als floormanager, nee hij ging hier gewoon zitten om te kijken wat ik deed. Af en toe, als ik het vriendelijk vroeg, wilde hij nog wel eens koffie indoen voor de klanten. Maar van een fatsoenlijk gesprek kwam het er nagenoeg nooit van. Ik denk dat hij dit zeker twee jaar heeft volgehouden en toen opeens zag je hem nooit meer.
Sjon en Marry zijn ook jaren klanten van mij geweest. Deze hardrockers in hart en nieren waren toen al op gerespecteerde leeftijd. Sjon kwam van oorsprong uit Engeland en Marry uit Australië. Na horen zeggen is Sjon overleden. Beiden hadden ze lange donkere haren en liepen bijna altijd in het zwart. Ik nam toen nog wel eens klanten meenemen naar tattoo conventies. Zo dus ook een keertje met Sjon en Marry. Dit keer was de conventie in Castrop Rauxel in Duitsland. Onderweg daarnaartoe was het tijd voor een bakkie koffie in een wegrestaurant. Gebruikelijk betaalde ik de koffie. Bij het tweede bakkie koffie zei Marry, ik betaal wel. Na het afrekenen zei ze meteen tegen haar vriend, dat zij van hem nog het geld kreeg van dat ene bakkie koffie. Hiervan keek ik wel vreemd op. Marry vulde gelijk aan dat zij, voordat ze Sjon kende, met een man getrouwd was die haar heel erg kort had gehouden en dat hij bepaalde wat er gebeurde, zonder tegenspraak. Eenmaal gescheiden van die loser heeft ze besloten dat dit haar nooit meer zal overkomen en dat ze voor haar zelf kan zorgen. Ze heeft misschien wel gelijk, maar het was best wel ongemakkelijk om daar, op dat ogenblik bij te zitten.
Daar het nu toch over geld gaat en wie voor wie wat betaalt het volgende stukje. De namen van deze personen ben ik echt vergeten en kan me ook niet schelen. Maar Ik denk dat het zo’n jaartje of 20 is geleden dat er een echtpaar bij mij kwam die alle twee een full color sleeve wilden in Japanse stijl. Vol met koi karpers, bloemen en golven, de hele mikmak dus. Nadat ik samen met hun de tattoos had besproken en zij het hiermee eens waren, moest er natuurlijk worden ingepland en aanbetaald. Met iedere sleeve zou ik ongeveer een kleine 38 tot 40 uur bezig zijn. In die tijd werkte ik per sessie zo’n 4 uur. Er moesten dus in totaal 20 sessie worden ingepland, 10 voor hem en 10 voor haar. De aanbetaling was 75 euro per sessie, wat het totaalbedrag voor de aanbetaling dus uitkomt op 1500 euro. Dit geld werd zonder blikken of blozen cash neergeteld. Een klein jaartje later zouden ze aan de beurt zijn, ware het niet dat ik 2 maand voor hun afspraak gebeld wordt. Ze vertelden dat ze de tattoos niet meer wilden omdat ze er niet meer voor de volle honderd procent achter stonden. Waarop ik gelijk zei dat ze nog wel even een tijdje extra mogen nadenken en dat ze mij dan over maximaal een maand maar weer terug moesten bellen. Dat was niet nodig, we hebben ons besluit gemaakt. De aanbetaling mocht ik van hun houden voor het tekenwerk. Iets wat bij mij al de gewoonte is, maar hun boden het gewoon aan! Zo vreemd hoe bepaalde mensen met hun geld omgaan. Van mij part hadden ze de afspraken 2 jaar opgeschoven, dan was dat geen enkel probleem geweest, ik had gewoon heel veel zin in die tattoos en in die mensen.
Géén zin heb ik in klanten met een verschrikkelijk grote bek! Zeker niet in dat kutvolk dat het altijd beter denkt te weten! Klanten die bijvoorbeeld niet naar jou luisteren als je keurig netjes de nabehandeling uitlegt en dit ook nog eens voordoet. We praten hier over de periode dat de hygiëne wèl goed geregeld is, dat we wèl aan alle strenge eisen van de wet voldoen, dus niet over die tijd van die emmer sop en dergelijke, laat dat duidelijk zijn! Zo was daar voor een poos geleden een klant die ik een vrij grote tribal heb gezet vanaf zijn borst tot aan de bovenarm, bijna tot aan zijn ellenboog. Deze tattoo heb ik er in 1 sessie op kunnen zetten. Ik weet nog goed dat het op een donderdag moet zijn geweest, omdat hij 2 dagen later, ’s morgens om een uurtje of half 10 mij verschrikkelijk kwaad heeft opgebeld. Jij hebt godverdomme verrotte inkt gebruikt! Je hebt niet schoon gewerkt! Mijn hele tattoo is verdomme naar de kloten en ontstoken! En meer van dat gescheld. Kun je hier om 12:00 uur zijn, dan kan ik even kijken wat er fout is gegaan. We kunnen dit dan doen op mijn kantoor, zonder dat er andere klanten bijzijn. Wel zo fijn toch? Nee, ik sta om 10:00 uur bij je schreeuwde hij. Daar kwam hij aan, nu in ieder geval een stuk rustiger. Wat zo’n ritje in de auto allemaal kan doen he? Bleek hij toch ineens verschrikkelijk zenuwachtig te zijn toen hij die 5 andere klanten in de shop zag zitten. Het heeft nu ook geen zin meer om hem mee te nemen naar kantoor, de klanten die er zaten konden die ontsteking al wel zien. Kut dacht ik nog, maar probeerde mij niet van mijn stuk af te laten brengen. Wat is er nu eigenlijk aan de hand vroeg ik hem. Zenuwachtig als hij was en wrijvend over zijn nog steeds vers getatoeëerde bovenarm, begon hij bijna te stotteren. Waar was nu die grote bek van hem? Zie ik daar toch godverdomme allemaal wratjes op zijn hand met graftakken besmeurde nagels van het smeer. De hand waarmee hij ook over zijn tattoo zat te wrijven. Shirt uit! Schreeuwde ik hem plotseling toe. Doe dat shirt nú uit! Toen hij daar met ontbloot bovenlijf stond, kon je duidelijk zien dat de rest van zijn vers gezette tattoo er normaal uitzag. Geen ontstekingen, helemaal niets! Gelukkig zagen die andere klanten het ook, dat was wel duidelijk aan hun reactie te zien. Als ik smerige inkt had gebruikt, of smerig had gewerkt, dan had de rest van je tattoo op de borst ook ontstoken en verrot moeten zijn gek! Die hele tattoo is met dezelfde inkt gezet. Doe je shirt maar weer aan en dan kun je vertrekken. Maar hoe nu verder met de tattoo nabehandeling en wanneer mag ik de tattoo weer bij laten werken, vroeg hij.
Jonge, dat interesseert mij nu geen ene reet meer hoe jij je tattoo verder behandeld en waar dat jij je tattoo laat bijwerken, in ieder geval niet bij mij. 1 advies geef ik je nog mee, ga naar de dokter. Weet hij hoe ik mijn tattoo verder behandelen moet vroeg hij? Geen idee, maar hij kan je wel van die wratten en dergelijke afhelpen op je handen, voor de rest had ik alles wat betreft de nabehandeling al aan jou uitgelegd en zelfs op papier meegegeven. En dan nog iets wat ik je net ook al vertelde, je bent hier vanzelfsprekend niet meer welkom, laat dat duidelijk zijn. Ik laat mij niet door een of andere randdebiel afzeiken als ikzelf geen fout heb gemaakt.
Nagenoeg hetzelfde gebeurde er bij een veel te vette en dikke muts. Ik weet het, ik ben ook niet slank, maar ik kan wel heel goed mijn tattoos na behandelen. Bij deze vrouw had ik een tattoo gezet op haar bovenarm, ik mag wel zeggen een vrij grote tattoo. Zo groot dat deze bijna rondom haar arm kwam. Toen zij voor de 2de sessie terugkwam, was ze op z’n zachts gezegd, “not amused”. Haar tattoo was niet goed genezen. Niet goed genezen? Dat wil zeggen, de plek waar zij met die dikke poten niet zelf bij kon komen om te wassen, die waren niet goed genezen. De rest was prachtig genezen! Ik kan daar niet bijkomen, vertelde ze. Wat is er godverdomme moeilijk aan om bijvoorbeeld je getatoeëerde arm omhoog te doen? Je kunt er dan héél makkelijk bij je achter arm komen hoor. Of je had iemand anders kunnen vragen om je tattoo te wassen, niet heel erg moeilijk lijkt mij. Ik ben dan tegenwoordig ook zo verschrikkelijk blij dat wij het nieuwe verband materiaal, “second-skin” gebruiken. Op deze manier halen wij de “error” uit de klant, zoals Sally dat zo mooi kan zeggen. De tattoo geneest met die second skin optimaal.
Bijwerken van een tribal tattoo is iets wat in de tijd van die kut tribals best wel tot de service behoorde. Vaak deed ik dit dan ook gratis, als de klant zich tenminste aan een paar regeltjes hield die ik had opgesteld.
Punt 1: Je moest het bijwerken binnen 3 maanden na het zetten aan mij melden.
Punt 2: De tattoo moest goed door de klant zijn na behandeld, dit kan ik zien.
Bij niet goed na behandelen kunnen er korstjes ontstaan.
Punt 3: De tattoo mocht tijdens het tatoeëren niet overmatig bloeden. (Alcohol)
Punt 4: Voordat ik de tattoo bijwerk, wordt hij eerst op bovenstaande punten door mij gecheckt. Waarom ik deze tattoos bijwerkte zal ik proberen uit te leggen. Het contrast tussen de blanke huid en de pikzwarte grote vlakken van de tattoo is vaak heel groot. Je ziet dan ook heel snel als ik een hoekje gemist heb. Natuurlijk kan het ook bij andere type tattoos gebeuren, maar die kans is vele malen minder opvallend. Ik heb ooit bij iemand een spermacel in die fucking tribal stijl moeten zetten op zijn ribben. Die gast was niet al te dik, eerder gezegd best wel mager. Hier heb je als tatoeëerder altijd rekening mee te houden hoe je dat aanpakt. Je wilt de klant zo min mogelijk pijn doen. Dus ik heb deze klant laten zitten, met de zijkant tegen de rug leuning en zijn arm voor de borst. Op deze manier is de huid niet te gespannen en heb ik geen last van zijn ribben en hij minder pijn. Na een week of 4 belt hij mij op om te zeggen dat zijn tattoo bijgewerkt moet worden. Bij het nakijken van zijn tattoo kon ik duidelijk zien dat hij korstjes heeft gehad, dus niet goed heeft na behandeld. Tevens had hij aan de korstjes gekrabd. Dit vertelde ik hem dan ook. Daar werd hij best wel kwaad om. Ik heb alles gedaan wat je vertelde! Nee zei ik dan, je ziet hier en daar duidelijk kleine littekentjes, wat er op duit dat jij korstjes hebt gehad en dus niet goed hebt na behandeld, punt uit! Ik wil best je tattoo bijwerken, maar dat gaat je dan wel geld kosten! Na lang heen en weer praten over het welles en nietes besloot hij toch om zijn spermacel te laten bijwerken. Prima zei ik iets of wat geërgerd, dat gaat je dan €100 kosten maar wel vooraf afrekenen. Vertrouw je me niet? Na dit gezeur niet meer zei ik hem. Nadat ik het geld in ontvangst had genomen maakte ik de werkplek klaar. Maar in tegenstelling tot de eerste keer, liet ik hem nu op zijn zij liggen, helemaal gestrekt, de ribben nog beter zichtbaar en begon de tribal bij te werken. (Oké, misschien ook iets dieper dan gebruikelijk) Godverdomme wat doet dat zeer! Ja dat is normaal bij het bijwerken van een tattoo. Over een oude bestaande tattoo heen tatoeëren is altijd iets gevoeliger, maar bij hem dacht ik meteen Fuck It. Jij met je grote bek! Hij is gelukkig nooit meer teruggekomen.
Er zijn meer klanten die hun bek groter hebben dan hun pik, dat neem ik tenminste aan. Zo ook vaak de militairen. (Uitzonderingen daargelaten) Van hen hoor je zo vaak: Pijn is een emotie en een emotie kun je uitschakelen. Dit lukt natuurlijk niet iedereen. Zo ook niet die militair die met een paar vrienden kwam. Hij moest een tekst over zijn ruggengraat hebben, van boven naar beneden. Als ik op die plek en op welke andere plek dan ook moet tatoeëren, dan probeer ik altijd de huid zo te plaatsen, te verschuiven, dat de klant hier de minste pijn aan heeft. Ik begin met tatoeëren en schuif zijn huid van de ruggengraad af voor minder pijn. Na 15 minuten tatoeëren vroeg hij heel stoer of ik al begonnen was. Wat voor een grootbek heb ik nu weer liggen? Je hoort toch godverdomme mijn tattoo machine ratelen? Zijn maten keken mij aan of ze water zagen branden, doet het dan echt geen pijn? Jawel hoor en ik schoof de huid weer terug waar het hoorde, recht op zijn ruggengraad. Tering, dat voel je goed zei hij. Kom op, pijn is toch een emotie? Nou schakel uit die shit. Op deze manier heeft hij nog een kleine 3 uur moeten liggen met best veel pijn. Het is nooit verstandig je tatoeëerder de gek aan te steken als hij nog aan het werk is.
In iemand de gek aansteken ben ik over het algemeen wel goed in. Vaak wordt ook gezegd dat ze het wel fijn vinden dat ik zo ‘direct’ ben, behalve als het de persoon zelf betreft vinden ze het vaak minder fijn. ‘Direct’ was ik ook tegen mijn klant Davey. Deze fucking behaarde kerel kwam bij mij met het idee om een ‘voetbal sleeve’ te nemen. Een voetbal sleeve noem ik een sleeve die voor een paar knaken, in een paar uur klaar is. Veel van dat klootjesvolk die godverdomme miljoenen verdienen door een paar uur tegen zo’n bal aan te trappen, hebben zo’n kut sleeve van enkel maar een paar wolkjes, geen uitdaging voor mij. (Het is wel duidelijk dat ik voetbal haat) Ik heb Davey liefdevol gezegd dat ik dit type ‘sleeve’ s niet zet en dat hij op zoek moest gaan naar een geheel andere stijl. Sally en Magda zeiden tegen mij dat hij nooit meer terug zou komen. Het tegendeel is waar. Na een paar maand nam hij weer contact op om de sleeve te bespreken. Het thema moest dieren worden. Hier kan ik iets mee en resultaat mag er zijn. Niet veel later mocht ik ook zijn rugstuk zetten. Hier heb ik zeker wel 5 uur langer over gedaan dan gebruikelijk. Niet omdat hij niet stil wilde liggen, nee die vent is zo fucking behaard dat het mij bij iedere sessie wel een half uur extra koste om al dat haar van zijn rug te verwijderen.
Flauwvallen was ook een ding. Vanaf 1978 tot aan ongeveer 2010 was het bijna wekelijkse kost dat er iemand flauwviel. Zeker op de zaterdagen was het raak.
Vaak gingen de klanten op vrijdagavond uit, lieten zich door hun vrienden bang maken en ontbeten nooit. De ideale cocktail om aan de bek te gaan bij mij in de stoel, of zelfs nog voor ze in de stoel zaten. Bangmakerij is sowieso een “No-Go”.
Wat heb je er in vredesnaam aan om je partner, vriend of kind bang te maken. Ja, ook ouders vinden het prachtig en stoer om bij mij in de shop hun zoon of dochter bang te maken. Zo heb ik al verschillende vaders en soms moeders, de deur gewezen. Nadat pa of ma wegwaren, zag je mijn klant zich weer helemaal ontspannen en ik kon lekker met mijn werk doorgaan. Er was zelfs een klant die aan de vlakte ging enkel en alleen van het freehand tekenen op zijn huid. Vaak komt dit doordat de persoon zich dan te veel focust op 1 punt. Dus wel altijd stilstaan, maar kijk rustig naar verschillende punten in de shop en niet geheel onbelangrijk, vergeet niet om adem te halen. Ademhalen was ook een issue bij een klant die was meegekomen met haar vriendin die zich door Magda liet piercen. Voor de duidelijkheid, deze dame is niet gepiercet, heeft geen tattoo genomen maar kwam voor de gezelligheid mee. Zo gezellig was deze ervaring dus niet voor haar.
Waar ik ook wel de humor van inzag was het gebruiken van de dingen die in veel gevallen voorhanden lag en eigenlijk zeer voorspelbaar zijn. Zo had ik ooit op een tattoo conventie in Emmen een klant mee die aan hooikoorts leed. Dat is best wel kut als je tatoeëren moet. Continue stoppen omdat er weer een nies-aanval kwam. Ik kon met hem niet verder, maar zijn broertje wilde ook graag een tattoo. Heel fijn man, ben ik toch lekker aan het werk. Wat en waar wil jij je tattoo? Ik zag in je boeken een mooie kop van een kraai, die wil ik dan graag op mijn borst, maar dan graag wel freehand als het kan. Natuurlijk, hier had ik zin in, een leuk projectje. Met ontbloot bovenlijf staat hij voor me en ik zie me daar toch een trechterborst. (Een borstkas met een gigantische deuk) Mijn zieke gedachten gingen alle kanten op, wat kan ik hiermee, hoe kan ik de tattoo daar mee verweven. Kan ik daar een drinkbakje voor die kraai van maken, misschien een nestje met eieren? Dan maar vragen of hij ideeën daarover heeft. Ga a.u.b. niet in dat gat tatoeëren, daar word ik heel beroerd van. Shit, dan maar niet in dat gat, dan maar alleen die kop. Staand teken ik die kraai op zijn borst, het past perfect. Ik laat hem op de meegebrachte, opvouwbare behandeltafel liggen en begon de lijntjes te tatoeëren. Best wel kut werken eigenlijk op zo’n conventie. Niets ligt waar het liggen moet en telkens grijp je mis. Alles ligt, voor mij dan in ieder geval, in spiegelbeeld. Toen de lijnen erop stonden, mocht ik eindelijk beginnen met het schaduwen/inkleuren van die kraai. Nu kan ik gaan “knoeien” zou Sally zeggen. Niet meer opletten of ik de boel helemaal onder smeer met inktspetters. Ik heb gewoon het “gat” in zijn borst gebruikt als inkt cup. Geweldig! Geloof me, ik had op die conventie meer aandacht dan alle andere tatoeëerders bij elkaar en meer aandacht dan die freakshows die altijd werden gegeven op de tattoo conventies. En dat niet per se om de tattoo die ik zette…
Freakshows waren altijd al een ding op zich op die tattoo conventies. Er waren dan optredens van bijvoorbeeld vuurvreters, degenslikkers, mensen die over hete kolen of over scherp glas liepen en mensen die zich aan vleeshaken, die door onder andere hun borst, gezicht of rug werd gestoken en zich hieraan lieten ophangen. Zo ook ene “Enigma” wiens echte naam Paul Lawrence is. Enigma staat voor: raadsel, mysterieus of puzzel. En een puzzel was hij. Zijn gehele lichaam was bedekt met puzzelstukjes. Tijdens een van die conventie heb ik de eer gehad om hem te mogen tatoeëren. Al hangend aan die vleeshaken, mocht ik, tegen betaling van €150, 1 van die puzzel stukjes inkleuren in een door hemzelf aangeleverde kleur blauw. Op die manier hadden (bijna) alle puzzel stukjes dezelfde kleur.
Ik heb zeer uiteenlopende klanten gehad door de jaren heen. Van jong tot oud, van moddervet tot aardslelijk en alles daar tussenin. Bijvoorbeeld “Hannes” van het woonwagenkamp, hij was zo verschrikkelijk dik, dat hij zijdelings door mijn gang moest lopen en ik moest de armleuningen uit mijn stoel halen, anders paste hij er echt niet in. En dat voor een heel klein paardje op zijn onderarm. Hij is in 2017 door zijn eigen vrouw doodgeschoten.
Dan heb ik ook nog een klant gehad die ik al helemaal niet snel vergeten zal. Het was de vader van een van mijn vaste klanten in die tijd. Hij wilde graag een zeilschip op zijn borst hebben. Het was zijn eerste tattoo en zijn leeftijd was 79 jaar. Tegen zijn vrouw had hij verteld dat hij aardappelen ging rooien i.p.v. naar de tattoo shop. Na een tijdje door mijn voorbeeld boeken te hebben gesnuffeld wees hij een groot zeilschip, een driemaster aan. Sorry, deze tattoo gaat nooit op je borst passen. (Ik had toen nog geen kopieer machine om de afbeelding kleiner te maken) Dan moet hij maar vanaf mijn buik beginnen zei hij. De tattoo kwam dus vanaf zijn navel tot aan net onder zijn strot. Als hij het bovenste knoopje van zijn overhemd los had, zag je nog net het vlaggetje van het schip. Deze man had een geweldig dikke pens, waar ik fijn op kon leunen. In die tijd zette ik de tattoos nog op een gewone keukenstoel, dus de klant zat rechtop en ik leunde naar hem toe. Niet echt de goede houding voor mijn rug. Een paar maanden later komt zijn zoon, hij wilde weer een nieuwe tattoo. Maar eerst wilde ik weten hoe het met zijn vader ging? Met de tattoo en mijn vader gaat het prima, maar mijn ouders zijn wel gescheiden door die tattoo! Mijn moeder kon het niet waarderen wat hij gedaan heeft. En dat naar ruim 50 jaar huwelijk. Bizar.
Zeker niet minder bizar was een gast die op mijn vrije maandag aan mijn privédeur aanbelt. Goedemorgen, ik heb om 11.00 uur een afspraak bij jou, zei hij. Nou vriend, dit klopt om drie redenen niet! Ten eerste: is het maandag en dan tatoeëer ik niet! Ten tweede: mijn afspraken beginnen om 10.00 uur en nooit om 11.00 uur.
Ten derde: bel je bij de verkeerde deur aan. Ik weet wel zeker dat wij een afspraak hebben zei hij. Nou ik weet wel zeker van niet, hoe kom je daarbij? Hij vertelde mij dat hij speciaal met de trein naar Oss was gekomen voor een tattoo. En dat is nu reden 4 waarom het niet klopt vertelde ik hem. Je bent niet in Oss, maar in Olst!
Shit, maar wil jij mij dan niet helpen vandaag? Kun je nog even snel een paar centen verdienen, ik ben er nu toch. Nee kerel, zoals ik je net zei, het is vandaag mijn vrije dag! Waarom denkt toch bijna iedereen dat ik alleen voor het geld tatoeëer? Ik doe dit vak niet voor niets al zolang, ik geniet er dagelijks van! Oké, het geld wat ik hiermee verdien, is een leuke bijkomstigheid, dat dan wel weer. De gast is vertrokken zonder nog verder tegen te stribbelen.
Roald de Koning. Een fantastisch fijne klant die helaas veel te jong door een noodlottig ongeval om het leven is gekomen op nieuwjaarsdag 2005. Oké, deze zin is dus duidelijk niet “luchtig” te noemen, maar het verhaal daarentegen wel. Roald ging jaren, ook met Nathalie aan het Rot, op vakantie. Hij kon het soms niet laten om op zo’n vakantieadres zich te laten tatoeëren. In september kon ik dan bijna steevast de datum erop vastpinnen, want dan moest Roald weer een cover up over zijn, op de vakantie verkregen tattoo. Nathalie moest volgens mij nog wel foto’s hebben van hun samen op vakantie dacht ik. Na contact te hebben opgenomen met haar, zou ik de foto’s wel ophalen bij restaurant Molecate in Hattem waar ze werkt. Dit ligt op een mooie route als ik aan het toeren ben op 1 van mijn motoren en kom hier dan best wel met enige regelmaat. Ik ben nog even met haar aan het brainstormen geweest hoe vaak ik bij Roald een vakantie tattoo heb moeten laten coveren. Zij kan zich het maar van 1 keer herinneren. Maar als het mij zo erg is opgevallen en mij bij is gebleven van dat coveren, dan moet het wel vaker zijn gebeurd. Zoiets maakt bij mij dan wel indruk om telkens als je van een vakantie terugkomt, je tattoo te laten coveren. En geloof me, ik ben niet snel van iets onder de indruk. Maar dit terzijde. De ene keer dat Nathalie zich dat wel herinnerd, waren zij samen op vakantie geweest naar Mexico. Roald heeft in Mexico rondom zijn pols de tekst: “Alcoholic” laten zetten. Gek hè, dat je daar spijt van krijgt? De foto’s hieronder zeggen ook wel genoeg over “Alcoholic”. Let op zijn T-shirt en al die flessen bier. Op die foto met dat bier is Roald bezig om de teennagels van Nathalie te lakken. Ja, dan moet je toch wel enigszins bezopen zijn.
Het gebeurt de laatste tijd onder het schrijven van dit boek wel vaker. Ben je lekker met een herinnering bezig op te schrijven, komt daar een persoon in dat stukje voor, die weer verwijst naar het volgende persoon. Zo dus ook met Nathalie. Ik ken haar al jaren. Om precies te zijn nu al 29 jaar. Leuk detail misschien, toen ik begon met tatoeëren, was zij op de dag af 1 week oud. Toen zij 17 jaar was, is ze hier voor de eerste keer samen met haar moeder geweest voor haar tattoo op haar schouderblad. Later is zij nog vaak door haar moeder gebracht voor een grote slang rondom haar linkerborst en de zijkant van het lichaam. En meerder volgden. Ook heeft Nathalie samen met Magda in de krant gestaan met haar navelpiercing, zie bladzijde 88. Op dit ogenblik werkt ze dus in die horecagelegenheid wat ik hiervoor benoemde. Edgar, die de eigenaar van dat restaurant is, is denk ik…, zeer tevreden over haar. Hij nam namelijk contact met mij op en vroeg of ik al haar tattoos heb gezet. Oh, oh… wat heb ik fout gedaan? Is Nathalie nu haar baan kwijt? Niets is minder waar. Haar werkgever wilde haar hele tattoo betalen als dank voor haar inzet op haar werk. Niet om het een of ander Edgar, maar weet je wat voor een tattoo ze neemt, hoe groot deze wordt en wat de totaalprijs zal worden? Vroeg ik hem.
Schijnbaar maakte dat hem niets uit. En zo geschiede. Je krijgt een tattoo voor je geweldige inzet. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Dat is weer eens iets anders dan een cadeaubon van €50 krijgen voor je inzet of verjaardag.
Leugentje.
Je loopt soms ook tegen kleine dingetjes aan die ter plekke, met een leugentje, moet worden opgelost. In de tijd dat Magda nog piercings zette, gebruikte zij voor bepaalde piercings een soort van verdoving. Wij mogen natuurlijk niet met verdoving werken die d.m.v. injecties wordt gezet. En je moet nu al helemaal niet aankomen drieten met die verdovings crème voor tattoos. Je bent toch godverdomme geen mietje! Maar dit terzijde. Voor een tepel piercing bijvoorbeeld, gebruik je een soort van koude spray uit een spuitfles. Dit spul wordt ook in de sportwereld gebruikt bij een verstuikte enkel. Prima spulletje. Voor piercings in de tong gebruikte Magda “Stud” spray. Dit is een spray dat officieel gebruikt wordt om een erectie langer te laten duren, de eikel wordt door dit goedje verdoofd. Het werkt op de slijmvliezen. Je tong is ook een slijmvlies, dus dit kan goed verdoofd worden. Toen Magda een tong piercing moest zetten en zij de plek heeft bepaald met een stift, het tangetje op de tong heeft gezet wordt die Stud gebruikt om de tong te verdoven. Omdat dit uit een spuitflesje met drijfgas komt, hoor je altijd een soort van “gesis” als je spuit. Nu hoorde Magda en de klant ook wel het gesis, maar de vloeistof kwam er niet uit, dus geen verdoving. Veel dingen zitten “tussen de oren” en zo dus ook in dit geval. Wat een fijn spul zeg, ik voelde er totaal niets van! En alweer verlaat een tevreden klant het pand!
Tattoo fabrieken.
Door de jaren heen heb ik in het binnen en buitenland verschillende tattoo shops bezocht. Over het algemeen waren dit kleine en vooral gezellige shops. De geur van de Dettol kwam je meteen tegemoet als je de shop binnen liep. De wanden hingen vol met tattoo voorbeelden waaruit de klant zijn keuze kon maken, de prijs van de tattoo stond er met kleine stickertjes bij geschreven. De tattoo machines hingen aan haken aan de muur, de inktpotten waren goed gevuld, klaar voor gebruik en er werd binnen gerookt. Het was allemaal niet zo moeilijk, er werd naar de artiest geluisterd en je had respect voor hem. In die dagen werkten er meestal maar 1, maximaal 2 en bij héél hoge uitzondering soms 3 artiesten in dezelfde shop. Je kon het rustig “gemoedelijk” noemen. De sfeer was in veel gevallen optimaal. Het kon eigenlijk allemaal. Meestal werd er na afloop en soms ook tijdens het tatoeëren een pilsje gedronken. Nu is dit bijna geheel verdwenen. Die tattoo shops van vandaag de dag zijn meer te vergelijken met tattoo fabrieken. De ene wil nog meer artiesten in zijn shop hebben werken dan de ander. Het kan bijna niet gekker. Zo’n verhuurder van die shops, doet het volgens mij dan, grotendeels om de opbrengst van de verhuurde stoelen. Niet om de passie die je voor het tatoeëren hebben moet. Reken maar even mee: Het is vrij normaal als er een werkplek/stoel wordt verhuurd, de verhuurder 35 tot soms zelfs 50% van de opbrengst van de tattoo rekent als huur.
(Dit verschilt natuurlijk per shop, er zijn zelfs shops waar je 60% moet betalen) Een gemiddelde dagomzet van een tatoeëerder is vandaag de dag ongeveer tussen €500 en €750. Laten we het gemiddelde van €600 nemen. Er zijn nu tattoo shops waar ze een stuk of 10 werkplekken hebben. De rekensom is in dit geval dus: 10 x €600 is €6000 dagomzet. 5 dagen (sommige shops zijn zelfs 7 dagen per week open) in de week, 4 weken lang is een omzet van €120.000. Bij een huur van 50% heeft hij dus een minimale omzet van een slordige €60.000 per maand. Oké, daar moet de huur van het pand, licht, gas en water en meerdere kosten nog vanaf. Maar geloof mij, ze verdienen dan echt niet slecht. (Voor de duidelijkheid, dit is niet, wat ik ambieer. Ik werk nog steeds uit passie en ik weet zeker dat Sally dat ook doet.) En of ze dan nog niet genoeg verdienen, bieden sommige shopeigenaren ook nog eens tattoo cursussen aan voor ruim €5000 per maand. Of er al niet genoeg tatoeëerders zijn! Toen ik met dit vak begon in 1978 waren er in Nederland minder tatoeëerders dan dat er nu, alléén al in Deventer zitten, daar zitten op het moment van dit schrijven 10 tattoo shops met in totaal, inclusief de beunhazen, een kleine 20 personen die zich tatoeëerder noemen. Nu wil ik hiermee niet zeggen dat al die tattoo fabrieken en of
grotere shops slecht werk afleveren, in tegendeel. Er zijn genoeg tatoeëerders en tattoo shops waar je met een gerust hart heen kan gaan. Maar doe dan wel eerst je huiswerk. Doordat er steeds meer tatoeëerders bij zijn gekomen de laatste jaren, zal dit niet altijd gemakkelijk zijn. Ik blijf er dan ook bij, dat het samenwerken met 1 of 2 fijne collega’s heel goed kan uitwerken, kijk maar naar Sally en mij. Maar is het in Nederland nu niet vol genoeg met al die tatoeëerders? Soms ben ik dan ook wel een beetje bang, dat de tattoo industrie aan zijn eigen succes ten onder zal gaan. Ik hoop echt van niet! Mijn werk is nog veel te mooi en ik wil nog lang met mijn dochter in de shop samenwerken om mooie tattoos te zetten en om veel klanten blij te maken.
De tijden zijn ook veranderd wat betreft de spreiding van klanten door het jaar heen. Vroeger nam ik altijd in september vakantie. In de zomermaanden was je mooi stom om dan vrij te nemen. Ja Tommy, dat had mij anders veel geld gescheeld. In de maanden van april tot en met augustus waren het voor mij gouden tijden. Toen was dat ook logisch. De mensen waren toen veel meer trots op hun tattoo dan dat ze tegenwoordig zijn. Hoe vreemd dat ook klinken mag en ik denk dat niet iedereen het met mij eens is, maar ik spreek hier uit ervaring. Kijk ik bijvoorbeeld naar de tattoo conventies tussen 1980 en ongeveer 2010. Iedereen op die conventies ging gelijk uit de kleren bij binnenkomst. Trots om hun tattoos aan iedereen te laten zien. Op een van de laatste conventies waar ik ben geweest, moest je goddomme maar raden wie er wel tattoos had en wie er zonder tattoos rondliepen. Iedereen hield zijn kleren aan, er was niets te zien, je kon nergens foto’s van maken, zo jammer. Met mijn eerste tattoo die ik had, een fucking klein vlindertje van nog geen 2 x 2 cm. op mijn bovenarm, liep ik, zelfs in de winter, met een kort shirtje aan, zodat iedereen de tattoo kon zien. Ik was zo trots op die tattoo als een aap met een dikke rode kont! Waarom het dan altijd in de zomer drukker was dan in de winter, spreekt voor zich. Als het maar een beetje warm weer werd zo rond april, ging meteen de jas uit en de korte broek aan en showen met die tattoos! ‘Maagdelijke’ klanten vroegen dan ook aan de getatoeëerde medemens, waar ze hun tattoo hadden laten zetten. Op deze manier werd het voor mij dus erg druk in die zomerperiode. Nu is het gelukkig veel meer verspreid over het jaar heen. Wij richten ons nu meer op de realistische tattoos, iets waar onze passie ligt.
Wij hebben door de jaren heen, veel van onze lieve en fijne klanten door sterfgevallen moeten missen. Maar als het mogelijk was namen wij dan ook de tijd om bij het afscheid aanwezig te zijn om ons medeleven te betuigen. Zelfs al was de overledene zelf geen klant van ons, maar was het b.v. een moeder of vader van onze klant, dan nog proberen wij om erbij te kunnen zijn.
Wall of Pain.
Afscheid van overleden personen doet altijd pijn. Zal de pijn, die op deze foto’s te zien zijn, ook iets met overlijden te maken hebben? Of is het pure liefde die wij aan de klanten geven door ze te voorzien van prachtige tattoos? Zeg jij het maar…

Algemene Voorwaarden.
De Algemene Voorwaarden die ik momenteel hanteer, zijn voortgekomen uit de ergernissen waar ik in de shop mee te maken krijg. Altijd zijn er weer van die fucking randdebielen, die op wat voor manier dan ook, het beter denken te weten en je tot het uiterste weten te drijven. Hierdoor heb ik in de loop der jaren de voorwaarden vaak moeten aanpassen, omdat er weer zo’n mongool dacht dat hij het wel weer ff anders kon gaan doen. Waar het mee begon zijn die klanten die het, hoe dan ook, presteren om altijd te laat op de afspraak te komen. Begrijp me niet verkeerd, het kan natuurlijk altijd voorkomen dat je een keer te laat komt. Dat is ook geen enkel probleem, als je mij dit gewoon laat weten door een simpel telefoontje. Maar soms vraag je of een klant voor die ene keer 15 minuten eerder kan komen en dan nog presteren om 5 minuten later te komen, de klant waar ik het nu over heb, weet zelf wel over wie ik het heb. Ik noem natuurlijk geen namen, of niet Tommy? Oké, dat was bij hem eenmalig, maar hij heeft dat lang moeten aanhoren. Maar daar gaat het nu niet om, van hem kan ik dat hebben. Maar een klant uit Deventer, woont op nog geen 8 minuten van mijn shop en toch presteerde hij het om godverdomme iedere keer 15 minuten te laat te komen. Dat heeft hij 3 keer gedaan. Zoals iedereen wel weet, begin ik om 10.00 uur. Bij alle andere afspraken, hij moest een sleeve hebben van ongeveer 10 sessies, schreef ik op zijn afspraken bon, dat de afspraak om 09.30 uur was. Kwam die gek om 9.45 uur aandrieten. In ieder geval mooi op tijd. Hoe dan ook, hij kwam altijd 15 later dan zijn afspraak. Hoe gek kun je zijn. Dit was voor mij een aanleiding om regeltjes op te stellen, die door de jaren heen uitgroeiden tot de 30 Algemene Voorwaarden regels die er nu zijn. Wie weet, als er zich weer iets stoms voordoet, de regels nog verder worden uitgebreid. Die 15 minuten te laat komen was regel nummer 1. Wat ook een belangrijk punt is geworden wat vroeger eigenlijk nauwelijks voorkwam, maar sinds een jaartje of 30 geleden bijna als normaal werd gezien is het niet afmelden van je afspraak als je niet meer wilde, geen geld had, of ziek was geworden. Hiervoor heb ik de aanbetaling in het leven geroepen. Dan nog, ondanks die aanbetaling, zijn er klanten die niets van zich laten horen. Wij bellen er dan wel achter aan en sturen een factuur voor de gemiste inkomsten. Dit kan soms tot vreemde situaties leiden. Niet zolang geleden nog, ik denk ergens begin mei van 2024 kwam een klant van Sally niet op haar afspraak opdagen. De telefoon gaf aan dat het nummer niet in gebruik is. Dan maar een mailtje sturen met de vraag wat er aan de hand is. Geen reactie. Na het sturen van 3 facturen via mail, zonder resultaat, hebben we besloten de factuur per post op te sturen. 2 dagen later word ik gebeld… Het was de man van Sally’s klant. Snikkend vertelde hij mij dat zijn vrouw bij een motorongeluk om het leven is gekomen, 2 dagen voor de afspraak. Ik heb hem namens ons allen gecondoleerd. Zo zie je maar weer, het kan ook anders lopen in het leven. De regel van aanbetalen was al snel nummer 2. Die kutkinderen is ook zo’n geval apart. Ik heb absoluut geen hekel aan kinderen, tenminste aan mijn eigen kinderen en kleinkind. We hadden vroeger bioscoopstoelen in de shop, die automatisch dicht klapten als je er van afging. In die tijd mochten die koters nog mee met de ouders. Wat deden die blagen? Ze gebruikte de bioscoopstoelen om er overheen te lopen, om ze telkens de laten klapperen. Ze waren of aan het janken, of zaten elkaar te klieren. Ik werd hier zo super geïrriteerd door, dat het afgelopen moest zijn. Zelfs presteerde een klant het om aan Magda te vragen of zij even wilde oppassen, terwijl ik de tattoo zou zetten. Wat denk jezelf, echt niet! Kinderen onder de 13 jaar waren niet meer welkom! En hier was regel 3 geboren! Mag ik de tekening meenemen? Kun je er een kopietje van maken, zodat ik het aan mijn familie kan laten zien? Mag ik er een foto van maken? En meer van dat geneuzel. NEE! Hier heb ik slechte ervaringen mee. Of een familielid of wie dan ook, had wel weer een opmerking en ik moest alles weer gaan aanpassen wat in 99% van de gevallen onzin was. Of moeders de vrouw vond het te groot, of noem maar op. Een van de slechtste dingen wat dit betreft was het feit dat ik een freehand tattoo moest zetten. Ik heb me de pleuris gewerkt om hier een pracht ontwerp, freehand op zijn bovenarm en borst, te tekenen. De klant vroeg of hij nog even een sigaret mocht roken en ging naar buiten. Terwijl ik de machines in elkaar zette, hoorde ik een auto starten. Ik keek door het raam en ja hoor, de vogel was gevlogen. Misschien moest hij nog even pinnen? Dacht ik nog argeloos. Maar nee hoor, die gek heb ik nooit meer gezien. Ben ik 2 uur voor Jan Lul aan het werk geweest. Later hoorde ik van andere klanten dat zijn maatje ook tattoos (probeerde) te zetten, maar niet freehand kon tekenen. Hij heeft dus mijn getekende tattoo bij zijn maatje laten tatoeëren, hoe laag kun je zinken. Laat ik heel duidelijk zijn, freehand tekenen van een tattoo is niet voor iedereen weggelegd en dat is zeer zeker géén schande! Het gaat tenslotte om het eindresultaat. Met de stijl die wij nu zetten, zal ik het freehand tekenen ook niet meer doen. Regel nummer 4 was een feit geworden. Het heeft geen zin op hier alle regeltjes te benoemen. Maar verveel jij je na het lezen van dit boek, dan ben je vrij om alle regels op mijn website door te lezen. Ga hiervoor naar: https://tattooherco.com/algemene-voorwaarden-team-tattoo-herco.html. De huidige Algemene Voorwaarden zijn nu geheel opnieuw ingedeeld. Ieder regel heeft meerdere sub-regels en is nu ruim 3 A4-tjes lang. Misschien dus in de toekomst langer, dat ligt aan bepaalde zeikzakken, wanneer er weer iets voorvalt. Het is eigenlijk best wel heel erg jammer dat al deze regels er nu moeten zijn. 1 regel zou voor iedereen duidelijk moeten zijn. Regel nummer 1: Respecteer elkaar!
Bestaan er domme vragen? Ik vind van wel!
‘Domme vragen bestaan niet, alleen domme antwoorden’ was op school de uitspraak waaraan je domme leraren meestal aan kon herkennen.
Door al die jaren heen dat ik tatoeëerder ben, worden er aan mij altijd zulke domme vragen gesteld, de een nog dommer dan de ander. Tja, ook hiermee, zal ik weer een paar klanten voor de kop stoten…
Ik zal een paar voorbeelden opnoemen met weke vragen ik vaak mee te maken krijg.
De vraag: Wat voor soort inkt gebruik je nu eigenlijk? (Nog stommer is het, als ze “verf” durven te zeggen!)
Mijn antwoord: Jij zit nu bij een tatoeëerder, wat denk jezelf? Zal ik muurverf, of misschien wel karnemelk, of kinderverf gebruiken? Vaak gebruik ik muurverf als het in de aanbieding is bij de Gamma. Het is gewoon tatoeage inkt hoor. Je vraagt toch ook niet aan een visboer, als hij bijvoorbeeld zalm in zijn kraam heeft liggen, van welke koe die zalm komt?
De vraag: Ik heb mijn tattoo al een week, wanneer mag ik mij gaan douchen?
Mijn antwoord: Ik zou nog zeker een dag of 10 wachten voor de zekerheid! Maar als je dan nog niet stinkt, misschien een paar dagen extra! Wat is er zo moeilijk aan lezen vraag ik mij dan af. Ik geef altijd mondelinge én schriftelijke nazorg mee met de klant.
De vraag: Wat voor werk doe jij naast het tatoeëren? (Oké, deze vraag kon je 40 jaar geleden nog wel stellen toen ik een baan ernaast had, maar vandaag de dag wordt hij nog steeds gesteld)
Mijn antwoord: Het ligt eraan in welk seizoen we zijn. In de wintermaanden ben ik vuilnisman en in de zomermaanden ben ik stratenmaker.
De vraag: Heb je al jouw tattoos bij jezelf gezet?
Mijn antwoord: Jazeker. Van maandag t/m woensdag ben ik linkshandig om mijn rechterarm te tatoeëren. Van donderdag t/m zaterdag ben ik rechtshandig om mijn linkerarm te tatoeëren. Op zondag zet ik dan meestal de tattoos op mijn eigen rug, dit doe ik d.m.v. allemaal extra spiegels rondom mij heen neer te zetten...
Vroeger dachten veel klanten ook origineel en vooral leuk te zijn als ze steeds weer met dezelfde opmerkingen kwamen. Voor de klant is zo’n opmerking natuurlijk helemaal nieuw, dat snap ik ook. Maar als ik diezelfde kutopmerking week in week uit hoor, heb ik echt steeds meer moeite om spontaan in lachen uit te barsten en hun te zeggen dat ze wel heel erg origineel zijn met zo’n opmerking. Een van de meest gebruikte opmerkingen is toch wel: Als ik mijn net gezette roosje nu veel water geef, gaat hij vanzelf groter worden. Mijn antwoord werd later, toen ik het voor de zoveelste keer had gehoord: Als je nu meer geld had uitgegeven voor een grotere roos, zou je al dat verspilde water kunnen uitsparen!
Rug naar de kloten.
Voorheen maakte ik dus erg lange dagen, soms wel dagen van 10 uur achtereen tatoeëren. Vergeet dan niet dat er telkens moest worden, schoongemaakt, de foto’s op de website enz. In de praktijk kwam dat vaak neer op werkdagen van een kleine 12 uur, 6 dagen in de week. Maar altijd, net als vandaag de dag trouwens, met veel plezier. De laatste tijd, nu ik toch wat ouder wordt, vragen de klanten vaak hoelang ik nog met tatoeëren doorga. Willen ze soms dat ik stop?? Ik heb nog zoveel plezier in mijn werk, dat ik in het harnas wil sterven, zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen. Ik loop nu al verschillende jaren met veel pijn in mijn rug rond. Allemaal te danken aan de houdingen die je als tatoeëerder moet aannemen. Eerder dacht je daar niet zo over na hoe je moest zitten, ook niet hoe je het beste je klant kunt laten zitten om jezelf te ontzien. Nee, je ging gewoon door, dacht niet over de toekomst na. Welke toekomst? Sinds 2020 ben ik voor 50% afgekeurd, dit in verband met mijn rug. Ik liep daarvoor, ik denk zo vanaf 2014 al, met die kut rugpijn rond. Telkens rond 05.00 uur wakker van de pijn, een paar paracetamolletjes in de mik en op de stoel in de woonkamer gaan zitten tot ik weer fatsoenlijk bewegen kon. Dit duurde meestal een uurtje of 2. Hierna kon ik mij weer redelijk bewegen. Er zal geen verbetering meer komen werd mij verteld, ik moest er mee leren leven. Een operatie was misschien nog een optie, maar dat durf ik niet. Er zou een kans bestaan dat ze iets in mijn rug konden beschadigen waardoor ik niet meer zou kunnen lopen. Morfine, pregabaline en andere zooi gehad. In het begin hielp dit wel, maar je raakt hieraan verslaafd en dat is iets wat ik niet wil! Dan maar met die pijn leren leven vind ik. Nu kan ik mij redelijk goed op de been houden met paracetamol, door minder uren per dag én per week te werken. Dat houdt dan wel voor de klanten in dat ze meer afspraken voor dezelfde tattoo nodig hebben dan vroeger. Gelukkig is er nog geen klant geweest die hier moeilijk over deed! Was dat wel het geval, dan had ik die gek er op de kop uit geflikkerd! Laat dat duidelijk zijn. Sinds ik nu dus minder uren werk, oplet wat ik doe, gaat het wel wat beter, maar ik zal nooit meer een jonge God worden. Of wel? Zie de foto’s op pagina 168. Natuurlijk gaat het nog redelijk vaak mis, werk ik soms nog te lang door, is mijn houding soms nog niet optimaal. Ja, dan moet ik dat vaak de andere dag bezuren! Maar dat is toch ook logisch? Ik heb fucking lang met een foute houding en te lange dagen gewerkt, dat leer je echt niet zomaar af. Het is fijn dat Magda en Sally mij hierop wijzen, zelf heb ik het vaak te laat in de gaten. Terug te komen over het sterven in het harnas, ik heb nu al medelijden met die laatste klant. Ik zie het al zo voor me: Ben ik lekker bezig met een mooie tattoo, flikker ik dood voorover, trek ik nog net een lijn over zijn tattoo. Hele tattoo verprutst! Maar die klant heeft wel een mooi verhaal voor zijn kleinkinderen. Bedankt hiervoor Herco…
Vooruitgang.
Mijn collectie tattoo machines is door al die jaren heen flink uitgebreid. Afscheid nemen van deze machines zal nooit een optie zijn. Ik hoop natuurlijk dat Sally ze ook nooit weg zal gooien. In de loop der jaren is er zo verdomd veel veranderd in en om het hele tattoo gebeuren, dat ik telkens op de hoogte moet blijven van de nieuwste ontwikkelingen. Vroeger begon ik met aan elkaar gebonden naaldjes, dit ging later over in coil machines, waar ik ook weer zelf de naalden voor heb gemaakt, daarna kwamen de rotary machines en nu dan de draadloze machines. Van een emmer water met sop over naar super hygiënisch werken. Van op papier en/of freehand op de huid tekenen naar op de computer ontwerpen. Van papieren agenda naar digitaal. Van een klein achterkamertje naar de huidige shop. Hele documenten doorlezen en uit je kop leren om alle nieuwe regeltjes van het RIVM bij te houden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er is heel veel veranderd in al die jaren, niet alles is ten voordele hiervan, maar de liefde voor het tatoeëren zal wel altijd blijven bestaan!
Mijn collectie tattoo machines die ik door de jaren heen gespaard en versleten heb.
Random foto’s.
Bij het schrijven van dit boek moest ik veel door mijn fotoalbums en plakboeken heen bladeren, op internet, in mijn computer en in mijn herinneringen zoeken. Dit viel allemaal niet mee, dat kan ik je beloven. Er zullen heel veel verhalen zijn die dit boek niet hebben gehaald, daarvan ben ik overtuigd. Het is ook godsonmogelijk om van iedere klant, of van iedere gebeurtenis iets op te schrijven. Maar bij het bekijken van al die foto’s kwam ik dingen tegen die ikzelf de moeite waard vond om te tonen. Ik heb mijn best gedaan om er een leuk en voor mij waardevol boek van te maken. Er zitten veel foto’s in dit boek en het zal duidelijk zijn dat niet iedereen die ik in mijn leven getatoeëerd heb in dit boek staat. Ik heb aan niemand toestemming gevraagd of ik die foto’s mag gebruiken. Dat had ik al, daar gaan we weer, opgenomen in de Algemene Voorwaarden punt 10. De foto's die wij van jou, of van jouw tatoeage nemen, mogen wij gebruiken voor reclamedoeleinden in welke vorm dan ook. Ik verwacht ook niet dat er gezeurd gaat worden en anders, stik erin!
Dankwoord.
Misschien komt er ooit een 2de boek, maar als ik daar net zo lang over doe als met dit boek, dan ben ik allang hier in de tattoo shop aan het rondspoken.

Sorry Sally, daar ben ik dan, al spokend door de shop…
Als er personen zijn, die na het lezen dit boek, gekwetst denken te zijn of dat ze vinden dat ik hen vergeten ben, in welke vorm dan ook, Fuck It! Het is mijn boek en mijn verhaal geworden als man, vader, opa en tatoeëerder.
Er zullen zeker verhalen én klanten zijn die door mij (on)bewust zijn vergeten, óf misschien wel belangrijker, vond ik het niet interessant genoeg om dit te benoemen. Ikzelf heb in ieder geval heel veel plezier gehad met het schrijven van dit boek. Op deze manier was het ook weer eens leuk om in mijn gedachten terug te gaan naar bepaalde tijden, plaatsen en gebeurtenissen uit mijn roerige, maar volle leven.
Mijn dank gaat uit naar de volgende personen.
In eerste instantie natuurlijk naar mijn vrouw Magda.
Zij was en is nog steeds heel goed in het opvoeden van onze kinderen en nam alle tijd voor hun. Zij heeft mij heel lang meegeholpen met het tatoeëren en later ook met het piercen. Maar ik heb zeker ook veel bewondering voor
haar, dat ze mij, met al mijn vreemde fratsen, drukke
gedrag en opvliegend karakter nooit heeft laten vallen.
Naar mijn oudste dochter Jody, die altijd de
schoonmaak in de shop voor haar rekening neemt
en graag samen met mij een stukje fietst. En in is
voor een geintje op z’n tijd. Ook ben ik haar heel
erg dankbaar, dat zij, samen met Erwin, er voor
gezorgd heeft dat ik Opa (Oda) ben geworden van
mijn grote vriend Dave.
Naar mijn jongste dochter Sally, die ik de kunst
van het tatoeëren en de liefde voor dit vak heb
bijgebracht en dit zeer zeker goed onder de knie
heeft. Met haar talent is zij door de jaren heen
uitgegroeid tot een wereld tattoo artiest. Mede door
haar is onze tattoo shop weer een ouderwets gezellige
plek voor al onze klanten.
Dat dit nog heel lang zo mag doorgaan.
Naar mijn beide schoonzonen Erwin en Max, die
heel goed voor onze dochters zorgen.

Ik zie jullie graag bij ons in de tattoo shop.
Groeten, Herco.

Foto’s:
Herco, Magda en Sally Roelofs, Marius Groenewoud, Rudie Spijkerman, Wilfred Schutte, Theo Hartkamp, Kees Baars, Gerard Vrakking, Sib Lubbers, Robbert Slagman, Peter Koehorst, Vincent Jannink, Frans van Es, Ab Hakeboom, Rob Webster, Martin Hoogeboom en iedereen die ik vergeten mocht zijn. Voel je niet bezwaard.

Ik heb de groots mogelijke moeite gedaan om in mijn gedachten weer alle herinneringen naar boven te halen. Het kan soms zo zijn, dat ik bepaalde dingen vaker in dit boek benoemd heb, dan misschien nodig was. Of dat ik soms wel de echte naam, dan ook weer eens een fictieve naam voor dezelfde persoon gebruikt heb. Daarom had ik ook de grootst mogelijke moeite om rekening te houden met de privacy van de personen die in dit boek vermeld worden. Maar in de meeste gevallen juist niet! Dit enerzijds omdat ik vaak de echte namen heb veranderd in fictieve namen, zo niet, dan zal die persoon het soms wel verdiend hebben. Anderzijds omdat het om foto’s in dit boek gaat waarvoor iedereen, die in dit boek voorkomt, bij het maken van zijn of haar tattoo en/of piercing afspraak, hiervoor heeft getekend. Dat ik de foto’s die van jou en/of jouw tattoo zijn gemaakt mag gebruiken voor reclamedoeleinden. Zie hiervoor de algemene voorwaarden 10.3 ‘De foto's die wij van jouw, of van jouw tatoeage nemen, mogen wij gebruiken voor reclamedoeleinden in welke vorm dan ook.’ En dit boek is dan ook als reclame bedoeld. Al wordt niet voor iedereen hier ‘reclame’ gemaakt… Had je onze algemene voorwaarden niet gelezen bij het maken van je afspraak, dan is dat jou tekortkoming en niet mijn verantwoordelijkheid. Laat dat duidelijk zijn!
Ik heb nu dus 175 bladzijdes, 62688 woorden, dat is 351.717 letters, tekens en spaties getypt, tel dit maar gerust na. Ik heb ook nog eens ongeveer 300 foto’s toegevoegd en nu ben ik klaar met dit boek.
Herco Roelofs.

2de druk, augustus 2024.